Dýraverndarinn - 01.05.1928, Síða 8

22
DÝRAVERNDARINN
ingin veröur engin og eölisgæði góöhestsins hverfa.
Margir hestaeigendur þurfa aö liæta aöstööu sína
i þessum efnum og allir þurfa aö leggjast á eitt
til þess aö ná því marki, aö góöhestarnir geti feng-
iö hjer eðlilegan þroska og endingu.
Og vegurinn aö því marki ?
Húsvistina er ekki hægt að stytta. Þess vegna
jiarf aö bæta húsin. Básarnir með bundnum hest-
um verða að hverfa og i stað þeirra þurfa að koma
rúingóð hesthús, hólfuð i sundur, þar sem einn eöa
mest tveir hestar geta gengið frjálsir um i hverju
hólfi. Hesturinn getur þá hreyft sig inni og notið
nokkurs frjálsræðis og það má passa að gólfin sjeu
hæfilega hörö og við hæfi hófa og fóta. Auk þess
]>arf að ríða hestinum, æfa hann, helst daglega, að
minsta kosti fleirum sinnum á viku hverri.
Nokkrir hestaeigendur munu geta veitt sjer þetta.
Hinir munu j)ó fleiri, sem ekki hafa aðstöðu til
þess.
En þá verða ])eir með tilstyrk góðra manna, aö
koma sjer upp sameiginlegu, stóru hesthúsi, þar
sem hægt er að fullnægja framangreindum skilyrð-
um, að j)ví er húsvist hestanna snertir, og })ar sem
nægilegt og lífvænlegt starf getur verið fyrir hesta-
mann, við að leiða hestana og æfa. Hesthús jretta
J)arf að vera i grend við bæinn, en })ó ekki í sjálf
um bænum.
Auk þess mætti, ef svo sýndist, hafa nokkra
„bása“ fyrir feðramannahesta — hesta, sem væru
aöeins eina eða fáeinar nætur. Og lolcs þyrfti að
vera eitt eða fleiri hólf þannig útbúin, að hægt væri
að hafa þar sjúka hesta, sem væru undir læknis
hendi. Ennfremur rúm eða herbergi, þar sem hægt
væri að leggja hesta niður og vinna að lækningum
á þeim.
Margur mun nú segjá: Þetta kostar stórfje. Hvar
á að fá peningana?
Þeim mönnum vil jeg svara: Peningarnir eru til.
Þeir eru í vösum fjölmargra manna, í vörslum bæj-
arfjelagsins og einstakra fjelaga.
En til þess aö fá þetta fje þarf eitt. Einbeitta,
markvissa og áhugasama forgöngu í málinu. Vill
ekki eitthvert fjelagiÖ hjer i bænum beita sjer fyr-
ir þessu máli? Málið er gott og mikilvægt.
Enn er hesturinn „þarfasti þjónninn". Þjónn
stritsins og þjónn óblönduðustu ánægjunnar.
Hjer á landi hefir maðurinn og hesturinn verið
nánir fjelagar í alda raðir. Án hestsins væri landið
óbyggilegt. Vináttan og skilningur þessa er þaö,
sem heimta mún hæði 1 og 2 krónur úr vösum
manna.
Hannes Jónsson.
Tófuslóð.
Þegar vetrarnóttin hefir breitt blæju lognsnjóa yf-
ir jörðina, getur aö lita tófusló'S á víðavangi og jafn-
vel bæja á milli.
Þessi mjallhvíta breiða heíir annan jaðar sinn í
óbygðum en hinn við ílæðarmál. Og tæfa fer um
víðáttu þessa, milli jölda og hafs, og snuðrar eftir
æti — skinnið að tarna.
Hún leitar milli fjöru og fjalls og gengur rekana.
Oftast liggur tófuslóð beint til strandar, ein og ein.
Þar eru fuglahræ, sem hafáttin skilar á land og
bylgjan, innan um ýmiskonar unnvörp. Því harðara
sem veðráttufarið er, því meira er ætið í sullgarði
strandarinnar. En tæfa hefir hita og sopa á landinu
eigi síður: kjöt og blóð rjúpna, sem hún veiðir.
Tæfa fer á kreik á kveldin, að leita sjer villibráðar;
hún uggir að sjer á daginn, treystir nóttinni betur.
Hún þarf ekki á birtunni að halda, vegna þess, að
hún styðst mestmegnis við þefvísi sína.
Skotmaður, sem hefir i huga að veiða melrakka,
fer á kreik, þegar nýsnævi er og sporrækt. Þá segir
slóðin eftir tæfu. En betra er þeim manni að hafa
nesti og nýja skó, ef hann ætlar að bera sigur úr
býtum. Og hann verður að vera ráðagóður og kænn
í háttum, en fyrst og fremst athugull. Slóðin er
krókótt, öðru hverju, liggur oft yfir sjálfa sig og ber
vott urn, að dýrið fer snuðrandi. Nasasjón skolla er
nákvæm. Það orð gæti verið komið frá einhverjum
manni, sem kynst hefir melrökkum í fyrndinni.
Sá, sem eltir tófuslóð, getur stafað sig fram úr
þessu efni. —- Ilann sjer, að dýrið finnur lykt af
hverju smáhræi, sem liggur undir snjónum.
Það má sjá á slóðinni, að tæfa fer í hægðum sín-
um. Jafnlangt er milli sporanna. Hún stekkur eigi
á göngu sinni eins og mýs gera og hundar. Þessir
útlagar fara á seinagangi, að jafnaði, og athuga ráð
sitt.
Og athyglin öll fer gegnum nasirnar. Sá sem rek-
ur tófuslóð, gengur úr skugga um það. — Iiann