Dýraverndarinn - 01.12.1928, Blaðsíða 6

62
DÝRAVERNDARINN
fyrstu. Þetta verÖum vjer ætíÖ aÖ hafa hugfast;
og ekki hvað síst, þegar sorgir og hörmungar fær-
ast oss í fang. Vjer megum aldrei gleyma því, að
tilgangur Guðs með hinum víðu veröldum, er eilíf
framþróun lifsins við stöðuga ummyndun gerfanna.
Og við áformi Hans fær enginn haggað. Þeir ein-
ir, sem eitt eru með eilífðinni, fá skilið þessa stjórn
Hans. Vjer skammsýnu mannanna börn verðum að
láta oss nægja með trúna eina. Trúin er sannfær-
ing um það, sem ekki er hægt að sjá — traust á
vitnisburði þeirra, sem hafa sjeð. Flytjum fagnað-
arboðskap lífsins og ljóssins á neyðartímunum
miklu, þegar myrkur og dauði hvílir sem mara á
þjóðunum, og banasigð blikar á lofti, nótt sem nýt-
an dag.
Hamingjusamur er sá maður, sem liorfir á tákn
tímanna, veit vissu sína í þvi, að dauðinn er sjón-
hverfing ein, og skilur hinn mikla og gleðiríka
leyndardóm lífsins.
Það er einmitt þessi bjartsýni — þessi gleðiríku
sannindi, sem dulspaka skáldið Ingemann opinberar
svo fagurlega i eftirfarandi sálmi:
b’ögur er foldin,
heiður er Guðs himinn,
indæl pilagríms æfigöng.
Fram, fram um víða
veröld og gistum
i paradís með sigursöng.
Kynslóðir koma
kynslóðir fara
allar sömu æfigöng;
gleymist þó aldrei
eilífa lagið
við pilagrímsins sigursöng.
Fjárhirðum fluttu
fyrsta söng Guðs englar
unaðarsöng er aldrei þver.
Friður á foldu,
fagna þú, maður,
frelsari heimsins fæddur er.
Grákollur.
Þegar jeg var unglingur, 12 til 13 ára, i Fram-
nesi á Skeiðum, og átti þá að heita smali þar, eign-
aðist jeg, og átti eitt sumar einkennilegan hvolp, og
skyldi hann verða fjárhundur minn. Hann var að-
íengínn frá einhverjum bænum í sveitinni; en jeg
liefi nú gleymt hver sá bær var.
En hvolpinn minn þenna man jeg vel og mun
honum aldrei gleyma. Hann var lítill og loðinn all-
ur, næstum því eins og ullaður væri, með alhvítan
búk og einnig Ijósa, lága fætur, en höfuðið grátt;
ennið var kúpt og breitt eftir stærð og trýnið stutt
og íremur mjótt; eyrun lítil og niðurbrett í brodd-
inn, næstum hulin í hárinu, og augun smá, en mjög
athyglisleg og greindarleg og voru líka að nokkrú
leyti hulin af hinu ullkenda höfuðhári. Að ytri sýn-
um var hann engum íslenskum hundi likur, og varla
heldur nokkrum útlendum hundi, sem jeg hefi sjeð,
nema ef vera skyldi litlum, loðnum stofuhundum.
Hann hafði líka það vaxtarlag, að útlit var fyrir, að
hann mundi aldrei stórvaxinn verða, þótt aldur
hefði enst til.
Jeg var ekki hneigður fyrir fje nje smalamensku,
og ekki heldur glöggur á fjenað nje laginn til leit-
ar og fjársöfnunar, og lagði víst vanalega hikandi
og hálf-kvíðandi upp til viðureignar við það verk,
alt þangað til Kollur minn kom til sögunnar; en úr
þvi kveið jeg ekki. Því að svo reyndist hann rnjer
frábær; bæði að viti og vilja, vináttu og trygð. Jeg
fjekk hann kornungan, nýtekinn undan móður sinni,
og kunni sjálfur ekkert til hundatamningar. En það
kom ekki að sök; því að Kollur litli vandi sig að
mestu sjálfur, eftir óskum mínum og þörfum. Hann
hafði nær strax vit á, að lesa út úr mjer, hvað jeg
vildi, og skilja hreyfingar og bendingar mínar; og
einnig vilja og lag á að fara eftir þeim. Jeg held
næstum, að hann hafi skiliö mál mitt, en áreiðanlega
bendingarnar, eftir mjög skamma samveru. Upp um
Vörðufell var að smala og marga bratta brekku þess,
hvamma, gil og leiti. Um allar þessar tryssur dreifð-
ust rollurnar og flæktust fram og aftur, svo að ótelj-
andi hefðu smalasporin orðið, og mörg erfið, ef haft
hefði engan hund eða ónýtan. En Kollur litli tók
þau af mjer; hann var því vanur — og því meir sem
lengur leið, að horfa mjög nákvæmlega á mig og
hlusta og athuga, hvert og hvernig jeg benti, og