Dýraverndarinn - 01.02.1974, Blaðsíða 9

Minningar um
Bjarka
Bjarki fæddist fyrir hátíðar
1918. Ég valdi hann úr systkina-
hópnum en auk hans var einn bróð-
lr hans látin lifa.
Sagt var mér, að lítið mundi úr
hvolpnum verða, því móðirin sinnti
honum ver en bróður hans. Eldra
lólkið sagði, að væri móðirin sjálf-
táð, veldi hún úr börnum sínum
það efnilegasta og léti bezt að því.
!-n svo reyndist ekki í þetta sinn
Kí hann varð með afbrigðum
góður fjárhundur og fleira var hon-
Urn til lista lagt.
Móðir hans var af skozku kyni í
aðra ætt sína, fædd í Kasthvammi
1 Laxárdal, en faðir hans var kallað-
Ur Frændi og var Kristján Daníels-
s°n í Þórunnarseli eigandi hans.
Þegar Bjarki var nýfæddur, var
skrokkurinn mjallahvítur, gulbrún-
lr blettir á eyrum og kringum
annað augað en hitt hvítt og þar
trínið. Þótti flestum hann
°fríður, en þegar hann óx upp varð
trmið svart og eins í kringum aug-
og fríkkaði hann við það. Hann
Var í meðallagi stór, snögghærður,
annað eyrað stóð, en hitt lafði til
hálfs. Eitt einkenni hafði hann, sem
eS varð þó ekki fyrstur til að sjá,
en það var, að önnur augnaumgerð-
*n var mikið þrengri en hin.
gekk á beitarhús þennan vet-
Ur °g hafði gaman af að hafa
Bjarka með mér, ásamt öðrum
hundi, en gerði það samt óþarflega
fljótt, því hann gat ekkert gagn
gert.
Brátt kom það í ljós hjá Bjarka,
a® hann hafði fjölhæfar gáfur, enda
DvRAVERNDARINN
hef ég ekki séð aðra hunda gera
eins vel eða betur. Hefði laginn
maður vanið hann, mundi hann
hafa orðið viðbrigðagóður, en það
sagði honum enginn til nema ég,
sem þótti harður húsbóndi og hafði
ekki sagt hundi til áður.
Eg ætla að segja um hann nokk-
ur orð, sem gætu haldið minningu
hans á lofti ef það yrði til þess, að
einhver sýndi hundi sínum meiri
skilning en ég Bjarka mínum, því
á honum sannaðist máltækið. Engin
veit hvað átt hefur fyrr en misst
hefur.
Það var eitt sinn um áður nefnd-
an vetur, að ég var á heimleið af
beitarhúsunum. Ég hélt á hnakk-
gjörð og sótti Bjarki á að grípa í
hana, svo ég braut hana saman og
fékk honum. Beit hann utan um
gjörðina og virtist mjög ánægður
með þetta, en svo lenti hann í við-
arbuska og missti hana. Vildi nú
Bjarki taka hana aftur upp en gat
það ekki, svo ég varð að koma
honum til hjálpar. Eftir þetta lét
ég hann oft bera vettlinga mína
eða annað smávegis. Stundum lagði
hann það frá sér, sem hann hélt á,
og vildi þá verða eftir af því, ef
það var sundurlaust. Þurfti ég þá
ekki annað en taka það af hon-
um, sem hann var með, og segja
honum að sækja það, sem eftir var.
Þetta gerði hann með góðu, því
ánægjan skein úr augum hans, sem
gátu sýnt svo mikla gleði og eins
sorg. Oft lagði ég frá mér vettlinga
eða einhvern fatnað og þurfti ég
ekki annað en biðja hann að sækja
vettlingana, en það orð notaði ég
við hann í þessu tilfelli. Erfiðast átti
hann með stórar flíkur eins og
jakka, en þá dró hann við hlið sér.
Ef einhver fékk honum hlut til
að halda á, kom hann ævinlega með
þá til mín eins og honum fyndist
hann gera það fyrir mig og var þá
gleði í augum hans. Ekki sótti hann
á að taka hluti og bera nema hon-
um væri sagt að gera það.
Bjarki fylgdi engum öðrum en
mér að Theódóri Gunnlaugssyni
undanskildum, en honum fylgdi
hann með góðu og vorum við þó
ekki samtíða heilt ár. Tilgangslaust
var fyrir aðra að fá hann með sér,
enda þótt ég segði honum það.
Framan af árum fylgdi hann mér
næstum því hvert sem ég fór og
gat ég treyst því í vondum veðrum,
að hann rak fast á eftir fénu og
gætti þess, að ekki yrði eftir af
hópnum.
Honum hætti við að bíta um
konungsnef, þegar hann fór að lýj-
ast einkum eftir að aldur færðist yf-
ir hann. Heltist það þá sem snöggv-
ast, en aldrei sá ég öðruvísi á kind
eftir hann.
Oft var það, er ég lagði frá mér
föt eða annað, að hann lagðist hjá
því og var mjög glaður, þegar ég
vitjaði þess aftur. Var eins og hann
teldi sig hafa varðveitt það vel fyrir
mig. Haust eitt passaði ég fé í góðri
tíð. Þá var það að morgunlagi, er
ég fór með það, að ég hélt á reipi
en skildi það eftir í litlum kofa tíu
mínútna gang frá bænum. Þegar ég
var kominn lengra áleiðis, saknaði
9