Dýraverndarinn - 01.07.1965, Blaðsíða 13

hverju milli nágranna. Ungarnir iæðast seint í júní,
en það er svo ekki fyrr en síðari hluta ágústmánaðar,
sem haldið er til hafs. Meðan dýrin hafast við í eyj-
unum, eta þau fullorðnu nauða lítið. Þá er allur
tíminn helgaður ástalífi og barnauppeldi. Annars
er fæða sæbjarnanna smá og stór síld, lax og silung-
ur, smokkfiskur og raunar fleiri fisktegundir.
Snæbjörn kemur upp um veiðijjjófa.
Harður og langur vetur var liðinn. Nú þurfti ekki
lengur að búast við Jieim hörkuhríðarbyl jum, sem
geisuðu alltaf annaði veifið á Beringssundinu —
milli Ameríku og Asíu — að vetrinum, en j)eir voru
komnir norðan af hinum geysimiklu ísbreiðum suð-
ur af heimsskautinu. Blessað vorið var komið, og
sjófuglarnir leituðu varpstöðva sinna í hinurn
mörgu sæbröttu eyjum.
En svartfuglar, ritur og hvítmávar voru ekki ein-
ustu vorgestirnir á þessum eyjum. Það voru svo sem
fleiri þjóðflokkar, sem jiangað stefndu.
Langt úti á reginhafi, þar sem byltu sér grágræn-
ar, rismiklar öldur, gat að líta dökkan díl. Það var
hiifuðið á ungum sæbjarnarbrimli. Hann synti
hratt og stefndi að ákveðnu marki, sem enn var
langt undan. Hann var á leið til einnar af Príbýló-
eyjunum. Þar halda Jjeir fjöldamót á hverju sumri,
sæbirnirnir.
Þó að sæbjörninn ungi flýtti sér, svipaðist hann
sífellt um. Hann átti sér sína óvini. Stóru hákarlarn-
ir gátu verið skæðir, og J)á var nú háhyrningurinn
ekkert lamb að leika sér við. Hann beinlínis sat um
sæbirni og litla tannhvali — já, og stundum réðst
þetta illjjýði í hópum að stórum skíðishvölum,
hékk á jieim, tætti af J)eint spik og rengi og lét ]>á að
lokum sprengja sig af mæði.
En hættulegastur allra óvina var maðurinn. Raun-
ar voru sæbirnirnir friðaðir um J>etta leyti árs, en
Japanarnir fóru nú ekki að því. Þeir stunduðum fisk-
veiðar á þessum slóðum, og ]>eir höfðu allir með sér
byssur.
Hana, J>ar eygði hann land, sæbjörninn ungi. Það
var sæbrött eyja, sem ekki var girnilegur manna-
bústaður og ekki heldur sem heimkynni dýra, sem
lifa eingöngu á landi. En J>etta var nú fósturland
sæbjarnarins, og J>angað J>ráði hann að komast.
En hún reyndist J>á ekki aldeilis í eyði, eyjan sú
arna. Þar moraði allt af sæbjörnum. Gömlu briml-
arnir höfðu komið J>angað fyrir fullum hálfum
Þarna er stundum hörð samkeppni um urturnar, og ekhi
er löghelgað einkvceni hjá pessari pjóð.
mánuði og valið sér beztu staðina, yfirleitt þá sömu
og undanfarin ár. Og þarna var svo sem ekki friður
og ró. Brimlarnir voru í sífelldum bardögum, dag
út og dag inn, og stundum lenti þeim saman að
nóttu til, ef J>eir rumskuðu. Þeir voru ógurlega
heimaríkir, þó að kvenjyjóðin væri enn ekki komin.
Hún er alltaf seinni að búa sig at' stað.
Og ekki var ungbjörninn fyrr kominn á land, en
á hann réðst gamall brimill af hinum mesta ofstopa.
Ungbjörninn lagði á flótta, en fyrr en varði, réðst
á hann annar ofslopaseggurinn, glefsaði í hann og
særði hann svöðusári, áður en honutn tókst að forða
sér í sjóinn.
Nú leið og beið, og svo fóru urturnar að koma.
Þá gat ungbjörninn ekki stillt sig um að leita á
land upp. Þær voru snotrar, sumar urturnar — já,
langflestar, fannst honum. En nú komst hann varla
upp á klappirnar, áður en á hann réðst einhver of-
beldisseggurinn, sem var miklu stærri og reyndari
en hann. Loks gafst hann alveg upp á að reyna að
kornst á land og ná sér í unnustu. Það varð að bíða,
þangað til hann stækkaði. En þá skyldu þeir, þessir
gömlu, fá á honum að kenna. Og svo hélt hann þá
á haf út, — og þar gat hann verið í friði fyrir fönt-
unum gömlu. Þeir komu þangað ekki fyrr en haust-
DÝRAVERNDARINN
63