Dýraverndarinn - 01.12.1965, Blaðsíða 4

Borgaðu íyi’ir lífið
Sæmilegum mönnum er þann veg farið, að það
veldur þeim harmi, þegar ferfættir förunautar
þeirra eru leiddir „undir hnífinn“ í sláturhúsin á
haustin. Samt er það svo, að margir leyna brosinu,
en bera þó grimmdina og mannúðarleysið í lyjartanu.
Löng reynsla hefur fært mér heim sanninn um
það, að margir þeir, sem eiga yfir lífi dýranna að
ráða, kjósa fremur að dauðinn haldi því herfangi,
sem honum hefur verið fyrirhugað, en að þau fái
tækifæri til að njóta lífsins. í höndum þeirra er dóms-
valdið og í mörgum tilfellum dæma þeir til dauða.
Ótrúlegt! — en satt. Kannast ekki margir við orðin:
„Þú verður að borga fyrir lífið!“ það þýðir: þú
verður að borga meira en sannvirði fyrir dýrið, ef
þú villt það lifi, ella verður því lógað fyrir minna
verð.
Hafa menn gert sér ljóst, hvílík ruddamennska og
lífsfyrirlitning liggur að baki þeirri athöfn? Finnst
slíkum mönnum engin ábyrgð fylgja því að vera
maður og hafa eignar- og umráðarétt yfir öðrum líf-
verum? Eða dæma þeir til dauða án rannsóknar?
Við brjótum heilann um allífið og tilgang þess,
um guðdóminn, sem skóp þetta allíf og um réttinn
hinna smærri dýra, starfi við stöðina, en aðgang að
henni mundu svo hafa dýralæknar, sem þyrftu að
gera nákvæmar athuganir og jafnvel læknisaðgerðir á
stórum dýrum.
Auk þess, sem stöðin mundi, þegar fram í sækir,
hafa reksturstekjur af innflutningi skotvopna og af
byssuleyfum, mundi hún fá allmikið fé fyrir læknis-
aðgerðir, hjúkrun og geymslu dýra, og brátt mundi
það sýna sig, að hún bætti úr svo bráðri nauðsyn, að
hún þætti með öllu ómissandi og ekki gæti komið til
mála að hún yrði látin komast í fjárþröng, hvort sem
væri með tilliti til reksturs eða nauðsynlgerar stækk-
unar.
í næsta blaði Dýraverndarans verður þessa máls
nánar getið. Framgangur þess verður öllum dýravin-
um, — já, í rauninni öllum mönnuðum mönnurp
gleðitíðindi og ánægjulegt vitni um menningarlega
framvindu með þjóðinni.
til lífsins. Um allt þetta vitum við næsta lítið, en
höfum þó óljósan grun um, að bezt muni á því fara,
að gengið sé um þau híbýli svo mjúkum skrefum,
að sem minnst sé fótum troðið að óþörfu, allt það,
sem lifir og hrærist okkur að meinalausu.
Við gerum ráð fyrir, að til þess sé af okkur ætl-
azt, að við gerumst ekki boðberar dauðans, ef við
eigum milli hans og lífsins að velja.
Hér er ekki átt við hefðbundna fæðuöflun manna
úr dýraríkinu, við verðum að komast á hærra þroska-
stig áður en þeirri hefð lýkur.
Til skilnings máli mínu, eru þessar tvær litlu
sögur:
Bóndinn hefur rekið féð sitt í heimaréttina sína
og nú er hann að skilja sláturlömbin frá hinum,
sem eiga að lifa. Hann leiðir þau hvert af öðru í sér-
stakt hólf. Loks hefur hann vegið og metið og horf-
ir nú yfir herfang dauðans. Á honum sjást engin svip-
brigði. Þetta er gangur lífsins og hann er hinn mikli
dómari. Enginn véfengir hans dóm. Menn verða að
éta og klæðast.
En nú ber aðkomumann að garði. Hann lítur yfir
hópinn, sem á að slátra og segir
„Það eru margar fallegar gimbrar, sem jiú ætlar
að slátra núna.“
„Já, J^að verður víst ekki of mikið innleggið samt.“
„Viltu ekki selja mér fjórar til lífs?“
„Jú, því ekki það.“
Ef vel er að gáð, er ekki örgrannt, að eilítið lyft-
ist brúnin á bónda. Skyldi honum Jrykja vænt um,
að eitthvað af fallegu gimbrunum hans á að fá að
lifa?
Svo velja Jjeir fjórar fallegar gimbrar úr hópnum,
sem á að slátra, og aðkomumaður spyr:
„Hvað heldurðu að J^essar mundu nú gera í slát-
urhúsinu?"
„O — svona níu hundruð til þúsund krónur hver.“
„Ég skal borga þér þúsund krónur fyrir hverja."
Bóndi horfir á hann nokkuð tvíræðu augnaráði og
svarar síðan:
„Og tvö hundruð krónur fyrir lífið á hverja.“
„Ég borga ekki nema hæsta sláturverð" svarar
aðkomumaður, og bóndi leiðir fallegu gimbrarnar
sínar fjórar aftur inn í biðsal dauðans. Enginn
mundi sjá á honum nein svipbrigði, í hæsta máta
smá viprur kringum munninn, Jiær gætu kannske
þýtt: „Ég læt engan hræra neitt í mér.“
70
DÝRAVERNDARINN