Dýraverndarinn - 01.03.1928, Blaðsíða 5

DÝRAVERNDARINN
KvæÖiS er ekki frábært aö neinu leyti, en jeg hyg'g.
aö þaö lýsi Einari vel. Þaö er t. d. dálítiö óvana-
legt, að sagt sje, ])egar veriö er aö tala um „Drott-
ins dýröarsali: „Dómur þar mun f æ s t u m þung-
ur“, og aö flest hið illa veröi „fundiö fisi smærra",
en dygöirnar stækki. Mjer þykir kvæöiö merkilegt
fyrir þessar sakir.
VERTÍÐA RLOKiN.
Þegar fjarar von og vilji,
vitund slævist, málið sloknar,
eftir hörkur, hrök og bylji
hugsanir í bláinn foknar,
leitar önd úr uröardölum,
yfir hálsa' og jökulbungur,
upp aö Drottins dýröarsölum.
Dómur þar mun fæstum þungur.
Þar mun alt í björtu bliki
breiöa faöm mót vegarlúnum,
sannleikurinn sora’ og hiki
svifta brott úr hugartúnum,
kærleiikurinn kólgur sefa,
kvíöi’ og ótti til ei vera,
ráöning lifsins enginn efa,
umbun rjetta hver einn bera.
Sú mun lykt á lifsins sennu,
lagt á met er æfipundið,
lætur ekki leika’ á tvennu
líknsemin, og veröa fundiö
fisi smærra flest þaö illa,
fyrnast glöpin, dygöir stækka,
dóminn þann mun Drottinn stilla —
dægurhnjóöur allur smækka.
Sátt mun þá og sannur friöur
setja best og tryggast rnálin,
— einingin aö öllu styöur —
æfintýra fölskvast bálin.
Þó aö einhver hafi hokinn
hröklast út úr götu stundurn,
vertiöar samt veröa lokin
virðum sæl i föðurmundum.
Aldrei þá mun setjast sólin,
sífelt blátær alheims hvelfing
boða öllum blíöust jólin,
bægja hverri synd og skelfing,
ií
og urn háa himinboga
heilög miskunn, náð og friður
kærleikshyrinn láta loga,
lengst og nrest er alla styöur.
Mun i kvæði þessu korna fram lífsskoðun Ein-
ars. Mjer finst hún merkileg. Og að mínum dómi
er sú lífsskoðun, er leggur aðaláhersluna á hið góöa,
og telur þaö sterkara og verulegra en hitt, sem
kallað er ilt, — að mínum dómi er sú lífsskoðun
göfugri, tígulegri, og s a n n a r i, heldur en hin,
er gerir meira úr hinu illa. Sannur guöstrúarmaö-
itr, sem kann aö hug'sa, getur ekki verið Itölsýnis-
maður. Eigi veit jeg um trúarskoðanir Einars. Mjer
þykir Hklegt, að þar sje hann mjög frjálslyndur.
Annars hefir orðiö „trúmaður" verið dregið
svo mjög niöur í sorpið, að best er aö hafa það
sem rninst um hönd, án þess að láta skýringar
fylgja. 1 mínum augum er sá maður „trúmaður“, er
trúir á hið góða og göfuga, hvar og í hverjum, sem
það birtist, og er fús til að viðurkenna það og veita
því lotningu. Einar er því, að mínum dómi, ntikill
trúmaður, meira að segja einn af meiriháttar trú-
mönnum, sent jeg hefi kynst.
Eins og myndin ber með sjer, er Einar friöur
maður sýnum. Hann er stór rnaður og hinn vörpu-
legasti á velli, og býður af sjer góðan þokka. Frarn-
koman er kurteis og prúðmannleg. Mjer hefir altaf
fundist hvíla yfir honum sjerkennilegur í s 1 e n s k-
u r blær, engu síður en yfir riturn hans. Hann hefir
við sig eitthvaö i s 1 e n s k t, g' a m a 11 o g g o 11.
Hann talar fremur hratt, og af áhuga. Raddbrigði
hans og svipbreytingar fela oft mikiö i sjer. Fá-
talaður er hann um sjálfan sig og hagi sína. Eftir
þvi sem eg hefi komist næst, mun efnahagur hans
vera mjög þröngur. Hann á 5 börn meö konu sinni,
en er sjálfur, heilsunnar vegna, ófær til aö vinna
fyrir sjer. Hann á og heldur ekki annaö að gera
en aö skrifa. Hví er honum ekki sjeð fyrir nægi-
legu liísuppeldi af þinginu, svo aö hann geti gefiö
sig við ritstörfum sínum, ótruflaður og ólamaður
aí fjárhagsáhyggjum ? Er það satt, þetta sem Þor-
steinn Erlingsson sagði urn hina íslensku þjóð, aö
hún elski ekki lífið, i fullri fegurö þess og mætti.
heldur — hið „dauðvona’ og dauða“?
Grjetar Fells.