Dýraverndarinn - 15.07.1916, Blaðsíða 7

DÝRAYERNDARINN
55
aö reyna aö innræta hinum ungu þessi einföldu sannindi:
h a r ö ý ö g i v i ö skepnur e r h á ö u n g o g t j ó n.
Sumum góöum mönnum finst nærri því óþarfi aö brýna
]>etta fyrir fólki. Þeir segja sem svo, að þaö ætti enginn maöur
aö hafa svo grimdarfult lijartalag eöa vera svo mikill níö-
ingur, aö ráðast þar á garðinn, sem hann er lægstur, og mis-
bjóða nokkurri lifandi skepnu. Það ætti enginn aö færa sér
yfirburði sína yfir dýrin þannig í ,,nyt“, að hann beitti grimd
og kúgun við ])á, sem fá ekki borið hönd fyrir höfuö sér og
veröa aö l)era það alt meö þögn og þolinmæöi, sem á þá er
lagt. já, það ætti enginn að gera þaö, en því miður gera það
margir enn i dag. Og þegar reikningsskapardagurinn mikli
rennur upp, tel eg visast aö alt of margur maðurinn verði að
blygðast sín bæði fyrir guöi og sjálfum sér, er hann minnist
])ess, hversu margar kvalastunur hafa stigið upp frá brjóstum
saklausra dýra hans vegna. Og „hann, sem ríkir öllu yfir“,
hann hcyrir og skilur vafalaust alveg eins vel kvalastunur
dýrsins eins og kveinstafi og barlóm okkar mannanna.
Sumir halda að engin þörf sé á dýraverndunarfélagi, meö-
ferð á skepnum sé svo óðum aö breytast til batnaðar, að innan
fárra ára verði hún oröin fyrirmynd og ])jóö vorri til sóma.
Guð gæfi að svo mætti verða. En eg þori ekki aö gera mér of
háar vonir, og er það af eðlilegum ástæöum. Eg þykist sem
sé hafa séö helst til mikiö af því, sem bendi til, að þótt
framförin í mannúðaráttina sé auðsæ, þá stikar hún ekki að'
jafnaði neinum risafetum. Þaö veitir því ekki af að við reynum
eitthvað til að flýta fyrir henni.
*
í öll þau sextán ár, sem eg var í Laugarnesi, sá eg árlega
skepnur, tugum og hundruöum saman, sem komu til bæjarins
og höföu orðið aö þola illa, já, mjög ómannúðlega meðferö.
Margur maðurinn kom bæði með nautgripi og sauðfé til okkar,
til þess að fá þaö geymt þangað til ])aö yrði leitt til slátrunar.
Mér gafst þá einatt tækifæri til þess að sjá hvernig þessir
vesalings „feröalangar“ voru „til fara“. Og þeir voru æði
misjafnlega útlítandi. Bæöi var þaö, að t. d. sauökindur í
stórum fjárhópi hafa misjafnlega mikið þol, þó gengiö hafi
jafn langa leið, og svo átti það auðsjáanlega ekki hvað minstan