Dýraverndarinn - 01.12.1965, Blaðsíða 9

þessari læknisaðgerð, því að slátraraskömminni
batnaði — auðvitað fyrir náð dýrlingsins!
En Munthe endar kaflann um Fuglbergið á þess-
um orðum:
„En þegar mín hinzta stund kemur, hef ég hugs-
að mér að livísla að þeim engli, sem næstur mér
stendur, að þó að ég beri mikla virðingu fyrir liin-
um heilaga Antoníusi, verndardýrlingi þorpsins, þá
hafi það nú sarnt verið ég, en ekki hann, sem hleypti
greftrinum út úr vinstra lunganu á slátraranum, og
ég ætli að biðja engilinn að tala máli mínu, ef
enginn annar fengist til að gera það. Ég er viss um,
að Drottni þykir vænt um íuglana, því að annars
hefði hann ekki gefið þeim sams konar vængi og
englunum sínum.“
Sænska ríkið tók við San Michele að Munthe
látnum, og síðan hefur Fuglbergið, þar sem fugla-
söngurinn fyllir loftið vor og liaust, unnið sér sí-
aukinn hróður allra fuglavina. Jósef Oliv, sem við
dánarbeð Munthes lofaði lionum því að sjá um að
San Michele væri dubbað upp að lokinni styrjöld-
inni — en meðan hún geysaði, var það ifla leikið
— hefur ekki svikið það loforð sitt, að vera fram-
vegis fulltrúi Munthes hér á jörðinni og sjá um, að
San Michele yrði griðastaður hrjáðra manna eins og
Fuglbergið fuglanna. Hann hefur til dæmis látið
gera við kastalann á brún hamarsins, og að viðgerð-
inni lokinni fékk hann þetta gamla virki fuglafræð-
ingaféfagi Svíþjóðar til umráða. Þar lætur það fara
frarn ýmsar athuganir á farfuglum, meðal annars
merkja allmarga á hverju ári.
Svo gnæfir þá Fuglbergið, sem er 400 metrar á
hæð, yfir hið bláa Miðjarðarhaf sem friðland
þreyttra vængjaðra ferðalanga, og stöð þeirra vís-
inda, sem vilja auka staðgóða þekkingu á hinurn
undursamlegu syngjandi verum, sem Guð gceddi
sams konar vœngjurn og engla sina.
Hinn 26. f. m. kom Ólafur Árnason, Víðimel 46
Reykjavík, á Fræðslumálaskrifstofuna og afhenti
gjöf til Dýraverndarans að upphæð kr. 1000.00.—
eitt þúsund krónur —, sem hann hefur fengið kvitt-
un fyrir. Gjöfinni fylgcli engin kvöð.
Undirritaður hefur með bréfi dags. í dag þakkað
gjöfina fyrir hönd Dýraverndarans.
Rvík 3/7 1965.
Ingimar Jóhannesson.
Sæoturinii
Sæoturinn sýnist ekki fríður, enda má segja með
fullum sanni, að hann „myndist“ ekki vel. En
mikið hafa loðskinnasalar sótzt eftir feldinum á
honum, og var um skeið skotið svo mikið af þessari
dýrategund, að við lá, að henni væri útrýmt.
Nú sjást sæotrar ekki annars staðar en við strend-
ur Alaska, en þar eru þeir friðaðir.
Einstaka sinnum munu þeir hafa flækzt svo langt
frá heimkynnum sínum, að þeir liafi sézt hér við
íslandsstrendur.
Það mundi haf'a verið um 1905—’6, að tveir bræð-
ur úr Stapadal í Arnarfirði voru á ferð út yfir svo-
kallaðar Bjargafjörur, sem eru milli Stapadals og
Hrafnabjarga í Lokinhamradal. Á leiðinni sáu þeir
dýr, sem hrökk undan þeim í sjóinn. Þeir jiekktu
vel margar selategundir, og bæði fráleiki og útlit
dýrsins benti eindregið til þess, að dýrið gæti ekki
verið selur, en hins vegar hef ég síðan athugað, að
hvort tveggja gat átt við sæotur. G. G. H.
DÝRAVERNDARINN
75