Dýraverndarinn - 01.05.1965, Blaðsíða 16

gren gamla. Það hvíldi algerð kyrrð yfir garðinum,
svo alger, að okkur fannst hún hálfuggvænleg, jafn-
vel óhugnanleg. Og þessi kyrrð hélzt. Bogren var
víst hreinlega hættur að leika hund. En í heila viku
áræddum við alls ekki að hætta okkur i enn eina
ránsferð. Okkur fannst næstum eins og sjálfur dauð-
inn lægi í leyni innan við skíðgarðinn. Nema gamli
maðurinn væri veikur? Ja, þá var svo sem ailt i iagi.
En við þorðum varla að trúa því, að slíkt happ hefði
hent okkur. Að við hefðum samúð með honum? O,
nei, nei. í þá daga urðu strákar ekki mikið varir
við, að þeini væri sýnd nærgætni og samúð, og svo
áttu þeir þá sjálfir engar birgðir af slíkum tilíinn-
ingum. Það var annað með stelpurnar, þær gátu
haft það til að sýna brjóstgæði, — en isj, okkur
fannst allar stelpur vera hreinustu bjálfar og vesa-
lingar! Þær fóru að grenja, Jaó að maður gerði ekki
meira en tæki svolítið hressilega í flétturnar á þeim!
Strákur varð nú að þola sitt af hverju, án þess að
fara að vola. Annars varð hann aldrei neitt að
manni.
En Kalla Hallberg óx hugrekki með hverjum deg-
inum sem leið, og eitt kvöldið, þegar okkur þótti
hæfilega bjart af tungli, fórum við með honum að
skíðgarðinum. Hann hafði tekið að sér að fara al-
einn inn í Eden og afla þar hins forboðna ávaxtar.
Hann klifraði upp og dró síðan staurinn til sín,
og svo fét hann sig síga niður hinum megin. Við
stóðum grafkyrrir og héldum niðri í okkur andan-
um. Við heyrðum gofuþyt og lágvært fótatak Kalla,
þegar hann fæddist inn á milli trjánna. Við biðum
í ofvæni tvær, þrjár mínútur, en því næst heyrðum
við kveða við í málmi — og svo klukkuhringingu úr
fjarska, að því við helzt héldum. Síðan heyrðist
hratt fótatak og heldur en ekki hávær og dimm
rödd. Þetta voru óhugnanleg augnabiik. Við heyrð-
um einhver önnur hljóð, en hæst lét í Bogren gamla.
Hann var dimmraddaður í verunni, en auk þess
var hann ennþá hás eftir allt gjammið.
En brátt heyrðust reiðileg hróp og köll, og svo
fótatak einhvers, sem nálgaðist á harða spretti. Ein-
hverju dökku var þeytt yfir skíðgarðinn, — og á
næsta andartaki þeyttist Kalli Hallberg yfir hann
og kom niður mitt á meðai okkar. Hann gat varla
komið upp orði, en hvíslaði þó:
„Flýtið ykkur nú, strákar!“
Og þið getið verið viss um það, að við hlupum
eins og mest við máttum og stönzuðum ekki fyrr
Þetta er Cúnó á Sólheimum í Landbroti. Hann liggur
þarna á verði, þó að hann sé ekki að verja aldingarð.
en við vorum komnir á vanastaðinn okkar í skjóli
við kirkjugarðinn. Þar gátum við rabbað, án jtess
að nokkur heyrði til okkar.
Og Kalli Hailberg sagði sögu sína.
„Á ég að segja ykkur nokkuð? Ég er búinn að
lenda í refaboga!“ sagði hann og var hreykinn.
„Þegar ég klifraði upp í tréð, þið vitið, og setti
fótinn á greinarstúfinn, þá small refabogi utan um
fótinn á mér, og þið getið hengt ykkur upp á það,
að ég kenndi ærlega til. Og í sömu svipan liringdi
klukka inni í húsinu, og svo kom sá gamli þjótandi
með lukt í loppunni. Fyrst steinþagði hann. Hann
tók bara stiga, reisti liann upp við tréð, fór upp í
hann og opnaði refabogann með lykli. Svo sagði
hann:
„Hypjaðu þig nú niður!“
Og svo hélt hann í treyjukragann á mér, meðan
ég var að komast ofan úr trénu, sleppti hefdur
ekki takinu, þegar niður var komið. Ég var fyrst
að hugsa um að smeygja mér úr treyjunni og hlaupa,
en þá datt mér mamma mín í hug. Hún hefði fengið
vitneskju um ferð mína í garðinn. Og svo stóð ég
bara grafkyrr.
„Hvað heitirðu?“ sagði karlinn.
„Jóhann Andrésson," svaraði ég.
Svo lýsti hann með luktinni á húfuna mína.
„Ja, jæja,“ sagði hann. „Svo þú ert i þriðja bekk,
þokkapilturinn. Ég ætla að hafa hana hjá mér,
þessa, svo sannast það þá, hvort þti lýgur til nafns.
Ég ætla að sýna yfirkennaranum hana á morgun —
svona okkur til gagns og gamans. .. . Ert þú af góðu
og heiðarlegu fólki?“ spurði hann svo.
„Nei, pabbi minn er blikksmiður," svaraði ég.
48
DÝRAVERNDARINN