Dýraverndarinn - 01.12.1965, Blaðsíða 20

bænda hafa með samþykktum, sem stjórn S. D. Í.
hefur eindregið skírskotað til, skorað á bæntlur
að brenna ekki sinu eftir f. maí, og hefur þessi tíma-
takmörkun samþykktanna náð til alls landsins.
Varp fjölmargra íugla er byrjað um f. maí hvar-
vetna á landinu, og valda því sinubrennur eftir
þann tíma stórtjóni á fuglalífinu um land allt.
Þá er og alkunna, að á brenndu landssvæði verpa
fuglar alls ekki. Aukin ræktun hefur raskað ntjög
kjörlendum varpfugla, og er síður en svo bætandi
á þá nauðsynlegu og óhjákvæmilegu skerðingu.
Bændur og aðrir ræktunarmenn á Norðurlandi
hafa margtekið fram, að taki snjóa mjög seint upp,
t. d. ekki fyrr en um miðjan maí, þá sé sinu-
brennsla ekki gerleg það ár, því að hún stórskaði
þá gróðurinn.
Stjórn S. D. í. skorar því eindregið á háttvirt Al-
þingi að binda leyfi það til sinubrennslu, sem felst
í 6. gr. frumvarpsins við tímabilið frá 1. marz eða
jafnvel 1. febrúar til 1. maí. Greinin ltljóði því
þannig.
6. gr.:
„Sinu má aðeins brenna á tímabilinu 1. rnarz ti!
I. maí ár hvert."
Þegar frumvarpið hefur verið samþykkt sem lög,
mun Dýraverndarinn birta þau lög hér í blaðinu,
því að nauðsynlegt er, að þau komist í hendur
sem flestra dýravina, þar eð ekki mun vanþörf
á, að þeir veiti hlutaðeigandi yfirvöldum aðhald
unr gæzlu laganna. Auk þess eru í frumvarpinu
allmargbrotin ákvæði, sem eiga að koma í veg fyr-
ir hvers konar tjón af völdum ekls á víðavangi, og
er æskilegt, að sem flestir kynni sér þau.
Gamall og góður vinur.
Einn af beztu og tryggustu vinum Dýraverndar-
ans er Jón Pálsson á Maríubakka í Fljótshverfi í
Vestur-Skaftafellssýslu. Hann hefur nú sent blaðinu
auk árgjalds 150 krónur og lætur í ljós, að hontim
þyki síður en svo of hátt það verð, sem kaupend-
ur þurfa nú að greiða. „Hví skyldi ekki mega greiða
fyrir heilan árgang af blaði, sem blessuðum málleys-
ingjunum er helgað, sem svarar einum þriðja úr
verði meðalstórrar og kannski ekki mjög merkrar
bókar?“ — Þannig farast honum orð, og sé honum
þökk og heiður goldin. — Rilstj.
---------——•—■———■—■—— —
*^ncjótu i&ó&nclurnir
JARPSKiETTUR
Einu sinni átti Steini að sækja hesta fyrir föður
sinn. Oftast héldu hestarnir sig upp með ánni í
hvammi einum grösugum, en er Steini kom þangað,
sá hann ekki hestana. Heldur hann þá, að þeir hafi
farið niður í fjöru.
En þegar hann kemur fram á bakkann, sér hann
hestana og að einn þeirra er kominn í sjálfheldu. Var
jrað Jarpur, reiðhesturinn, sem honum var gefinn
urn vorið, þegar hann varð 13 ára. Jarpur hafði
farið út á sléttan drang, jtegar fráfallið hafði verið
um morguninn. Jarpur stóð og horfði á, hve sjórinn
nálgaðist fætur hans í sífellu.
Steini flýtti sér heim, hljóp eins og fætur toguðu.
Þegar hann komst heim til sín, gat hann engu orði
upp kornið vegna mæði og geðshræringar. Loks gat
hann þó stunið því upp, hvað í efni væri.
Pabbi hans og vinnumennirnir flýttu sér af stað
með kaðal og fleira, sem gat orðið til hjálpar við
björgunarstarfið, og eins og nærri má geta, var
Steini fullur eftirvæntingar.
Er þeir komu að sjónum, ýttu þeir bátnum á flot
og réru allt hvað af tók til klettsins, þegar þeir komu
þangað, var Jarpur orðinn mjög æstur og órólegur —
og ætluðu þeir varla að geta beizlað hann.
Voru þeir að hugsa um að láta hann i bátinn, en
það reyndist ómögulegt vegna þess, að Jarpur ætlaði
þá að tryllast.
Vissu þeir ekki, hvað til bragðs skyldi taka. Steini
litli, sem hafði fylgzt með þeim ofan frá bakkanum,
hélt, að nú væri alveg vonlaust nreð að Jarpur hans
kæmisl lífs úr þessari háskaferð.
Tók hann svo að biðja til guðs:
„Ó, góði guð, láttu hann Jarp minn bjargast,
ó, góði guð, gerðu það.“
Mennirnir sáu, að eina vonin til björgunar væri
að koma Jarp úti í sjóinn, Jtá myndi hann taka
sundtökin og reyna að synda til lands.
Þeir stympuðust um stund við að koma honum
út í — og allt í einu tókst ]>að.
86
DÝRAVERNDARINN