Dýraverndarinn - 01.10.1939, Síða 15

DÝRAVERNDARINN
5i
Strákapör.
Mig langar til aS biðja „Dýraverndarann“ fyrir
eftirfarandi línur, þó a8 oröiö sé aö vísu nokkuö
seint:
Einhvern fyrstu daganna í septembermánuði 1938
var eg sem oftar á gangi hér suður meö Tjörninni.
Þetta var síöari hluta dags, rétt áöur en birtu tók
að bregða. Eg gekk vestan við Tjörnina og alla leiö
suður fyrir hana. Þegar eg er kominn nokkuð suö-
ur fyrir nyrðri brúna kem eg auga á tvo stráka, sem
eitthvað eru að bauka suður við girðingu. Mér finst
þetta ekkert undarlegt, því að oft eru krakkar að
leika sér þar suðurfrá. En er eg kem nær, dettur mér
í hug að forvitnast um, hvað þeir sé að gera, því að
mér virðast þeir eitthvað pukurslegir. Þetta eru 8
—9 ára snáðar, að því er eg get mér til. Mér sýnist
ekki betur en að þeir sé að hnoða eitthvað í hönd-
unum. Og er þeir sjá mig, kemur nokkurt fát á þá,
i'étt eins og þeir viti einhverja skömm upp á sig.
i'ekur annar þegar á rás, en hinn verður siðbúnari
og fæ eg gripið hann höndum, en i því þeytir hann
einhverju frá sér og ætlar því út fyrir girðinguna,
en það lendir á henni og fellur í grasið að innan-
verðu. Hinn strákurinn heldur áfram, sem fætur
toga, og hverfur brátt austur úr garðinum.
Sá, sem eftir var og eg hafði höndum tekið, gerist
nú órór og vill fá að losna — segist þurfa að flýta
sér heim til mömmu. En eg segi, að fyrst verði hann
að segja mér, hvað þeir félagar hafi verið að gera
og hverju hann hafi ætlað að fleygja út fyrir girð-
inguna. Honum er illa við það, en eg segi: „Sæktu
það, sem þú fleygðir og segðu mér svo alt eins og
er.“ Hann er bersýnilega hræddur, en þorir þó ekki
annað en að hlýða. Kernur þá í ljós, að þetta er of-
nrlítil hveitibrauðskúla, vel hnoðuð, en innan í henni
er sandur.
Gerist eg nú all-1)yrstur og spyr strák, hver mein-
ingin sé með þessu. Hann er æriö niðurlútur og
þegir fyrst í stað, en meðgengur, er eg hóta því, að
fara tafarlaust með hann á lögreglustöðina, ef hann
segi mér ekki sannleikann. Meðgengur hann þá, að
þeir félagar hafi ætlað sér að gefa fuglunum á
rjörninni þessar sandbrauðskúlur. Hafi hinn strák-
tirinn haft þrjár svona kúlur í vasanum, en hann
bara þessa einu. Spyr eg nú hvernig á því standi,
að þeir geri annað eins og þetta, en hann fer að
kjökra og segist ekki vita það — hann hafi bara
gert þetta af því að hinn strákurinn gerði það! Les
eg nú yfir honum og segi, að þetta megi hann aldrei
framar gera og loíar hann því hátíðlega. Því næst
spyr eg: — „Hafi þið gert þetta oft áður?“ — „Nei,
bara i gærkveldi." — „Og svo ætluðuð þið að gera
það núna?“ —■ „Já“, sagði stráksi og fór að skæla.
— „Eg veit hvað þú heitir og hvar þú átt heima“,
sagði eg byrstur (eg vissi það nú reyndar ekki), „og
ef þú gerir þetta nokkurn tíma oftar, þá segi eg
lögreglunni frá því.“ Hann lofaði að gera það ekki
framar og bar sig aumlega.
Eftir það slepti eg honum og varð hann frelsinu
feginn. En þegar hann var kominn lítinn spöl frá
mér, kom hann aftur og sagði lágt: — „Eg ætla alt
af að vera góður við fuglana.“ Mér þótti vænt um,
að hann sneri við þessara erinda. Hann var svo blíð-
ur og barnslega einlægur, litli stúfurinn.
Dýravinur.
Kisa mín.
Þegar eg segi nú sögu af henni, þá er það ekki
vegna þess, að hún hafi verið neitt sérstaklega frá-
brugðin öðrum kisum, að vitsmunum eða gjörfu-
leik. Hún var eins og þær flestar umhyggjusöm
um afkvæmi sín, ól þau vel upp, kendi þeim að
veiða og refsaði þeirn, þegar því var að skifta, fyr-
ir óhlýðni og óvarfærni. Jafnframt þessu var hún
mjög barngóð og þolinmóð, þegar óvitar þrifu
til hennar, meiddu hana og kreistu, og var-
aðist eins og heitan eld að sýna þeim klærnar. Að
þessu leyti var hún lik mörgum öðrum köttum.
Kisa min var kolsvört að lit, fremur lítil vexti
en vel vaxin, og sást hvergi á henni hvítur depill.
Mér var gefinn ketlingurinn ungur. Hann var þá
mjög styggur, viltur og grimmur og flúði í felur
undan mönnum. Fyrst i stað var ekki hægt að fá
hann til þess að eta neitt eða lepja mjólk, ef maður
var i námunda. Eg tók a'ð mér, aÖ fóÖra kisu og
færa henni matinn, en gekk illa að vinna bug á
tortrygni hennar. Þó kom að því, að hún leyfði
mér að strjúka sig, þegar hún var að lepja mjólk-
ina og 'Smám saman urðurn við mátar.
Þegar hún leyfði mér að taka sig í fyrsta skifti,
varð hún óróleg, er eg fór með hana inn i ibúö