Dýraverndarinn - 01.11.1962, Blaðsíða 9

áður en hún varð þess vís, að hann hafði fylgt henni
eltir og stóð á gægjum og athugaði hátterni henn-
ar- Eitt sinn, þegar Kristín var á labbi um eyjuna,
kom hún að heilli tófufjölskyldu í rjóðri einu. Voru
fullorðnu dýrin þar að leika sér við fimm yrðlinga,
sem næstum voru orðnir eins stórir og foreldrarn-
ir- Þau urðu hennar vör, og læðan rak upp aðvör-
unaróp og lagði á flótta með yrðlingana, en stegg-
urinn stóð og horfði á Kristínu, meðan kona hans
°g börn voru að komast í hvarf. Svo fitjaði hann
upp á trýnið, vék sér við og luntaðist inn í skóg-
fnn. En Kristin, sem hélt áfram göngu sinni, var
ekki langt komin, þegar henni fannst horíl á sig.
Hún leit til hliðar, þó ekki snöggl, og þar sá hún
þrjú trýni og sex augu og eyru inni í hávöxnu
burknastóði.
íkornarnir voru mun gæfari, og af þeim var mik-
il mergð, undarlega mikil, svo lítil sem eyjan var.
Eristín vandi þá brátt á að koma á dyrapallinn
og sitja þar og eta mola al brauði og kökum, og þeir
brugðu sér alls ekki upp við það, þó að þeir sæju
hana horía á þá úr eldhúsglugganum. J’egar hún
bar mikið út á pallinn, tóku þeir stærstu molana í
trantinn og hurfu með þá inn í skóginn, komu síð-
an aftur og sóttu sér aðra byrði. I>eir voru auðsjáan-
lega að safna sér birgðum. Stundum sá hún þá
lenda í áflogum, og var ærið spaugilegt, livernig
þeir veltust hver um annan — því þeir voru ekki
fimir eða fráir, nema þegar þeir voru í greinum
trjánna, gerðu það meira af vilja en mætti að eigast
illt við á sléttum pallinum. Einnig komu fallegar
hagamýs og tíndu mola. l>ær virtust safna sér vetr-
arbirgðum eins og íkornarnir, komu aftur og aft-
ur og íylltu munnholuna og hurfu síðan í skóginn.
HAMSAGA AF BJÓRNUM.
Bjórinn var ekki að trana sig fram. Kristín var
húin að vera Jtarna vikutíma, áður en hún hefði
liugmynd um, að jtetta vitra og einkennilega dýr
hefðist þarna við. Eldhúsglugginn vissi út að vatn-
*nu, og miðja vega milli Jtess og Itússins var stór og
mjög blaðrík eik, fagurt tré og tignarlegt. Einn
morgun, Jtegar fiskimennirnir voru komnir frá að
vitja um netin og sátu að mat sínum í eldhúsinu,
varð Kristínu lilið út um gluggann. Sá hún þá, að
eikin mikla og fagra var fallin.
»,Hvað er Jtetta? Hver hefur íellt eikina?“ kallaði
hún steinhissa og hneyksluð. ,,Og ég hef ekki tekið
SkarÖshamrar i NorÖurárdal, par sem Krislin er fœdd.
eltir Jiessu í allan morgun, — já, hvernig stendur
á, að eikin hefur verið lelld? Ég hef engin axarliögg
heyrt.“
Mikkel, Indíáninn, svaraði:
„Hún var fallin, Jiegar við komtim í land. Það
er bjórinn, sem hefur nagað hana í sundur."
„Bjórinn, — að svo lítil skepna — já, er Jtetta ekki
olurlítið kvikindi? — að hann hafi getað og Jrað á
einni nóttu fellt svona tré!“ ,
„Ojá, já,“ sagði Lárus. „Hann klárar sig af Jdví,
karlinn sá.“
„Engan bjór hef ég séð.“
„Nei, hann sýnir sig nú ekki oft svona að degin-
um, Jiar sent fólk er á lerli.“
„En lætur hann Jjó bryggjuna í friði?“ spurði
Kristín.
„Já, svona bryggju.“
BryggjuJjiljurnar hvíldu ekki á staurum, sent
reknir helðu verið niður, heldur var undirlagið
veggir, sem hlaðnir höfðu verið úr trjástofnum,
hafður límkenndur leir á milli laga.
„En þessi bryggja er nú orðin léleg og hefur alltaf
verið ólán,“ sagði tengdafaðir Lárusar, „enda æll-
um við nú að ráðast í að hlaða nýja.“
Þeir létu ekki sitja við orðin ein, enda lítil aíli og
snemma komið að landi. Þeir fóru á stóra bátnum
umhverfis eyjuna og lijuggu elzlu trén, Jtví Jjau
voru ekki aðeins hæst og gildust, heldur harðastur
UÝRAVERNDARINN
73