Dýraverndarinn - 01.01.1928, Blaðsíða 9

DÝRAVERNDARÍNN
ar ekki varir. Þegar heim kom, var ekki til setu
bo'SiS. Nú varS aS útbúa herferS. FaSir minn fór
til leitarmannsins, til aS láta hann vita um fund
sinn. Hann var af einhverjum ástæSum ekki viS-
búinn aS sinna þessu. UrSu þá þau úrræSi hjá
hreppstjóra aS fá ungan mann þar í sveit til ferSar
þessarar. Var JiaS góS skytta, aS sagt var, og á-
hugasamur unglingur. Hann tókst á hendur aS vinna
greni þetta einsamall, en faSir minn átti aS líta
til hans og byrgja hann aS nauSsynjum þegar þyrfti.
Hlutverk mitt varS ])vi næst aS færa þessari ungu
upprennandi grengjaskyttu matarbjargir. Jeg lagSi
tipp á þriSja degi útivistar hennar. ReiS jeg rauS-
um hesti, stolnum, og- Jróttist nú heldur maSur meS
mönnum aS eiga von á aS verSa hluttakandi í dýrö
grenjaskyttunnar. Segir ekki af feröum mínum fyr
en jeg kom í nálægS grenisins. Jeg fór meS mikilli
varkámi og gætti mín aö koma andviSris aS því.
t fyrstu sá jeg ekkert, er bent gæti á líf Jrar í grend.
Fór })á um mig einhver ditlarfullur geigur, í hinni
djúpu kyrS, er mjer fanst ríkja þar. Taldi jeg vist
aS alt hiö ótrúlegasta og fjarstæÖasta gæti hjer
átt sjer staö. Brátt kom jeg þó auga á hetjuna;
hún lá undir feldi einum miklum og svaf. HafSi
mýbitiö orSiS helst til nærgöngult viS hann og
gengiö illilega í lið meS tóunni. Virtist mjer þetta
skritiS, Jrví aS ekki varS jeg svo mjög var viS
þennan óvinafagnaS.
Árangur haföi talsveröur orSiÖ af umsátinni, þvi
unga hetjan haföi náS tveimur yrölingum. Var ann-
ar þeirra hreinasta gersemi aS „kalla“. ÞaS þurfti
ekki nema aS taka ofurlítiö í hnakkadrambiö á
honum, til þess aS hann emjaSi og kallaSi hástöf-
um. Þetta var refur, orSinn talsvert stálpaöur. Hinn
yrölingurinn var látinn. Ekki vissi jeg hvaS hon-
um haföi oröiö aö aldurtila, en jeg heyröi aö hann
heföi reynst óvenjutregur aS „kalla“. Báöir þessir
yrSlingar höföu náöst á öngul, sem beittur haföi
veriS meS kjöti og lagöur í eina smugu grenisins,
líkt og lóö er lögö fyrir þorsk.
Jeg dvaldi þarna fram eftir kvöldinu, en varö
þá aö leggja af staö heim, enda þótt mig sárlang-
aöi aS vera kyr.
Þessu hlutverki gegndi jeg í þrjá daga. Aö kvöldi
siSasta dagsins var mjer sagt, aö jeg þyrfti ekki
aö koma j)á heim, frekar en jeg vildi.
Grenjaskyttan bjóst ekki viö aS liggja á gren-
inu lengur en til næsta dags. Hún var alveg hætt
5
Úr Gulsteinagarði.
aö vænta góSs árangurs af feröinni. Hann haföi
aldrei sjeö nema annaS dýriö; og þaö ekki nema
rjett í svip. Væri J)aS svo stygt, aö vart mátti aug-
um á ]>ví festa. Kvaö hann lika ýmsar plágur hrjá
sig, svo sem mý, leiöindi. svefnleysi o. s. frv. Þaö
varö þvi úr, aö jeg biöi eftir aö veröa honum sam
feröa heim.
Nú fór siöasta nóttin i hönd. Varö þá annaö-
hvort aö duga eöa drepast. Eitthvert nýtt ráö varö
aö finna upp. ÞaS lánaöist. Spölkom frá greninu
voru tveir til þrír stórir steinar i þyrpingu. Mátti
komast aö þeim frá greninu án þess aS sæist hinu-
ínegin frá þeim. Nú var þaS ráö tekiö, aö binda
litla refinn í hæfilegu skotfæri frá klettunum. Þeim
megin er frá greninu vissi. •
Þegar refur var oröinn einsatnall, fór hann aö