Dýraverndarinn - 01.12.1939, Blaðsíða 9

DÝRAVERNDARINN
65
tínm ur'Öu gjafirnar strjálli, en mjólkur-megniÖ hiÖ
sama. Fjörefni hafa þeir fengi'Ö í alt sumar. — Þeg-
ar kálfarnir komu aÖ Arnarfelli, var þyngcl þeirra,
hvers um sig, nálægt 14 pd., en seint i ágúst var
enginn þeirra undir 100 pd., en sá vænsti tölu-
vert meira. — Heilsufarið hefir veri'Ö ágætt. utan
fyrstu vikurnar. Þá virtust tveir hálf-lasnir. Bertel
Sigurgeirsson gætti þeirrá fyrst í stað, eftir að suð-
ur kom, og sýndi mikla natni og nákvæmni í j)ví
starfi. — í tjöldunum eystra tók hann þegar j)að
heillaráð. að gefa jreim oft og lítið i einu. Mun ekki
vafi á j)vi, að það sé heppileg aðferð og mjög við
hæfi ])essara móðurleysingja. —
— Nú er enginn maður i Arnarfelli. og hefir
ekki verið, síðan um miðjan október. En Snæhjörn
hóndi á Gjábakka vitjar kálfanna daglega og gef-
ur |)eim, hverjum um sig, einn pott af mjólk og
slatta af haframjöli. Gefur hann þeim í kofa, sem
b'ygður hefir verið norður me'Ö Arnarfelli, og jafn-
an stendur opinn, ef ])eir skyldi vilja leita sér skjóls
um nætur og undan óveðrum. — Kálfunum vir'Öist
falla einna l)est sinuborið gras, en eta auk ])ess
beitilyng, smá-ví'Öi. túngrös o. fl. Bita snögt og rösk-
lega, ganga ekki nærri rót, meðan af nógu er að
taka. Eru rnjög sólgnir i allskonar sveppi og geta
farið í hnippingar út af ])ví sælgæti.
Hreinkálfarnir eru fallegir og skemtilegir ung-
lingar, glaðlyndir og mannelskir, hafa orðið kærir
öllu fólki i Arnarfelli. Koma hlaupandi, ef á ])á er
kallað, og voru fljótir að láta sér skiljast, að ])á
mundi jafnan von á mjólkur-sopa, er slegið var sam-
an pjátur-ílátum heirna við bæinn. Hljóp þá hver
sem betur gat og ])yrptist hinn litli. fríði hópur
kring um þann, sem ílátin hafði í höndum.
— Fyrir neðan bæjarhúsin í Arnarfelli er smá-
tjörn og höfðust þar við i sumar fáeinar endur og
gæsir. Þótti kálfunum auðsjáanlega gaman að ])vi,
að striða fuglunum, elta þá og flæma út á tjörn-
ina, ef þeir leyf'Öu sér að vap|)a urn túnið. Hættu
þeir ekki fyrr en hver fugl var á flot kominn, en
hurfu ])á frá með leik og gáska. Þeim ])ótti og gam-
an að þvi. að leika sér við hunda, sj)reka þeinr til
og gera að gamni sinu. —
— Stundum fóru kálfarnir i Þingvallavatn og léku
]jar á sundi mjög fimlega. Og fyrir kom það, er
vitjað var um silunganet, að þeir eltu bátinn s])iil-
Vinir okkar.
í haust voru feldir tveir sannir vinir okkar, Skjóm
25 vetra og Glói 24. Skjóni var reiðhestur Péturs
sonar mins, frá ])ví hann var unr fermingu. Atnma
hans gaf honum folaldið, ])egar hann var tíu ára.
Enginn hestur hér nærri tók Skjóna á sprettinum,
meðan hann var og hét. En svo var hann ljúfur og
leiðitamur, að krakkar og kerlingar gátu riðið hon-
um, ef hann komst ekki í hita. — En lítið gaman
mun honum hafa þótt að þeim ferðum. Seinni ár-
in gekk hann eins og annar heiðursfélagi í stóð-
inu hér i skóginum. dansaði ofan brekkurnar og lék
sér eins og folald, fram á síðustu ár. En ef hann
var hér heima við, og sóttur var hestur handa Pétri,
])á kom hann stundum labbandi i hurnátt á eftir
heim i hlað, og horfði með raunasvip á hnakkinn
lagðan á Brún eða Háfeta, líkt og hann vildi segja:
Þvi leggi'Ö þið ekki heldur á mig — þetta er minn
hnakkur! — Gíói var einn allra besti og öruggasti
dráttarhestur, sem ])ektist hér um slóðir, stór, sterk-
ur og gullfallegur, en kom aldrei í hús. Átti oft-
ar ein einu sinni að hýsa hann í „góðagerða skyni“,
— en hann þakkáði fyrir! Þeir Skjóni voru bestu
vinir, altaf saman i haga. Blessuð sé minning þeirra.
Eg gæti sagt ýmislegt skrítið og skemtilegt um
skepnurnar okkar hér í Höfn, ef penninn væri leik-
andi og tíminn leyfði. F.yrst og fremst um hestana
okkar mörgu og ágætu, þá um bolann hann Lauga,
— svo nefndan af ])ví að móðirin, ista kálfs kvíga,
neitaði að karra hann, svo við bárum hann út á
völl. og þar laugaði ég hann upp úr stórurn ])votta-
bala, og gaf honum nafn um leið. Laugi var ásamt
kúnum kominn yfir Sandlækinn hérna, sem sjór fellur
i: varð ])á litið við á bakkanum, og sá að litli kálf-
urinn var a'ð missa fótanna i straumnum, því að
korn á sundi, en ætluðu sér af og sneru jafnan við
i tæka tíð.
— Þætti mér fara vel á þvi, segir M. E. að lok-
um, að rikisstjórnin gæfi ley.fi til ])ess, a'Ö fáeinir
hreinkálfar yrði veiddir árlega. Eg er ekki i nein-
um efa um ])að, að bændur og aðrir geta haft gagn
og gaman af þvi, að eiga nokkur hreindýr. Og þá
ætti líka stofninum að vera borgið.