Dýraverndarinn - 01.12.1965, Blaðsíða 30

Þangað þurfti að flytja ullina á hestum og ekki að-
eins hana, heldur þrjá eða fjóra taðpoka og marga
brúsa af stæku hlandi, sem safnað hafði verið í marg-
ar vikur og notað var við ullarþvottinn í stað sápu.
Við ána var geysilega stór pottur á hlóðum. í hann
var hellt saman vatni og hlandi í réttum og mjög
vandasömum hlutföllum, hitað fast að suðumarki
og ullin síðan látin ofan í og þvæld þar um stund,
sem kallað var, síðan færð upp á trégrind yfir pott-
inn með langri þvöru og kreistur vandlega úr henni
lögurinn ofan í pottinn. Þá fyrst var hún tilbúin
til skolunar í ánni. Stærstu og heillegustu lagðarn-
ir voru látnir fljóta í straumnum, en smærri ullin
var látin í stórar, riðaðar körfur, sem kallaðar voru
tæjur, og þeim síðan dýft í vatnið. Þetta var afskap-
lega skemmtilegur og merkilegur dagur í mínum
unga huga.
fæja! Þegar piltarnir, þennan morgun, fara að ná
í ullarpokana, sem geymdir voru í skemmunni, brá
þeim heldur en ekki i brún, er þeir finna haglega
gert bæli í ullinni í einu pokaopinu. Og þar liggja
allir þrír kettlingarnir, sprelllifandi, 1 jörugir og kát-
ir. Kisa hafði bjargað þeim þangað um nótt, þegar
hún sá, að félagsskapurinn við yrðlingana var orð-
inn þeim hættulegur. Fyrir það fékk hún að vonum
mikið hrós og fullkomna uppreisn sinnar æru.
Dagarnir líða og jrað er komið langt fram á slátt.
Kettlingarnir eru engin börn iengur og ])að er búið
að gefa þá krökkum á bæjunum í kring. Og ])á linnst
kisu, að hún hafi ekkert að gera heima og hefur
vitjað heiðarlandanna sinna góðu eins og hún er
vön.
Yrðlingarnir eru líka orðnir mestu dólgar, loðnir
og luralegir, með langt og digurt skott. Þetta eru
líka mestu átvögl, en meinlausir, fljúgast á í góðu,
gegna, ef kallað er á ])á, flaðra upp um mann eins
og seppar og éta úr lófa manns. Þeir eru hafðir
lausir úti við á daginn, þegar sólskin er og gott
veður.
Dag einn um miðjan ágúst í brakandi þurrki er-
um við öll inni að borða. Þá er það, að ég fer út til
hvolpanna með eitthvert góðgæti til að gefa þeim.
Ég kalla á þá, en þeir koma ekki og láta ekki sjá
sig. Þetta þykir mér skrýtið og geng austur á túnið
til þess að gá að þeim. Þá hiliir undir ])essa anga á
túngarðinum. Þeir velta sér ofan af honum og
hlaupa af stað í átt til heiðarinnar. Ég geri piltun-
um aðvart, og þeir hlaupa af stað. Það varð harður
Ávarp
Fyrir um 30 árum byrjaði undirritaður að safna
dýrasögum. En margs konar anna vegna féll söfn-
unin niður. En nú hef ég ákveðið að hefja söfnun
á ný með útgálu í huga.
Ég leyfi mér því að leita aðstoðar ykkar, lesend-
ur góðir, og annarra, sem leggja vilja lið slíkri
söfnun.
I hverri byggð landsins eru til sögur, ljóð, vísur,
skrítlur og fróðleikur um dýr, sem vert er að vernda
frá því að gleymast og glatast. Og alltaf er slíkt efni
að skapast.
Mest af þessu efni mun tengt húsdýrunum. En
skemmtilegir og fróðlegir Jjættir munu einnig tengd-
ir ref, sel og fugli.
Mikil fengur væri að myndum í tengslum við
efnið. Og öðrum skemmtilegum myndum.
Hvetja vil ég börn og unglinga til að láta sinn
hlut ekki eftir figgja.
Hef áhuga fyrir að fyrsta heftið geti komið út á
næsta ári.
Mun sjá til, að allir, sem efni eiga í því, fái sitt
eintak, hver sem útgefandinn verður.
Vona, að góð samvinna megi takast við ykkur.
Fyrirfram jrakkir og kveðjur.
Marteinn M. Skaftfells.
Pósthólf 885, Reykjavík.
og erfiður eltingarleikur. En að lokum jrreyttust
yrðlingarnir í stórgerðu þýfinu, vöxnu fjalladrapa
og lyngi. Erfiðast var að handsama þá vegna þess,
að þeir spöruðu hvorki klær né kjaft í sjálfsvörn
inni. Þegar komið var með ])á heim, voru þeir settir
i jroka, á meðan verið var að smíða öruggt byrgi til
þess að geyma þá í. Litlu seinna voru ])eir seldir í
erlent skijr.
Þannig kallar frelsið á börn heiðanna. Einhver
seiðandi, lokkandi þrá, djúpt í eðlinu sjálfu, bloss-
ar skyndilega uj)j) og krefst fullnægingar. Frelsið
í víðáttu heiðanna, með sinni hiirðu baráttu við
hættur og sult og seyru, er þeim ]jrátt fyrir allt
meira virði en öryggið við kjötkatlana í húsum
mannanna. Frelsið er þeim allt.
96
DÝRAVERNDARINN