Dýraverndarinn - 01.05.1962, Blaðsíða 11

þaö er að segja a£ hrafninum, að liann réðst á
gamla steggjann. Þá var svanurinn ekki lengi að sker-
ast í leikinn, kom með nefið gínandi og vængjahnút-
urnar reiddar. Varð krummi feginn að íorða sér.
Við héldum, að álftin mundi fara, þegar haust-
aði. Ónei, hún fór ekki. Og þegar farið var að
hýsa gæsirnar, lét hún sér lynda að labba með þeim
inn í hús. Og glöð vorum við systkinin, því við
vorum mikið búin að tala um það, hvort svanur-
inn okkar kynni nú ekki að taka sér hjá okkur vet-
ursetu.
Ekki bar á öðru en hann þrifist svipað og gæs-
irnar. Svo leið að vori, og gæsirnar og svanurinn
fóru að vera meira og meira úti. Einu sinni þegar
fuglarnir voru niðri á túni, kom yngsti bróðir
minn út. Hundarnir lágu á stéttinni, sem liggur
fram með húsinu. Litli bróðir leit á þá, og svo sig-
aði hann þeim. Þeir spruttu á fætur og hentust nið-
ur á tún. Gæsahópurinn tvístraðist í allar áttir,
en gamli stegginn var Jrað seinfær, að hundarnir
beindu sér að honum, og átti hann í vök að verj-
ast. En hann var ekki einn og yfirgefinn. Álftin
hafði Jíokað sér undan með hægð, og nú, þegar
hún sá gamla steggjann í vanda staddan, kom hún
til liðs við hann, lét hundana kenna bæði á nefi
sínu og vængjahnútum, svo Jjeir forðuðu sér sem
skjótast og ýlfruðu og skræktu aumlega.
Einn dag seint í maí sáum við, að svanurinn hóf
sig á loft og flaug suður í Tungunes. Þá varð okk-
ur hálfilla við, því við héldum, að nú væri hann
alfarinn. En svo sáum við nokkra svani fljúga inn
dalinn, og ekki höfðum við Iengi horft á þá, Jjegar
einn jjeirra tók sig út úr, stefndi til okkar og sett-
ist skammt þaðan, sem við vorum. Hann fór þó
eftir skamma dvöl, en kom fljótlega aftur. Svona
gekk Jjað lengi.
Svo var Jjað einn sólfagran sunnudag, að við vor-
um að leika okkur úti á túni og sáum svaninn korna
fljúgandi. Hann settist rétt hjá okkur, og við heils-
uðum honum með fögnuði. Hann vappaði kring-
um okktir kvakandi, nam síðan staðar, beygði sig
ofurhtið og hóf sig Jjví næst til flugs. Hann hvarf
á íallegu, hvítu vængjunum sínum, og við höfum
ekki séð hann síðan.
Við söknuðum hans, litum oft til lofts og gáðum
að Jjví, hvort hvergi sæist svanur stefna heim að
Gestsstöðum. Okkur þótti góður vinur horfinn, þeg-
ar svanurinn okkar var farinn.
Æskan i keimsókn
Æskan er komin í heimsókn. Hún liefur tekið sér
sæti. Um livað á ég að tala við hana? Mig langar
til að ræða mín lijartans mál, verndun dýra og
minningar frá minni eigin bernsku.
Mér liafa borizt slæmar fréttir um fjötraða fæt-
ur svifléttra fugla og miskunnarlausa meðferð á
dýrum. Er ekki rétt að æska Islands taki höndum
saman gegn slíkum illvirkjum? Ef Jiað er satt, að
jieir séu úr hennar eigin hópi, er sagan margfalt
sorglegri, Jjví æskan á eftir að ráða ríkjum og lifa
langa ævi.
Ég læt hugann reika langan veg til baka. Minn-
ingarnar eru eins og fljúgandi lauf, sem ég sópa
saman með höndunum, svo þyrlast Jiær út um
greipar mínar og hverfa i móðu áranna. Svipmynd-
ir frá ánægjustundum, er ég átti með dýrunum á
leið minni eftir lífsins vegi, ylja mér löngum. Nú
vil ég verða aftur barn eina örskotsstund og sjá
allt með sömu augum og þá.
Gamli bærinn hafði jjykka veggi, sem hlífðu
okkur fyrir vetrarkuldunum, en þar var oft dauft
og drungalegt í skammdeginu. Oft hafði ég mér það
til gamans langa hríðardaga að horfa út um glugg-
ann á fuglana, sem hópuðust heim að bænum. Við
miðluðum Jjeim grjónum og brauði a£ okkar litla
vetrarforða. Þá var ekki gnægð matar og langt í
kaupstað að fara. Ég fékk brauðskorpurnar til að
gefa músunum, sem komu á kvöldin til að hirða
mola af borðum fuglanna, ef eitthvað kynni að
leynast eftir. Þær sátu Jjarna og nöguðu og báru í
holurnar handa börnunum sínum og til að eiga
síðar.
Það var mér óblandin ánægja að liorfa á Jjær.
Sumum fannst Jjær leiðinlegar, en aðrir sögðu:
„O, Jjetta vill li£a.“
Þær vildu Jjað áreiðanlega, en ég held, að Jjað
hafi ekki verið neitt sældarlíf hjá Jjeim vesalingun-
um. Við gleymdum ekki hröfnunum. Þeir fengu
slátrumola út á skaflinn, bak við bæinn.
Það var ríkur þáttur í uppeldi okkar barnanna
að annast og umgangast dýr. Jafnvel var Jjað eina
gleðin stundum. Húsdýrin voru vinir mínir. Litli
hvolpurinn, sem kom, Jjegar ég var fimm ára, var
DÝ R AV ERNDARINN
27