Dýraverndarinn - 01.11.1962, Blaðsíða 7
hrúta. Þótti honum með ólíkindum, að bíturinn
skyldi leggjast á slíkar skejmur og vinna bug á þeim.
En svo var það dag einn, að hann kom út í lrag-
ann og sá sýn, sem skýrði sigra refsins. Bóndi var
staddur í kjarri öðrum megin við lítið stöðuvatn.
Sá hann þá, að stór refur læddist að hrút einum
miklum, sem var á beit á hinum bakka vatnsins.
Hrúlurinn hafði rófu, sem náði niður undir kon-
ungsnef, og allt í einu sjDratt bíturinn upp og beit
í rófuna á hrútnum. Hrúturinn þreif sprettinn og
hljóp allt hvað af tók með refinn í eftirdragi. Þeg-
ar hann var kominn að hólbarði einu, vatt hann
sér við og hugðist ráðast á refinn, en þess var
enginn kostur. Bíturinn hékk sem fastast í rófunni á
hrútsa, og hljójD svo hrúturinn til baka á harða
spretti eftir vatnsbakkanum. Nú þótti bónda nóg
komið. Hann þreif byssu sína og skaut. Bóndi hitti
ekki, því bæði var það, að færið var langt og bóndi
hálfsmeykur við að hæfa hrútinn, þar eð vopnið
var haglabyssa, en rebbi varð hræddur og fhiði eins
og fætur toguðu. Hrúturinn stóð þá grafkyrr og
gekk ujdjd og niður af mæði. Hafði bíturinn verið
langt kominn að ná því takmarki sínu að sprengja
þessa stóru skepnu af mæði.
Öll þekkið þið köttinn, sem læðist að litlu fugl-
unum og leikur sér að músum, og þá hafið þið líka
öll heyrt talað um grimmd lirafnsins og veiðibjöll-
unnar, sem líka er kölluð svartbakur. Hrafninn
kropjDar augun úr vanmátta lömbum og veikum
kindum, líka úr hrossi, sem liggur ósjálfbjarga, og
svartbakurinn gleypir æðarunga fyrir augunum á
móðurinni. Öll þessi dýr þjóna í blindri livöt mat-
arþörf sinni, — jafnvel kötturinn, sem leikur sér að
músinni, er af blindri hvöt að æfa hæfileika sína —
íþrótt sína — til að afla sér og sínum fæðu.
En jafnvel köttinn má venja. Þegar við hjónin
bjuggum í Lindarbrekku í Fossvogi léku sér hálf-
stáljoaðir kettlingar innan um hóp af ósköp litlum
hænuungum, og stóra kisa sló lojDjDunni á hausinn
á frekustu hænunni okkar, maddömu Zebúlon, þeg-
ar hún æddi inn og fór í mjólkurdiskinn kisunnar.
Hundurinn vakti enga skelfingu í hænsnaliúsinu,
°g stundum labbaði ég fram og aftur um blettinn
kringum húsið með hund, þrjá ketti og liundrað
og fimmtíu liænsni á eftir mér, og allt lifði þetta
saman í bróðerni. Og veiku hænungarnir, sem kon-
an mín hressti við, og kettlingarnir — átu af sama
diski — og kisa-mamma sat hjá og horfði á.
2.
En hvernig er það svo nteð mennina, sem eiga
að kunna skil góðs og ills? Sumir þeirra ala svo illa
kindur sínar, að þær eru magrar og máttlitlar, þeg-
ar vorar, já, geta ekki gefið lömbum sínum nægi-
lega mjólk — sumar verða jafnvel svo horaðar, að
J^ær veslast upja. Þá eru líka Jseir, sem eiga stóra
hójDa af hrossum, en hafa ekki ætlað Jjeim neitt
fóður, og hugsum okkur svo, að það kæmi vetur
eins og oft komti hér áður, hríðarbylur dag eftir
dag, ófært á öllum farartækjum — jafnvel eftir beztu
vegum — og 20—30 stiga frost, svona tíðarfar viku
eftir viku, mánuð eftir mánuð. Og hugsið Júð til
jDeirra, sem lieimta kindurnar sínar af fjalli og
íleygja þeim eins og blautum jjokum sitt á hvað,
Jægar Jjeir Jmrfa að flytja Jjær til úr Jjessum stað
í hinn, ujdjd í farartæki, af farartæki. Eða selja hest-
ana sína til manna, sem flytja þá út á þilfari skipa
í jDröngum stíum, Jjar sem Jíeir geta ekki lagzt nið-
ur á aðra viku, þar sem sjór skolar yfir Jjá, þar
sem Jíeir eiga í stríði við óttann hverja stund — og
svo bíður Jjeirra í erlendri höfn barsmíð af þung-
um svijDum. Hugsið ykkur, að jafnvel Búnaðarfé-
lag íslands, landbúnaðarráðherra og hrossaræktar-
ráðunautar þjóðarinnar mæla með slíkri meðferð
á hestum.
Þá er að minnast á kettina. Barn vill fá að eign-
ast kettling, og fær hann. Þegar hann fer að óþrífa,
setja klær í húsgögn og verða að ýmsu leyti til
óþurftar, þá er honum fleygt út á götuna, er lokað-
ur úti. Þarna stendur hann mjálmandi, Jiangað til
einhver, sem um gengur, sparkar í hann, og svo fer
hann á flæking, — Jiað er kastað í hann grjóti, og
hann á að stríða við sult. Ef hann er verulega harð-
fengur, lifir liann eymdarlífi sem villiköttur, fæðir
DÝRAVERNDARINN
71