Dýraverndarinn - 01.04.1939, Side 10

22
DÝRAVERNDARINN
Skynsöm dúfa.
Ma'Sur nokkur breskur hefir skýrt frá því á
prenti, a'S fyrir nokkurum árum hafi hann átt all-
margar dúfur, lagt mikla rækt viS þær, talaS viS
þær og haft gaman af þeim. SamastaS fékk hann
þeim á „háa-lofti“, í húsinu þar sem hann bjó. Ein
dúfan (karl-fugl) virtist óvenjulegum gáfum gædd.
VarS eigi betur séS, en aS hún skildi til hlitar alt
eSa flest, sem viS hana var sagt. SegSi maSurinn
t. d. viS hana, aS nú væri mál aS fara út aS viSra
sig, þá fór hún þegar og hinar allar á eftir. Kall-
aSi hann til herinar úti og segSi sem svo, aS nú
væri kominn ,,háttatími“, þá brá hún þegar viS og
smalaSi öllum dúfunum á sinn staS — upp í bú-
staSinn á loftinu!
Dúfunum fjölgaSi mjög ört. Og þar kom, aS íar-
iS var aS amast viS þeim. AS lokum sá maSurinn
sér ekki annaS fært, en aS lóga þeim öllum. Þótti
honum þaS þó mjög leiSinlegt, en vildi hvorki selja
þær né gefa. Og eitt kveldiS, er hann var staddur
í loftinu lijá dúfunum, sagSi hann eins og viS sjálf-
an sig: Þetta er síðasta kveldið, því að á morgun
verði þið allar drepnar! Skynsama dúfan var hjá
honuni aS vanda. Hún hafSi þann si'S, aS snúast í
kring um hann, kurrandi, og fylgja honum til dyra
á hverju kveldi. Nú brá svo viS, er maSurinn hafSi
glopraS þessu út úr sér, aS auminginn litli fór rak-
leitt til konu sinnar, sem lá þar skamt frá á eggj-
um. Þótti manninum síSar auSsætt, aS hún hefSi
veriS aS tilkynna, hvaS nú væri í vændum. ÞaS
varS og til nýlundu þetta kveld, aS dúfan fylgdi
ekki manninum til dyra, heldur sat um kyrt og
bærSi ekki á sér. — Morguninn eftir var hún horf-
in með maka sínum og sáust þau hjón ekki fram-
ar á þessum slóSum. Og er aS var hugaS kom í
Ijós, aS brotiS höfSu þau eggin í hreiSrinu, áSur
cn þau flýSu undan dauSanum.
Landbúnaður.
HagfræSingur einn breskur hefir komist aS þeirri
niSurstöðu, eftir all-nákvæma rannsókn, sem hann
hefir gert, aS um 63% af öllum íbúum jarSarinnar
muni starfa aS landbúnaSi nú sem stendur.
Villihestar,
af svo nefndu Prejvalsky-kyni, hafast viS á fáein-
um stöSum í óbygSum Rússlands og víSa i Asíu.
Eru þeir sagSir mjög styggir og tryldir, einstakir
hlaupa-vargar og ilt aS hafa hendur í hári þeirra.
Og ef þeir nást, sem sjaldan skeSur, reynist nálega
ógerningur aS spekja þá svo, aS nokkurt gagn verSi
af þeim haft. Segja kunnugir menn, sem lengi hafa
viS þá strítt, aS í raun réttri verSi þeir alls ekki
tamdir, sakir óþægSar, skap-ofsa og tryllings. Þá
er og talin næg reynsla fyrir því fengin, aS þeir þoli
ekki ófrelsi, heldur veslist upp og deyi, ef þeim sé
ætlaS aS lúta yfirráSum manna til lengdar.
Fyrir allmörgum árum var gerSur út sérstakur
leiSangur í því skyni, aS handsama nokkura þess-
ara stygSar-varga og flytja í dýragarS einn þýskan.
Tók mikill mannfjöldi þátt í eltingarleiknum, en
komst aldrei í færi viS stóSflokkana og sat þó hver
maSur á völdum hesti og léttfærum. Gekk þessu
lengi, en villistó'Öið tryldist gersamlega og slapp úr
igreipum riddaranna. — Tóku nú hestar og menn aS
slæpast, sem von var, og aS lokum var frá horfi'S
og hætt viS alt saman. En upp höf'Su gefist um 30
folöld, er eigi máttu fylgja mæSrum sínum fyrir
æsku sakir, og voru þau tekin höndum.
ELDINGAR
hættulegri dýrum en mönnum.
Svo er taliS, a'S suinum dýrategundutn sé miklu
hættara við brá'Sum bana af völdum eldinga, en
t. d. okkur mönnunum. Segja fróSir menn, aS vitaö
sé meS vissu, aö eldingum hafi oftar en einu sinni
lostiö niSur í mannfjölda, án þess aS orSiS hafi
mörgum aS fjörtjóni — stundum jáfnvel ekki nema
einum manni, tveimur eSa þremur. Hins vegar sé
alkunna, aS eklingum hafi lostiö niSur í dýrahjarSir
og orSiö a'S mjög miklu tjóni. Þessi dæmi eru nefnd
m. a.: í Þýskalandi laust einu sinni eldingu niSur
í fjárhjörS á beit og fórust 288 kindur. ÖSru
sinni var þaS, aS eldingu laust niöur í belgiska
svínahjörö og fórust þar utn 150 svín. ÞriSja dæmiö
er frá Frakklandi. Þar sló eldingu niöur í geita-
hjörS, er á beit var upp til fjalla, og drápust 340
geitur.