Dýraverndarinn - 01.11.1962, Blaðsíða 14

Alvarleá vöniim
Hin ágæta grein frú Auðbjargar Albertsdóttur
í síðasta tölublaði Dýraverndarans hefur vakið
mikla athygli, og menn sp.yrja: „Er þetta yfirleitt
svona, að girðingar, sem ekki eru lengur til neinna
nota, séu látnar standa vanhirtar árum saman?“ Og
ritstjóri Dýraverndarans hefur frétt, að víða sé
pottur brotinn í þessu efni. Fyrir nokkrum árum
var grein í Dýraverndaranum um þörf þess, að
Girðingalögin frá 1. febrúar 1952 verði endurskoð-
uð, og nú hefur ritstjóranum verið tjáð, að slík
endurskoðun sé á döfinni. En starf þeirra, sem hafa
hana með höndum, mun ganga seigt og fast.
í þessum lögum er þetta látið nægja um skyldur
til viðhalds á girðingum og viðurlög við vanræksl-
um:
„Skylt er að halda öllum girðingum svo vel við,
að búfé stafi ekki hætta af þeim.“ (11. gr., 1. máls-
gr.). „Valdi vanræksla í þessu efni skaða á búfé,
varðar það sektum og skaðabótum til fénaðareig-
enda.“ (Sama gr., 3. málsgr.) „Brot gegn lögum
þessum og samþykktum, sem gerðar kunna að verða
samkvæmt þeim, varða sektum frá 200—2000 krón-
78
um.“ (22. gr.) ... Auk þess má vera, að brotin þættu
þess eðlis, að þau vörðuðu sektum samkvæmt hin-
um almennu ákvæðum laga um dýravernd.
Hér þarf að kveða fastar að orði og sérstaklega
tekið fram um skyldu hreppstjóra til eftirlits með
því, að lögunum sé framfylgt. Þarf sú skylda að vera
svo rík, til dæmis með tilliti til girðinga á jörð-
um, sem menn flytja af, að þar sé hreppstjóra lagt
á herðar að hafa á kostnað eiganda jarðarinnar
árlegt eftirlit með því, að girðingarnar verði ekki
hættulegar fénaði, enda hafi jarðareigandi ekki eft-
irlit með jrví sjálfur, svo að einhlítt þyki. Þá þarf
og að vera ákvæði um það í lögunum, að hrepp-
stjóri sé skyldur til að láta fara fram umbætur á
girðingum á kostnað jarðareiganda. Það er með
öllu ótækt, að það ástand haldizt, sem nú er orðið
furðu almennt í þessum efnum, að menn þjóti burt
af jörðum sínum og láti allar girðingar standa, án
þess að þeir síðan sinni þeim liið minnsta, og sama
gildi um jarðir, sem hafa verið í leiguábúð, en leigj-
andi flytur af, án þess að nýr ábúandi komi í hans
stað. Loks er sjálfsagt að skylda eiganda jarða, sem
af er flutt og ekki teljast ábúðarhæfar (sbr. 4. gr.
girðingarlaga og 4. kafla jarðræktarlaga) til að taka
upp girðingar á jörðum sínum, þá er jarðirnar fara
í eyði.