Dýraverndarinn - 01.02.1946, Blaðsíða 13

DtRAVERNDARINN
7
)aín illa gæti farið eins og þegar hún féll í
^jótuna áður. Vék eg henni því heim á leið,
en hún var ekki beinlínis léttræk, blessunin.
lokum kom eg henni þó heim undir tún-
Sarð, en þar varð á vegi okkar tvílembd ær,
sem borið hafði þá um nóttina. Lukka hljóp
hl hennar og áður en eg áttaði mig hafði liún
iiað öðru lambinu, komið því á spena og virt-
ist hin ánægðasta. Eg sá ckki annað ráð en
fh'ípa lambið og bera það til móðurinnar, sem
hafði fært sig frá með hitt lambið. Þegar eg
^ók lambið ætlaði Lukka að ærast, snerist um-
hverfis mig jarmandi, og varð eg að lokum að
háða hana heim í hús. Bar hún sig mjög illa
a leiðinni, jarmaði sárt og vildi óvæg snúa aft-
Ur til lambsins. Um síðir kom eg henni þó
heim í hús. Þar bar hún von bráðara og eign-
aðist myndarlegan son. Litlu síðar flu.tti eg svo
mæðginin út í sólskinið.
Lukka eignaðist átta lömb, sex hrúta og tvær
ginibrar. Eg á enga kind undan henni og harma
eg það mjög, því að allt af var það lnin, sem
herði mér beztu og vænstu dilkana á haustin.
Llessuð Lukka mín, eg sakna hennar sárt,
l)cgar eg lít yfir fallega vinahópinn minn. Eg
hhnnist þess, er hún át síðasta bitann úr lófa
nhnum. Eg stóð við hlið hennar, er lnin var
s°tt til að deyja, og hnarreist og léttstíg gekk
1Un síðustu sporin.
8./12. 1945.
Siný Aðalsteins,
Laugabóli, Laugadal.
verðlaun
Ur Minningarsjóði Jóns Ólafssonar bankastjóra
Ul’ð 1945 hlutu þeir: Itögnvaldur Stefánsson
. V®ri-Bakka i Kelduhverfi I. verðl. og Jón Guð-
Uar>dsson Saurhæ, Austur-Fljótum, II. verðl.
. Bitgerð Rögnvalds: „Meinleg æfikjör“, birt-
í þessu hlaði, en ritgerð Jóns: „Brautin
rudd“, verður birt í næsta blaði.
^•nningarspjöld.
Jó^n fögru minningarspjöld Minningarsjóðs
ns Ólafssonar, fyrrum bankastjóra og Dýra-
Clndunarfélags íslands, fást í skrifstofu Hjart-
1 Banssonar, Bankastræti 11, — árituð og
°end ef óskað er. — Sími: 4361.
HUNDAR
í HERNAÐI.
[Grein ]>essi er eftir danskan höf., Henri T. Meyer
að nafni, og birtist upphaf hennar í desemberhefti
sífasta árgangs. Lýkúr henni í þessu blaði.]
Hundur bjargar Niðurlöndum.
í frelsisbaráttu Niðurlandabúa gegn Spán-
verjum á áttunda tug sextándu aldar var Vil-
hjálmur af Óraníu leiðtogi Niðurlendinga og
stjórnaði her þeirra. Var hann mjög hataður
af Spánverjum, er kenndu honum hversu
seint gekk að brjóta Niðurlendinga til hlýðni.
En á allri herferðinni gegn yfirgangi Spán-
verja var eini næturvörður Vilhjálms smá-
vaxinn veiðihundur. Honuni trevsti Vilhjálm-
ur betur en meðbræðrum sínum. Tvífættir
næturverðir gátu hæglcga dottað á verðinum
eða þegið mútur.
Nótt eina svaf Vilhjálmur í tjaldi sínu, er
stóð þvi sem| næst í fremstu viglínu. Spán-
verjar kornust að því og þótti bera vel i veiði.
Foringi þeirra, hertoginn af Alba, skipulagði
þegar skyndiárás til þess að grípa Vilhjálm
eða ráða liann af dögum að öðrum kosti. Á-
rásin var hafin skömmu síðar, og áður en
Niðurlendingar höfðu áttað sig til fulls, voru
Spánverjar komnir ískyggilega nærri víglín-
unni. Með framlögðum spjótum hleyptu þeir
beina leið að tjaldi því, sem Vilhjálmur svaf
í. En samstundis og hinn ferfætti vörður
varð hávaðans var, þaut hann til húsbónda
síns og klóraði í hann svo að hann vaknaði
og stökk þegar á fætur. Vilhjálmur þekkti
of vel til hunda, að hann tæki ekki slíka að-
vörun lil greina. Hann snaraðist í fötin, kall-
aði á nokkura menn, greip litla vildarvininn
sinn vatt sér á hak og hleypti á brott. Þarna
munaði mjóu, því að ekki var Vilhjálmur
kominn nema um tuttugu liestlengdir frá
tjaldinu, þegar Spánverjar réðust á það. En
þeir þóttust illa sviknir og bölvuðu hátt og í
hljóði þegar þeim varð ljóst, að fuglinn var
floginn. En Niðurlöndunum var bjargað i