Dýraverndarinn - 15.05.1916, Blaðsíða 12

44
DÝRAVERNDARINN
Og niöurlagiö er þetta:
Þarf aö vaxa mannúö meiri
mállausu við dýrin fleiri,
„hver scm eyru hefur heyri“
heróp tímans! —-----------
Þetta bragö af kvæöinu verður aö nægja, og höfundurinn
fyrirgefur vonandi þó aö meira verði ekki fram borið.
FLÓKATRYPPI
Orðið „flókatryppi" er ramíslenskt. Orö fyrir þá hugmynd
er líklega ekki til í neinu máli ööru en íslensku, því aö flóka-
tryppi er hvergi til nema hér á landi. Svo gersamlega vanhirtar
skepnur á engin þjóð nema íslendingar.
Það er mikill misskilningur aö ætla aö þaö sé nóg, ef ein-
hverjum heyrudda er kastað í hrossa ungviðið. Óholl og ill
næring er tryppunum oft gefin; þaö er víst, úrgangur, sem
aðrar skepnur vilja ekki éta, rekjur og moö. En svo bætist
hiíðingarleysið ofan á. Iivorttveggja saman hefur áhrif á hár-
farið og heilsuna. Margt er það sem hjálpar til, að íslensku
hestarnir, sem eru fágætar skepnur og ágætar, úrkynjist. Léleg
foreldri, af því að þess er ekki gætt aö velja þau góð og
gallalaus, ill húsakynni — ef þau eru þá nokkur — ilt og óholt
fóður og af skornum skamti, og loks framúrskarandi skeyt-
ingarleysi um þrifnað og aöra hirðingu.
Mér kom í liug orðið flókatryppi. En það minnir á margt í
islenskum búskap. Hrossaeignin gæti veriö frið eign sveita-
bóndans, en hún er það ekki sumstaðar. Flókatryppin eru eitt
sýnishornið. Hrossaeignin er stórvægilegt atriði í búskap
manna í sumum sýslum. Hrossin éta búið út á húsganginn
þegar þau geta ekki bjargað sér sjálf. Hún er sumstaðar til
lítils sóma; en sumstaðar líka prýði búskaparins. En jafnvel
þar sem best er farið með hross — ung og gömul til sveita,
skortir of mikið á hreinlæti og hirðing. Erlendis eru ung
og gömul hross kembd daglega, og þvegin af þeim óhreinindin.