Dýraverndarinn - 01.05.1928, Page 6

20
DÝRAVERNDARINN
ill. Vígi þaut af stafi og dró fljótt saman meS hon
um og lirútsa. En þegar hrútsi sá sitt óvænna um
undankomuna, snjeri hann sjc-r snöglega vi'ð og
Yígi stansaði. Horfðust þeir nú um hríð í augu.
Alt i einu skopaði hrúturinn skeið. En Vígi stóð
kyr. Fór nú að fara um okkur bræðurna, því að
við höfðum miklar mætur á Víga. Alt i einu rendi
hrúturinn sjer á hann — og við stóðum með öndina
i hálsinum af ótta við, að Vígi mundi nú hljóta
meiðsli eða bana. En óðar en varði, stökk hann í
loft u])]i og leuti milli hornanna á hrútnum. Kikii-
aði hrútsi við og datt á hnjen. En Vígi greip með
kjaftinum í horn lionum og velti honum á hrygg-
inn. Þannig hjelt hann honum, þángað til við bræð-
urnir komum til liðs við halin.
Svo var Vígi fylgispakur föður mínum, að hann
mátti ekki af honum sjá. Leuti faðir minn oit í
vanda af hans völduln, þá er þeir voru einhvers
staðar gestir. Yrði hundurinn eftir inni, þegar fað-
ir minn fór út, og dyr voru eklci opnar, urðu ávalt
skaðar á gluggarúðum. Eins haföi Vígi það til að
fara inn um glugga, ef hann varð eftir, þegar faðir
minn fór inn. Þegar faðir minn fór að heiman, án
])ess að hafa Viga með sjer, hjelt hann sig ávalt i
nánd viö móður mína. Væri nú faöir minn á sjó, og
veður væri svo vont, að móðir mín væri ekki ugg-
laus, þá varð Víga jafnan órótt, lagði hann oft
trýnið í kjöltu móSur minnar og mændi á haua
angurværum augum. Eitt sinn, er faðir minn var í
1>ersýni3egri lífshættu, vjek Vígi ekki af fótum
móður minnar, nema ])egar hann stóð upp og strauk
hausnum blíðlega við knje henni, eins og hann vildi
sýna henni gott atlæti, henni til huggunar. . . . Viö
okkur bræðurna ljek hann sjer oft — og þoldi hann
okkur meira en flestum öðrum. Mjög ])ótti honum
gaman að þvi að togast á við okkur — og varð þá
oft ærið ákafur. En ekki vorum við hans líkar að
burðum. Við vöndum hann á þaö að fara niður í
poka, sem við hjeldum út. Þegar hann var kominn
niður í, bundum við lauslega fyrir, og svo stökk
hann i loft upp, velti sjer og hamaðist, uns fyrir
bandið losnaði. Þá stökk hann út og leit hróðugur
á okkur.
Samtíða Viga i Lokinhömrum var hundur sem
Skrámur lijet. Hann var frekar lítill, en gersemis-
fjárhundur. Með honum og Víga var hin mesta
vinátta. Þegar Vigi kom inn klakaður, sleikti
Skrámur af honum klakann, og þá cr Skrámur
náði i hein, át hann það ekki, nema hann hefði áð-
ur fullvissað sig um það, að Vígi vildi ekki þiggja
það af honum aö gjöf. . . . En æ skal gjöf til gjalda.
Vigi veitti Skrám ávalt vigsgengi. Þegar Vígi var
ekki nærstaddur, hafði Skrámur sig lítt i frammi
við ókunnuga hunda. Væri aftur á móti Vigi ná-
lægur, rauk Skrámur á alla aðkomuhunda með
hinni mestu grimd. Horfði Vígi á orustuna og- ljec
hana afskiftalausa ef Skrámur hafði i fullu trje
við andstæðinginn. En yrði annað uppi á teningn-
um, veitti hann Skrámi þegar. AS þessu var hent
mikið gaman. . . . En enn er ósagt frá þvi er 1)est
sýnir, hve mikið Vígi mat vin sinn.
Húskarl .var hjá föður rnínu'm, er Ingibjartur
hjet, mikill maöur að vexti og burðum og afkasta-
maður viö hvað, sem hann lagði hönd að. Voru þeir
Vígi góðir vinir. Þótti Ingibjarti við Skrárn og
lumbraði á honum. En Vígi var nærstaddur og
stökk upp á bak Ingibjarti svo óvænt og með svo
miklu afli, að Ingibjartur fjell. Stóð Vígi yfir hon-
um urrandi og ygldur...og virtist til alls húinn, en
Skrámur vældi aumkunarlega. Slapp Ingibjartur
ómeiddur, en ])að sagði hann, að sjaldan hefði hon-
um þótt sjer búið visara tjón, en þá er hann horíð-
ist í augu viö Víga að ])essu sinni.
Á seinni árum sínum varð Vígi makráður og
hjelt löngum kyrru fyrir. Gerðist hann þá óþjáll í
skapi og frekur við ])á, er hann þóttist ekki eiga
neitt við að virða. Eitt sinn er nýkomin griðkona
var að ])vo gólf og stjakaði ó])yrmilega við hon-
um, spratt hann upp, reis upp á afturfæturna, greip
i hálsmálið aftan á kjól griökonunnar og skelti
henni á gólfið. Að svo búnu lagðist hann þar, er
hann hafði áður legið og ljet sem hann hvorki sæi
nje heyrði.
Til marks um vitsmuni Víga skal þaö að lok-
um sagt, að hægt var að senda hann milli húsa eft-
ir ýmsum hlutum. ..Vígi, sæktu skóflu út aö Hjall-
portahúsinu,“ sagði kann ske faðir minn . Og Vígi
])aut af staö og sótti skófluna.
Þá er Vígi var skotinn, var hann orðinn hrumur
rnjög og fyrirgengilegur. Idann var tekinn að sjá
illa, orðinn þungur i vöfum og rnjög hæruskotinn.
Hann var grafinn með sárum söknuði, og með hon-
um ])ótti mikill hundur af heimi genginn.
Rvik, 5. maí 1928.
Guðmundur Gíslason Hagalín.