Dýraverndarinn - 01.12.1938, Síða 9

DYRAVERNDARJ NN
61
ana. Við tölum allt of lítiÖ viÖ liestana okkar,“ sagÖi
hann.
5)! ^
Eg sagði honum nú sögu af hestinum mínum,
,,me8 gráa faxiÖ og gáfulega höfuðiÖ“, sem Eldur
hét. Hann heltist og hafÖi eg hann í Tungu, sem
þá var eign Dýraverndunarfélagsins, Fór ég þangaÖ
oft meÖ dýralækni, til aÖ lita á fót lians og skipta
um umbúðir á honum. Þurfti ég þá venjulega ekki
annaÖ en kalla á hann, þótt styggur væri hann við
aÖra; kom hann þá oft hlaupandi, þótt haltur væri,
enda liaföi ég oítast eitthvaö meöferöis lianda hon-
um. Undir hlööuvegg í Tungu .var kerrukassi á
hvolfi, tók ég upp veika framfótinn og lét hann hvíla
á kassanum meÖan á aÖgerðinni stóð. En er ég hafði
gert Jietta nokkrum sinnum, þurfti ég ekki að hafa
fyrir þvi meir; ]ægar ég teymdi Eld að kassanum,
krafsaði liann lítið eitt meÖ veika fætinum, lyfti hon-
um svo upp og tyllti honum á kassabrúnina, og
hreyfði hann eklci þaðan, fyrr en aðgerðinni var
lokið.
Eldur var mjólkurbarn mikiö og fékk hann oft
sopa og brauðbita við eldhúsdyrnar á heimili mínu,
Hólatorgi 4. En þetta varð til þess, að hann setti
sig yfir girðinguna í Skildinganesi og einhvern veg-
inn komst hann út í Tungu, slapj) við lögregluna
i Reylíjavik. ojmaði með snoppunni hliðið á Hóla-
torgi, stóð þar hálfur inni í skúr og lmeggjaði við
eldhúsdyrnar. — Um tíma hafði ég hann á túnbletti
við Suðurgötu. I Ivert skipti, er ég geklc til eða frá
mat og hann heyrði rödd mína, eða aðeins fótatak,
kom hann hlaupandi að girðingunni og fylgdi með
henni svo langt sem hún náði.
Eldur var fæddur og uppalinn hjá Eiríki bónda í
Kraga í Oddahverfi á Rangárvöllum.
Eitt sinn var ég á ferð með hann inni í Kerlinga-
fjöllum, versnaði honum ])á i fætinum, og hefir hann
líklega ekki treyst sér til að halda ferðinni áfram.
Strauk hann frá hestum, yfir Ulahraun, setur sig
yfir Þjórsá, og fer rakleitt niður að Kraga. Hafði
hann ])á ekki komið þar í tíu ár, og sennilega sakn-
að æslcufélaga sinna, er þar kom, og liélt hann ])á
aftur suður á leið.
Eldur var afburða töltari og 1)rokkari sá mesti, sem
Grímur bóndi Thorarensen í Kirkjubæ, hafði komið
á bak.
r
„Eldur" Magnúsar Kjarans.
Þegar ég var unglingur, var ég verzlunarmaður
i „l.iverpool" og átti þá heima hjá foreldruni mín-
um í Skothúsinu. Gekk ég þá jafnan Suðurgötú til
vinnu, enda var Tjarnargátan ])á ekki til. Ásgeir
ræðismaður Sigurðsson átti svartan hund, stóran og
fallegan, sem ég hafði miklar mætur á. Lá hann fyr-
ir mér á morgnanna við hliðið á garði húsbónda síns,
og fylgdi mér niður í búð. Gaf ég honum ])á ávallt
köku eða sykurmola. Sunnudagsmorgun nokkurn dett-
ur mér í hug, að færa þessum vini mínum einhverj-
ar góðgerðir, svo að hann bíði ekki árangurslaust.
En er ég kem að hliðinu, er hann ])ar ekki. Athug-
aði ég ])etta nokkrum sinnum, með sama árangri.
Hundurinn hafði þá veitt því eftirtekt, að á sunnu-
dagsntorgna þýddi ekki fyrir hann að sitja fyrir mér;
ég ætti ekki leið þar um þann dag. En alla aðra daga
vikunnar var hann ])ar staddur um langt skeið.
* * *
l’egar konungsritari var farinn, hripaði ég niður
þetta samtal okkar, eða þessar dýrasögur. sem við
sögðum hver öðrum, enda þótt þær séu ekki merki-
legar. Vitsmunir hesta og hunda eru á stundum á-
reiðanlega mun meiri en almennt er áliti'ð.
Magnús Kjaran.