Dýraverndarinn - 01.10.1928, Blaðsíða 9

DÝRAVERNDARINN
tekt sem forustusauÖur. En þá leyndust ekki þeir
kostir hans, og var hann jafnan upp frá ])ví kallaíS-
ur Forustuhnífill, og hurfu þar meÖ hin fyrri nöfn,
sem honum höfðu verið gefin. Forustuhnífill hafði
það fram yfir margar fjárrækar kindur, að hann
var ekki styggur og ljet vel að stjórn, og komu þeir
kostir hans oft í góðar þarfir. Skal hjer nefnt eitt
dærni af mörgum:
ÞaÖ var um veturnætur eitt haust, að snjókomu
mikla gerði með frosti og hvassviðri. Fjenaður all-
ur var úti i fjalli all-langt frá, ])ví aö til þess tírna
hafði verið það góð tíð, að fullorðnu íje hafði
eigi verið haldið til húsa. Er smalamaður kom til
fjárins, stóð það hjer og hvar í smáflokkum, og
sökurn ófærðar og hvassveðurs var ekkert hægt að
lcoma því úr stað, þangaö til komið var þar að sem
Forustuhnífill stóð með nokkrum kindum. Hann
lagði þegar af stað eftir bendingu smalamannsins.
Varð smalamaður að reka hann fram og aftur
þangað sem hinir fjárhóparnir stóðu, uns alt var
komið saman í einn hóp; var þá haldið heimleiðis,
móti stormi og fannfergi. Forustuhnífill fór rösk-
lega á undan, en það gekk illa að koma fjenu á
eftir honum. Hann stökk nokkrar lengdir sínar á
undan og ljeið svo þess að hinar kindurnar kæmu
eftir sjer. Stundum gekk hann aftur til þeirra, og
var þá eins og aö hvetja þær til að fylgja sjer,
]>ví að hann fór jafnskjótt aftur af stað áfrani.
Eitt sinn beið hann þó eftir að smalamaðurinn kærni
til hans, og hugði smalinn þá að öll von væri úti, er
Forustuhnífill gæfist upp. En er smalamaður kom
til lians, gekk Hnífill að honum og nuggaði sig upp
við hann. Sá smalamaður ])á, að snjóklambrar voru
kornnir svo miklir frarnan i sauðinn, að hann átti
mjög erfitt með að sjá frarn fyrir sig. En er Forustu-
hnífill var orðinn laus við þá, hjelt hann fljótt af
stað á ný, og töldu smalamenn Forustuhnífil í það
sinni hafa Ijjargað sjer heirn með fjeð, því að ella
hefði þvi ekki orðið komið til húsa.
Forustuhnífill varð ekki garnall. Á fjórða vetri
varð bráðapest honurn að tjana. Jeg man eftir þeim
degi vegna þess, hvað jeg sá eftir honurn. Faöir
minn hafði sauði sína í sjerstöku húsi á túninu.
Það var venja að láta þá ganga til hagbeitar um
miðjan daginn, þegar nokkrir hagar voru. Forustu-
hnífill fór jafnan fyrir þeirn, bæði frá húsinu og að.
Þennan dag var mjög fagurt veður, það var á út-
mánuðum. Vegna ]jess live veður var gott, var
47
lömbunum einnig hley]Jt út til að viðra sig einn til
tvo klukkutíma. Þegar verið var að reka þau sam-
an til heimferðar, sá smalinn aö Forustuhnífill var
kominn í þau og virtist annarlegur, og eins og studdi
sig við þau til þess að falla ekki. Fylgdu tvö þeirra
honum þannig heim á túnið, en er þau hjeldu til
sins húss, skildi hann sig frá þeim og hjelt til
sauðahússins í hægÖum s'mum. Er er kornið var
])angað, var hann að eins með lífsmarki.
Hann fór þannig til ]jess síðasta á undan hjörð-
inni, bæði að heiman og heim.
M. G.
Barnavinafélög.
,,Dýraverndunarfjelagið“ er til orðið sökum þess,
aö ýmsum virtist miskunnarlaus meðferð höfð á
skepnum. Sú hefir og verið orsök þess, að samskon-
ar f jelög hafa verið stofnuð um heim allan. Og ]jeg-
ar mönnum varð það ljóst, að þörf væri á því, að
meðferð á dýrum batnaði, leið ekki á löngu þar til
menn sáu, að enn lengra þyrfti að ganga, lieldur en
að herjast fyrir miskunnsemi við dýr. Miskunnsemi
við alt, sem lifir varö takmarkið. En nú vil jeg
spyrja: Er nokkuð dautt í náttúrunnar ríki? Jeg held
að mönnurn korni nú saman um, að ekkert })að sje
til. sem með sanni megi kalla dautt. En lífið er i mis-
jafnlega rikum mæli, og fer það eftir hvar í ríki
náttúrunnar er. Til dæmis er steinninn lífminni en
jurt og jurtin lífminni en dýrið. Eftir því sem meira
er lif, Jjess meiri er viðkvæmnin fyrir ytri áhrifum.
Oss finst ekki viðeigandi að kalla manninn dýr, engu
að síður er hann ]jað. Hann hefir tvöfalt eðli, dýrs-
eðli og guðseðli. Sökum þess, að þroskinn er mestur
lijá manninum, er viðkvæmnin að sama skapi meiri
en hjá systkinum hans, sem á lægra þroskastigi
standa. Maðurinn verður því fyrir meiri áhrifum af
því, sem hann hefir í kringum sig, og nýtur því og
þjáist i ríkara rnæli en bræður hans og systur, sem
lægra standa í náttúrunnar ríki.
Tilfinningasemi þeirra, sem vilja ljetta hyrði ann-
ara, kernur oft frernur niður á órnálga dýrum en á
mönnum. Þeim hættir stundum við að gleyma því,
sem næst þeim stendur. Barnavinafjelög hafa víða
risið upp, þar á meðal hjer í Reykjavík. Slik fjelög