Dýraverndarinn - 01.11.1939, Blaðsíða 9

DÝRAVERNDARINN
57
Og mönnum mun ekki hafa fundist neitt frá nein-
um tcki'S, þó aö þessi „villidýr" væri að velli lögi5.
Sumir menn eru þannig gerðir, að þéir eru altaf
i strífii við lifiíi í kring um sig — altaf í vigahug,
altaf reiðubúnir til þess, að vinna lífinu mein og
tjón. Svo langt er gengitS, að smá-fuglar, sem eng-
um geta að teljandi gagni oröiö sem liúsílag, fá
ekki að vera í friði fyrir þessum víkingum. Jafn
vel blessuð lóan fær ekki að lofa skapara sinn í
friði og syngja „dirrindí".
Síöasti geirfuglinn var drepinn hér viö land fyrir
95 árum. Það verk verður ekki bætt. Hinsvegar er
sjálfsagt, að reynt sé að koma i veg fyrir, að haldi'ö
veröi áfram að vinna slik hermdarverk. Nú óttast
fróöir menn, aö svo kunni aö fara, áöur en langt um
hður, að súlan hverfi úr sjófugla-skaranum hér við
land, ef henni veröur ekki trygöur öruggur griöa-
staður. Og liver veit nema hreindýranna bíði þau
örlög, ef ekki veröur að gcrt, að deyja út og hverfa
úr dýra-fylkingu lándsins. Þaö má aldrei verða. —
En friðunarlög ein saman munu ekki bjarga þeim
frá tortímingu.
í næsta blaöi veröur sagt frá merkilegri tilraun
Matthíasar læknis Einarssonar um hreinkálfaeldi.
„Bágt er að heyra..
Seytján þúsund og sex hundruð dýr farast í eldi í
Danmörku á tveim árum, 1937 og 1938.
l’ess var getið í blöðum danskra dýravina í sum-
ar sem leið, að 17.633 dýr af ýmsum tegundum heföi
brunniö inni i Danmörku síöustu tvö árin. Þótti
blööunum að vonum ömurlegt til þess aö hugsa, aö
slíkt skyldi geta átt sér staö. — Ástæður til þess-
ara hörmulegu slysa eru taldar margar og m. a.
pessar: Léleg húsakynni, óvarlega fariö með eld
(af lxirnum, unglingum og fullorðnu fólki), slys
af völdum rafmagns og eldinga, dyrarúm í gripa-
húsurn of lítið, svo að björgun reynist örðug af
þcim sökum, og tíöast ekki riema einar dyr á hverju
húsi, ]>ó að gripir sé margir, heyja-foröi geymdur
lofti timburhúsa, yfir búpeningnum, eða hlaðiö að
II t i g: ö n g: n f é.
Eftir Guðmund Friðjónsson.
Smám saman berast fréttir af því, að sauðkind-
ur gangi úti á öræfum vetrarlangt. — En það mun
sæta fádæmum, að þær gangi úti, svo að segja í
heimahögum, þannig staddar, að þeim verði ekki
komið til hjálpar. Þannig fór þó fyrir tvílembdri
á, sem eg átti, næstliðinn vetur.
Sagan af henni er á þessa leið :
Vestan og ofan við ós Skjálfandafljóts, gagnvart
landi jarðar minnar, hangir svokölluð Litlufjöru-
torfa, framan í snarbrattri skriðu að ofanverðu,
en að neðanverðu er hún með undirlendisræmu. Svo
er l>ratt upp úr torfunni og óárennilegt, að varla
erú dæmi til, að kindur fari úr henni, enda er þar
svo gott og gróðursælt latid, að þeim ])ykir betra
])ar að vera en annarsstaðar. Það hefir komið fyr-
ir, að feitar kindur hefir þurft að handlanga upp
úr torfunni, og- er ekki heiglum hent að fara í hana,
þó að þítt sé undir fæti, en alófært þegar frost
er komið í jörð. Fjallseggin ofan við torfuna er
svo þunn, að á henni má sitja klofvega, og er það-
an steinsnar til annarar handar út í hafið. Haustið
i fyrra var svo ilt norðan lands sem þetta haust
er gott. Sífeldar rigningar á láglendi, en krapa-
hríðar í fjöllum, og náði dimmviðriðsdrunginn nið-
veggjum húsanna og svo illa byrgður, að hægt sé
að koníast þar að fyrirhafnarlaust með e!d og bál
kveikja í heyi eða hálmi, viljandi eða óviljandi. Og
margt fleira ér taliö sem ástæður, þó að hér verði
ekki rakið. — Þykir blöðunum sjálfsagður hlutur,
að eftir því verði gengið, röggsamlega og væg'ðar-
laust, að húsnæði búpenings og alifugla sé þannig
úr garði ger, að ])ar sé sem allra minst eldhætta.
Hafa danskir dýravinir fullan luig á því, að ekki
verði við málið skilist, fyrr cn full bót sé á ráðin,
að því er snertir húsakost og góðan aðbúnað. En
við slysa-eldi frá rafmagni eða cldingum og glæp-
samlegum eldkveikjum ill])ýðis og flækinga á næt-
urþeli verði auðvitað örðugt að sjá. — Tala og teg-
und dýra þeirra, sem inni brunnu, er sem hér segir:
177 hestar, 1413 nautgripir, 2144 svin, 90 kindur og
geitur, 13.789 fuglar og 20 hundar og kettir.