Dýraverndarinn - 01.05.1928, Blaðsíða 7

dýravérndarinn
2Í
Syngdu litla lóa.
Syngdu, litla lóa,
ljó'Ö uin vor og æsku,
gróörarhug og gæsku. —
Syngdu, litla lóa.
Syngdu, litla lóa,
ljett og blítt frá linjóti,
huggun svo jeg hljóti. —
Syngdu, litla lóa.
Syngdu, litla lóa,
— ljómar sól í mónum, —
töfra þú með tónum. —
Syngdu, litla lóa.
Signrður Kr. Sigtryggsson.
Vetrarvistin.
Frá því aö landiö bygöist, hefir hesturinn veriö
aöal farartækiö. Hann hefir 1)orið og dregið nauð-
synjamar að og frá heimilunum; hann hefir boriö
okkur um landið, lengri eða skemri vegi, eftir þvi,
hvaö hver hefir verið víðförull. Það er því marg-
ur, sem ekki má einungis minnast gagnsins af hest-
inum, heldur líka gleöinnar, sem hann hefir veitt,
þegar viö sem börn vorum að láta „spretta úr spori“
eöa siöar, sem fullorðnir, þurftum. að skreppa bæj-
arleiðir með góðum fjelögum um helgar eða að
loknu dagsverki. Vart mun sá Islendingur finnasr,
sem ekki á einhverra ánægjustunda að minnast og
])akka hestinum.
Það er því ekkert nema eðlilegt, þótt hesturinn
sje oröinn okkur mörgum hverjum að óhjákvæmi-
legri nauðsyn, jafnvel þó hægt sje að komast af
án hans, eins og víða mun eiga sjer stað í bæjun-
um, ekki síst i Reykjavik. Veldur því náin sambúð
kynslóð eftir kynslóö og fjöldi endurminninga.
Margur mun sá, sem hefir tæmt tærustu gleðiveig-
ina á hestbaki á góöum vegi.
En hesturinn er viðkvæmt dýr. Kvikur, sprett-
snöggur, dúmnjúkur, örhraður, þolinn og þægur cr
góður reiöhestur í höndum þess, sem kann með
hann að fara — og, sem betur fer hafa góðu völv-
urnar gefið mörgum þá vöggugjöfina.
Skorti aftur á móti skilning á eðli hestsins og
meðferð hans, þá missir hesturinn gjarnan eðlis-
kostina góðu, sem gera hann að góðhesti og ómet-
anlegri ánægju fyrir eigandann.
Þetta má aldrei gleymast. Gleymska í þessum
efnum skapar óhjákvæmilega fjártjón og ánægju-
rnissi.
En því miður er mörgum þetta lögmál ekki nægi-
lega ljóst.
Jeg hefi stungið niður penna til þess að minna
á það — og þó einungis á eina grein af mörgum,
sem lögmál þetta hefir að geyma.
Og greinin er um húsvist reykvísku hestanna.
I Reykjavik er tiltölulega margt hesta. Hestur-
inn er hjer sem annars staðar mörgum manninum
óhjákvæmileg nauðsyn, þótt ekki þurfi að nota
hann hjer til flutninga eða ferðalaga. Reykvíking-
ar margir hverjir hafa meiri peningaráð en annars
staöar gerist á landinu. Margur kaupir reiðhest til
þess aö geta við og við „kornið á bak“ sjer til gagns
og gamans. Og ánægjuna er aldrei hægt að meta til
peninga. Vejröið er hátt. Enda er álitlegur hópur af
góðhestum landsins kominn hingað. Sennilega
stærsti gæðingahópurinn.
En í ])essu tilfelli er það að minsta kosti engu
minni vandi að gæta fengins fjár en afla þess.
Það eru mikil viöbrigði fyrir hesta, sem aldir eru
upp i heimahögum og afrjettum landsins og eru
óvanir eða litt vanir liúsvist að koma hingað til
Reykjavíkur. I staðinn fyrir ótakmarkað frjálsræði
á víðáttumiklu haglendi, stutta húsvist og beit á
vetrum, eru liestarnir hjer lokaðir inni í húsi og
verða aö standa á þröngum og hörðúm básum 5—
7 mánuði af árinu. Útivistin er lítil og aðkreft og
reiðæfingar fáar, en oft og einatt alt of örðugar.
Allmargar undantekningar munu ])ó frá þessar'
reglu. En víða, alt of víða, mun aðstaða hestaeig-
endanna erfið aö því er snertir hús fyrir hestana
og hirðingu aö vetrinum.
Löng húsvist, þröngir básar og ónógar reiöæf-
ingar slíta hestinum eins mikið eða meira en mikið
erfiöi. Afleiðing þessa er, að fóðrið kemur ekki að
notum. Það 'myndast fita í stað vöðva. Fjörið,
þrótturinn og þolið minkar. Hófgallar og „fóta-
veiki“ í öllum myndum þjá hestinn. Brjóstkassi og
lungu fá ekki eðlilegan þroska. I stutu máli: End-