Dýraverndarinn - 01.04.1939, Blaðsíða 9
DÝRAVERNDARINN
21
SORG.
,,Til dauðans er hann dapur
og hryggur,
dregst ei burt frá köldum ná,
og hungurmorSa loks hann
liggur
líki bóndans hjá,“
Þannig lýkur hinu fagra
kvæði Gríms Thomsens um
rakkann, sem fylgdi húsbónda
sínurn í dauðann. —
Myndin hér til hliSar er af
stórum og fallegum Schæfer-
hundi, sem varS viSskila viS
vini sína tvo, er voru á fer'Öalagi
og komu i bæ nokkurn heldur
illa til reika, keyptu sér ný fot
og klæddust þeim, en skildu
druslurnar eftir aS húsabaki.
Fóru síSan leiSar sinnar, en
hundurinn hafSi brugSiS sér frá og var ekki kom-
inn aftur, er þeir lögSu af staS. Rakkinn leitaSi víöa
og fann loks fatahrúguna, sem mennirnir höfSu
skiliS eftir. LagSist hann nú fyrir og ætlaSi aS bíSa
þeirra. En þeir komu aldrei aftur. Hundurinn lá
lijá leppunum dag allan til kvelds og næstu nótt.
Þótti auSsætt aS hann mundi æriS sorgbitinn. Og
ekki hafSi hann neina matarlyst — lá bara hreyf-
ingarlaus meS tár í augum. En væri snert á fata-
druslunum, ýfðist hann allur, urraði og hjóst til
aÖ ráÖast á þá, er svo djarfir gerÖust. Eftir þrjá
eSa fjóra sólarhringa var hann skotinn. HafSi hann
einskis neytt allan þann tíma og ekki blundaS, aS
því er menn hugSu.
Hundar og fjársöfnun til líknarstarfa.
Um aldarfjórSungs-skeiS eSa lengur, hafa rakkar
af St. BernharSs-kyni, stórir og fallegir og hiS besta
siSaSir, veriS látnir annast fjársöfnun meSal ferSa-
rnanna á járnbrautarstöö einni í London (Euston-
stöSinni). Undir eins og lestin nemur staSar, kemur
seppi meS fagran og fægSan málmbauk bundinn á
sig, vappar meSal farþeganna, blíSur á svi]) og vin-
gjarnlegur —• og lætur einhvernveginn á sér skilja,
hverra erinda hann sé kominn! —•
Þegar einhver farþeganná hefir gert honuni úr-
lausn, fer hann þegjandi til hins næsta og svo koll
af kolli. Og hann lætur sér ekki nægja aö „hús-
vitja“ í einum klefa í hverri lest, heldur fer klefa
úr klefa meSan til vinst. — Hefir fjársöfnun þessi
fariS fram regdulega síSustu 25 árin eSa lengur. —
Fé því, sem safnast hefir meS þessum hætti, hefir
öllu veriS variS til líknarstarfa, handa sjúkrahúsum
o. þ. lr. — Mjög er þaS rómaS um suma þá hunda,
sem þarna hafa starfaS, hversu prúSir þeir sé og
kurteisir og þá ekki síSur skylduræknir. Sumir
eru kallaSir nokkuS ýtnir og kunna því illa, aS er-
indi þeirra sé á engan hátt sint. En ekki hljóta þeir
allir jafnmiklar vinsældir, og veldur því lunderni
þeirra og framkoma. •—-
Um einn þessara hunda er þaS tekiS fram sérstak-
lega, að hann hafi safnað fjárhæð, sem nema mundi
fullum 90.000 krónum i vorri mynt.