Dýraverndarinn - 01.07.1965, Blaðsíða 14

aði, fengust ekki við fiskveiðar frá í maílok og
þangað til í byrjun september. Þeir voru svo hrifn-
ir af konum og börnum, að þeir gáfu sér ekki tóm
til að éta.
Loks kom þar, að í eyjunni var orðið fullt af
skrýtnum og skemmtilegum kópum, sem léku sér,
sugu mæður sínar eða sváfu. Og í sama mund komu
óvinirnir.
Þeir komu á skonnortu. Ungselurinn varð forvit-
inn og synti í humátt á eftir henni. Hún lagðist
við eyjuna skammt undan landi, og út var skotið
bátum. Þeim var róið upp að klöppunum, og upp
úr þeim stigu lágir, en þéttvaxnir nrenn, vopnaðir
löngum sveðjum og stórum trékylfum. Og nú hófst
ægilegt blóðbað, því að þetta voru veiðiþjófar. Þeir
þóttust sannariega komast í feitt. Skinnin voru ær-
ið dýr, ekki sízt af kópunum, og þarna mundu þjóf-
arnir geta sökkhlaðið skip sitt.
Ungbjörninn hryllti við því að horfa á þessa fanta
rota og flá féfaga hans hundruðum saman. Ú-hú!
Hann hefði ekki getað látið sig óra fyrir neinu svona
hryllilegu, og frá sér numinn af skelfingu lagði
hann frá landi.
Honum iá svo mikið á, að hann var nærri búinn
að reka sig á dálítið gufuskip. Þetta var varðskip,
sem Bandaríkjamenn gerðu út. Skipverjar áttu ein-
mitt að koma í veg fyrir brot á friðuninni og taka
iögbrjóta, sem þeir kynnu að standa að verki.
Sæbirninum varð svo bilt við, þegar hann var
nærri búinn að reka sig á varðskipið, að hann var
fljótur að leggja á flótta. Hann rak í skvett, um leið
og hann kafaði.
„Ha?“ sagði stýrimaðurinn, þegar hann sá sæ-
björninn aðeins fáeina metra frá skipinu. „Hvað
er nú þetta? Sæbjörn hér! Ég hélt þeir væru bara
allir á landi um þetta leyti sumars.“
„Já, og sérðu bara, hvað hann er hræddur. Þeir
eru þó vanir að vera heldur spakir úti á sjó — eink-
anlega ungir birnir, eins og mér sýndist þessi vera,“
sagði bátsmaðurinn, sem hjá honum stóð á stjórn-
palli. „Það skyldi þó ekki . . . ? Það er eyja hérna
skammt undan.“
„Þú segir dálítið!" sagði stýrimaðurinn. „Farðu
og vektu skipstjórann og segðu honum frá þessu.“
Skipstjórinn kom brátt upp, og hann grunaði eins
og hina, að þarna væri ekki allt með felldu.
„Breytum stefnu. Þarna sést eyja. Við skulum
stefna á hana og láta sjá.“
Árið 1887 — eða fyrir nærfellt 80 árurn — birtist í
Dýravininum ævintýri með þessu nafni. Þýðandi
þess var ungur maður, sem ias læknisfræði við Kaup-
mannahafnarháskóla, Sigurður Hjörleifsson, en
hann tók síðar upp ættarnafnið Kvaran, enda var
hann bróðir skáldsins Einars Kvaran.
Frú Ólöf Árnadóttir, jónssonar, alþingismanns og
prófasts, hefur samið allmörg leikrit handa börnurn,
og sum þeirra hafa verið flutt í útvarp og hlotið
miklar vinsældir. Eitt af þeim liét Almansor kon-
ungsson og var byggt á áðurnefndu ævintýri. Hún
tók sig síðan til og samdi þetta leikrit á ný og nú
með tilliti til þess, að það yrði sýnt á leiksviði. Og á
síðastliðnum vetri sýndi Leikfélag Reykjavíkur það
mjög oft i Tjarnarbæ.
Ritstjóri Dýraverndarans átti þess kost að sjá þetta
Þeir höfðu ekki stýrt lengi á fullri ferð í áttina til
eyjarinnar, þegar þeir sáu skonnortuna.
„Það eru náttúrulega bannsettir Japanarnir!"
sagði skipstjórinn. „Það er verst að geta ekki verð-
launað hann einhvern veginn, sæbjarnargreyið, sem
gerði okkur aðvart.“
Japönunum brá heldur en ekki í brún. En þeim
var engrar undankomu auðið. Þeir voru teknir og
afvopnaðir, og svo voru þeir fluttir út í varðskipið,
og bæði með þá og skonnortuna var farið til banda-
rískrar hafnar. Veiðin var gerð upptæk og sömuleið-
is skonnortan, og skipstjórinn fékk fangelsisdóm, en
skipshöfn hans varð að bíða á kostnað skipseiganda,
þangað til hann leysti ltana og skipið út með all-
hárri fjárhæð.
En gömlu brimlarnir, sem björguðust — hvort þeir
lieíðu ráðist aftur á ungbjörninn, ef þeir hefðu vitað,
hvað þeir áttu honum að þakka! . . . En næsta vor
vörðu þeir aftur urtur sínar, jafnt fyrir honum sem
öðrum brimlum. Konu náði hann þó í það vorið —
og síðan ævilangt, já, margar, margar, þegar hann
hafði náð fullurn þroska, enda var hann þá ekkert
lamb að leika sér við.
64
DÝRAVFRNDARINN