Dýraverndarinn - 01.10.1946, Blaðsíða 9

DYRAVERNDARINN
17
Heimalningurinn
Einu sinni sem oí'tar fór eg ríðandi á Nasa
lit á flóa til þess að gá að lámbánum. Þar
sá eg svolitið lamb, eitl síns liðs, er bar sig
voða illa. Það kom jarmandi til mín og tók
eg það, setti upp á maklca hestsins og klilr-
aði á bak. Síðan reið eg eins hratt og eg
þorði heim lil ömmu minnar og færði henni
lambið. Hún gaf þvi volga mjólk að drekka,
bjó síðan um það í kassa og hafði ullarflóka
á botninum. Kassann lét liún undir eldavél-
ina og þar sofnaði lambið þegar í hlýjunni
og svaf lengi. Þetta var hvítur lirútur. Þegar
hann vaknaði bar amma honum volga mjólk
í þvottaskál og hresstist hann þá brátt, bæði
við hlýjuna og mjólkursopann.
Skammt var þess að bíða, að brútsi litli
gerðist óþarfur í eldhúsinu, og var þá farið
að láta hann vera úti þegar gott var veður.
Lá hann þá fyrst fast upp við eldhúsgluggann
og krafsaði í rúðuglerið. Hélt hann víst að
hann mundi komast í gegnum glerið, en þeg-
ar það tókst ekki rölti hann að bæjarhurðinni
og krafsaði í hana. Einu sinni, er hann var
að fást við hurðina, reis hann upp og beit í
snerilinn, en við það hrökk hurðin upp og
var honum þá opin leið inn í eldhús. Þetta
bragð lék hann í hvert sinn, er hann vildi
komast í bæinn. Af því hlaut hann og nafn
sitt og var jafnan nefndur Snerill.
Snemma bar á því, að hann var hinn mesti
skynsemdar hrútur. Hann lá tíðum niður á
fjárhúsinu og fylgdist þaðan með gestakomu
og l'leira. En þegar gestirnir voru horfnir í
bæinn, reis hann á fætur, liélt lieimleiðis og
alla leið inn í stofu. Gerði hann sig þá stund-
um heimakominn og stökk eitt sinn upp í
dívan, komst í blómin hennar ömmu og stýfði
ofan af þeim, en þá varð amma verulega
reið við hann. Mikið gaman þótti honum að
elta kálfana og leika sér við þá. En það varð
til þess, að hann fór að reka kýrnar upp fyrir
girðingu og kom svo sjálfur heim að því
loknu. Seinna tók hann einnig upp á því að
sækja þær. Hafði hann þetta svo fyrir sið;
að reka kýrnar á morgnanna og sækja þær
á kveldin. Beið hann svo á stöðlinum á með-
an mjólkað var og fékk þá drjúgan sopa að
launum fyrir hjálpina.
rita veturinn 1944. En allur meginhluli bók-
arinnar er saminn næstu vetur og handritið
fullbúið af höf. undir prentun næstliðið vor.
Má þetta mikið afrek kallast og sennilcga eins-
dæmi um svo háaldraðan mann, sem eigi hafði
tamið sér áður neins konar ritstörf.
Eigi er ósennilegt, að einhverjum þeim, sem
les með athygli hinar mörgu og snjöllu hesta-
lýsingar í bókinni, verði á að spyrja: En hvað-
an er höf. lcomin sú „meginkyngi og mynda-
gnótt“, sem fyllir stíl hans og frásögn alla?
Og svarið er að finna á síðustu blaðsíðu
bókarinnar. Þar biður höf. „lesendur að taka
vægilega á veilum og vanköntum þessarar rit-
smíðar“ sinnar, því að hvorki sé hann „mennta-
maður né rithöfundur“. Og svo kemur afsök-
un hans:
„E g h e f i s k r i f a ð þ e s s a r h e s t a-
minningar mér ti 1 s kemmt u nar á
m í n u g a m 1 a, skagfirzka h e s t a-
m a n n a m á 1 i.“*)
Og með þessum orðum lýkur bókinni.
*) Auðkennt liér.