Dýraverndarinn - 01.01.1928, Blaðsíða 6

2
DÝRAVERNDARINN
menn þá, og er þeir voru á leiö út, var bariö i þriöja
sinn, og þá mest. Er út var ikomiö, stóö Brún-
skjóni við bæjardyr, og horföi bænaraugum á þá,
er út kornu. Leiö honum auösjáanlega mjög illa, og
var sem hann bæöi mennina ásjár.
Fjekk hann þá kvalakast ákaflegt, lmipraöi sig
saman og velti sjer niöur hlaöbrekkuna, eins og
kefli væri. Stóð hann svo upp og kom til fólks-
ins, er stóð á stjettinni. Mændi hann á það döpr-
um augum og bar sig aumlega.
Gekk jætta mörgum sinnum, og var margra ráöa
leitáö til aö lina þjáningar hans, en árangurslaust.
Vildu sumir þá aö byssan gerði enda á æfi hans,
en aðrir löttu, og varö jjaö ekki úr. Gekk á j>essu
frám yfir venjulegan fótaferöártíma. Lötrar hann
jjá austur meö bæjarröðinni og upp á nyröri vegg
heStarjettarinnar. Var hún austust, og veggir axl-
ar háir. Varpar liann sjer ofan af veggnum í rjett-
ina, — og var dauður, er að var komiö.
Þá er hann var krufinn, koni jraö í ljós, að þind-
in var sundur rifin utan lítið haft ööru megin.
Þannig endaði æfi Brúnskjóna, og cr ljóst, aö
einhverntima liefir hann verið búinn aö finna til
fyr eii þetta. Hjeldu margir, að iiann hefði styti
sjér aldur sjálfur, er hann komst aö raun,uin, aö
mennirnir gátu ekki bætt mein; hans., En, hvei'nig
sém J)að hefir nú verið, j>d bar alt atferli hans
meira vott um vit en svo, að hægt væri að kalla
hahn „skynlausa skepnu“.
Jóhaiina Magnúsdóttir.
Kvöld í seli.
í litlu, einmanalegu en friösælu og fallegu dal -
verpi standa tvö hús, hvort við hliðina á öðru, en
þó er dálítiö bil á milli. Hús jjessi eru hlaöin úr
torfi, með einföldu, ógrómt jjaki.
Annað þeirra stendur opið. Þaö gefur til kynna,
að þar inni sje einhver að verki.
Engin hreyfing er sjáanleg, og einhver aölaö-
andi dularblær hvílir yfir selinu, jægar sólin
sveipar það í aftanbjarma. — Dyrkklöng stund
líður.
Þá heyrist hóaö, ekki alllangt í burtu, og hund-
gáin bergmálar, ásamt hóinu, í fjallinu hinumegin
viö dalinn. Smalinn er aö koma meö fjeð. Hægt og
rólega renna ærnar í halarófu yfir ásinn neðan við
dalverpið, og síöan upp að kvíunum, sem eru skamt
frá selintt. A eftir seinasta hópnum kemur jtrek-
legur unglingspiltur, ljettklæddur. með birkiprik í
hendi. Hundur eltir hann.
Þegar smalinn er kominn heitn að kvíunum eru
ærnar farnar að dreifa sjer um flatirnar í kring.
Hatm hóar, hundurinn geltir og ærnar skilja á-
varpiö. Eftir stundarkorn hefir smalinn lokiö við
aö kvía ærnar og telja þær. Hann hefir j)á komist
að raun um, aö nokkrar jæirra vantar.
Nú koma tvær stúlkur heiman frá selitnt, meö
fötur. Þær fara aö mjalta. Mjólkin freyðir í föt-
umint. Ærnar jórtra. Smalinn liggur á kvíaveggn-
ttm og lætur kvöldsvalann leika aö hárinu. Sólin
er sest fyrir stundu.
Þegar mjöltunum cr lokiö, et" ánum hjeypt út úr
kvíunum; J)ær hafa tiú fult frclsi til morguns.
Stúlkurnar taka mjólkurföturnar og bera j)ær heim
i selið, en smalintt leggur at s.taö út i vornóttina
til ;iö leita. .
Þokttband teygir sig inn eftir heiöinni.
Latígaskóla í des. 1927.
Sigurður Kr. Sigtryggsson,
frá Tungtt.
Yellow Stone Park.
t iulsteinagarötir er einn af bintun 20 jjjóðgörðttm
Baitdaríkjanna,
Menu sáu aö lattdiö var óöttm að gerbreytast
viö landnámiö. Hin einkennilega fegurö viltrar
náttúrti yar að hverfa. Þá tóku |>eir ráð í tima, og
friöttöu afarstór landssvæði, J>ar sem fegurst er og
einkennilegast. Yellow Stone Park er stærstur af
jjjóðgörðunum. Þangaö koma þúsundjr gesta úr öll-
utn löndum, til skemtunar, fróöleiks og heilsubót-
ar. Þar er nálega alt, seni land má prýða: Dalir
með fljótum, fossttm og vötnum, skrúðgrænar skóg-
arhlíöar, reginfjöll og'risajöklar. Hverir og laugar
eru J)ar meiri en i nokkrum öðrura stað í heimi.
Fossar logheitt vatn yiða niður heilar fjallahlíðar
og sumstaðar gýs það 250 fet í Ioft upp.