Dýraverndarinn - 15.05.1916, Page 11

D Ý R A V E R N D A R I N N
43
VORHUGI
heitir langt kvæöi, sem „Dýraverndaranum" hefur nýlega
veriö sent. Þaö er of langt til aö birtast alt, en góö hugsun
er í því. Höfundurinn er áhyggjufullur út af tíöarfarinu í Norö-
ur-Þingeyjarsýslu og heyskorti þar. Þaö er nú gamla sagan.
Áhyggjurnar koma meö vorinu, ef vorgróðurinn kemur ekki
á ákveðnum tíma.
lívöt er i því til bændanna
áburö þeim ei undir liggja
aö þeir feldu fénaö sinn á vorin
og að
Betri er ærin ein í standi,
ullarprúð meö hold ljómandi,
heldur en tvær, sem veitist vandi
viö aö fóstra lömbin sín,
í gróöurleysi, ef kuldi hvín.
Margur veröur valilin landi
Vandráðs þá í sporum:
illa staddur á þeim höröu vorum.
Hann kvartar um aö bændur
setji á kalinn móinn
og
finst, sem þing og fylkir boöa,
foröagæslan, lítið stoöa;
búfé ýmsra eins í voöa,
ekkert lamb af heyjum deytt,
lítil trygging virðum veitt.
Um horfellistaliö á þingi segir liann:
bændur skrökva og þegja á þingi
þegar lagasvipan hvín;
meö bleikum kinnum blygöast sín,
því aö margur málleysingi
magur sást á velli,
eöa jafnvel fleiri skepnur félli.