Dýraverndarinn - 01.01.1928, Blaðsíða 10

6
DÝRAVERNDARINN
kalla hástöfum. Ekki leiö á löng'u aö honum yröi
svaraö úr fjarlægö. Var auðheyrt, að þar voru
foreldrar á ferö. Auðheyrt var aö sá, setn svaraði,
færðist brátt nær og nær, og að hann fór í stóran
boga; vafalaust til þess að fullvissa sig um, hvort
trygt væri að koma nær.
Við lágum í skoru á milli klettanna, vel faldir,
en sáum þó gerla hverju fram fór. Innan skamxns
kotn í Ijós tóa. Hútt fór tnjög varlega og gaf stöð-
ugt frá sjer hljóð, tneð jöfnu millibili. Hún smá
þokaðist nær yrðlingi sínum, og fór marga hálf-
hringi í kringum hann. Var auðsjeð, 'að hún skildi
að ekki var alt með feldu meö barnið hennar. Loks
gaf hún sig alveg aÖ yrðlingnutn og lagðist niður
hjá honurn, hringaði sig utan um hann, og litla
greyið íór að sjúga tnóður sína. Hún fann bandið,
sem batt hann, og virtist fara að naga það sundur.
Letta var rjett um sólaruppkomu. Veðriö var
unaðslegt. Er þetta einhver hin dásamlegasta morg-
unstund, er jeg hefi lifað. Eitt andartak varð jeg
alveg frá mjer numinn af hrifningu og gleymdi
alveg stund og stað. Jeg held að jeg hafi snöggvast
orðið þátttakandi í fagnaðarsælu mæðginanna þarna
fram undan mjer. En Adam var ekki lengi i Para-
dís. Skot gall við, og bæði dýrin veltust um i
dauðateygjunum; blóð ljeggja og móöumijólkin
blandaðist saman og vall út á méíinn. Ennþá hjelt
barnið spena móöur sinnar í munninum. Dýrð
morgunsins var horfin. Mjer fanst kalt og hrá-
slagalegt og umhverfið grálegt. Sigurfögnuður
skyttunnar haíði engin áhrif á mig. Nú skýrðist
afstaða miti til refsins. Jeg hugsaði sem svo, að
við mennirnir ættum að sýna skepnunum meiri
miskunn en tóan sjálf. Mig fór að syfja, og jeg
man ekki hvað rneira gerðist í þessari ferð.
Þegar jeg kom heim og sagði frá því, er gerst
hafði, sagöi mamma i hálfum hljóðum: „Bara að
manninum hefnist ekki fyrir þetta.“ Þarna fanst
mjer lausnin komin, og jeg varð ánægðari með lífið.
Mjer virtíst sjálfsagt, aö guð eða forsjónin tæki
í taumana og legði einhverja þunga ‘refsingu á
skyttuna. Var mjer það nokkur huggun. Jeg beið
eftir því með óþreyju, að fá að heyra sagt frá ein-
hverri ógæfunni, er hefði hent ungu grenjaskyttuna.
Hún hafði líka á þessu sviði unnið sjer annað
til óhelgis í minum augum. Hún hafði eitt sinn
skotið álft á eggjum í hreiðri. og það sem út yfir
tók, var að eggin voru farin að verða unguð. Mun
Jjað líka hafa valdið Jjví, aö álftin var svona spök
á eggjunum. Þær eru annars vanar að vera mjög
varar um sig, og eru vísar til að læðast af hreiðr-
inu löngu áður en maðurinn kemur í augsýn. Þær
vita sem er, að mikið Iver á þeirn. Þessi álft hefir
vafalaust gleymt að haía á sjer andvara af ástund-
uninni við að unga út eggjunum. Sjálfsagt hefir
hún sokkið sjer niöur í drauma um dásemdir litlú
unganna, sem koma myndu úr eggjunum. Hún hefir
heitið þvi að vera iðin að liggja á; en hún átti
ekki því láni að fagna, að líta unga sina á Jxess-
ari jörö.
Hún fjell fyrir banaskoti sömtt skyttunnar og tó-
an. Báðar Jjessar mæður, sem eru rnjög svo ólíkar,
uröu lijer jafnar. Refurinn og svanurinn eru taldir
tákna hinar mestu andstæður, sem þekkjast. Ref-
urinn harðýðgi, lævísi og svik, svanurinn hrein-
skilni, einlægni og fegurö. Báðir krupu Jteir hjer
við sarna altarið, altari móðurástarinnar og urðu
píslarvottar hennar. Báðir staddir á hátindi mikil-
leika síns.
Jeg beið með ójtreyju eftir hinni refsaudi hendi
guðs, og efaðist ekki um að brátt ntyndi jeg verða
hennar var. En þetta dróst, og jeg gat ekki fundið
neitt, er bent gæti á að úrslitin nálguðust. Heldur
þvert á móti. Grenjaskyttunni virtist vegna æ
betur og betur, eftir Jtví sem frá leið-----
------Tíminn leið, og jeg hætti alveg að muna
eftir Jxessu atviki. Þá héyrði jeg ]>aÖ eitt sinn, að
grenjaskyttan heíði gift sig, en hefði svo mist
konu sína af barnsförum, og barnið haföi dáið lika.
Nú var jeg ekki lengur jafn bókstaflega forlaga-
trúar og jeg var fyrrum; en Jjað finn jeg, að ef
þétta atvik hefði átt sjer stað áður en trú mín fór
að breytast, Jjá hefði jeg ekki lengi efast um aö
hjer væri hegning forsjónárinnar á ferðinni, J)ótt
sýnast mætti að hún kæmi nokkuð ranglátlega
niður.
J. Kr.