Dýraverndarinn - 01.02.1974, Blaðsíða 13

Tveir félagar mínir
Jarpur
Randver Jóhannesson á Dvergstöð-
Um í Hrafnagilshreppi, oft kenndur
við Hleiðargarð og fyrrum bóndi
Þar, sagði mér eftirfarandi haustið
1971.
Þegar ég var unglingur í Hleið-
argarði í Saurbæjarhreppi, keypti
eS fjögurra vetra fola af Jóni Ól-
afssyni bónda þar, Guðmundssyni.
En ég fór til Jóns á níunda ári og
olst þar upp og sá síðar um bú hans,
eltir að hann var orðinn blindur.
Ressi jarpi foli, var undan jarpri
hfyssu ágætri, þar á heimilinu.
Hann var seinþroska, daufgerður og
'ltusluiegur framan af. Ég var tvö
ar að vinna fyrir honum, kaupið
Var nú ekki hærra þá, en ég var 16
eða 17
ára þegar ég keypti þann
jarpa.
Eitt sinn bar það við, að ég var
að elta hross við Eyjafjarðará og
nnssti ég hestana austur yfir ána.
Eg náði þó í jarpa folann því að
hann var ekki flasfenginn, hnýtti
UPP í hann snæri og stökk á bak.
Elann hafði áhuga á því tvennu,
þótt daufur væri, að fara á eftir
hestunum yfir ána og það ætlaði ég
honum, og að koma mér af baki sér.
^takk hann sér hvað eftir annað og
hafði nær komið mér af, tókst það
þó ekki alveg og yfir ána bar hann
oúg og var það fyrsta ferð mín á
lolanum. En hann gat aldrei að
lullu gleymt þessu bragði sínu, þótt
það misheppnaðist hjá honum, því
að hann bar þetta við stöku sinnum
Ifarn á fullorðinsár.
dýraverndarinn
Jarpur varð stór hestur og föngu-
legur. Þegar ég fór að temja hann,
kom í Ijós, að hann var viljahestur
og fjölhæfur ganghestur, bæði tölt-
og skeiðhestur, svo fótviss, að hon-
um skrikaði aldrei fótur, þolinn
með afbrigðum á ferðalögum og
mér kærari en aðrir hestar. Hann
kom jafnan þegar ég kallaði á hann
og lagði þá höfuð sitt á öxl mér og
tók vinahótum með miklu þakklæti.
Þegar ég kom heim á honum á
sumrin, hafði ég það fyrir fasta
venju, að sleppa honum um stund
á túnið, livernig sem á stóð, og voru
það hans forréttindi. Byrjaði hann
þá á því að velta sér, hrista sig dug-
lega á eftir en greip svo niður í tún-
gresið.
Það var gaman að temja Jarp,
því að hann var blíðlyndur og ró-
legur, námfús og öruggur. Vilji og
þrek jókst honum smám saman og
hann varð alger gagnstæða þess, er
hann var í uppvextinum. Fullþrosk-
aður var hann gæðingur og garpur
mikill þegar á reyndi. Traustur
vatnahestur var hann, svo að mér
var næstum sama hvaða vatnsföll
ég reið, ef hann var með í för.
Eitt af því, sem ég vandi hann á
ungan, var að láta hann stökkva úr
kyrrstöðu. Þegar ég hallaði mér
fram í hnakknum og klemmdi fæt-
ur að síðum, tók hann stökkið og
svo stökksprettinn. Hið sama gerði
hann á ferð, ef ég gaf honum merk-
ið.
Einu sinni að vetri til í sunnan
asahálku, þurfti ég að fylgja stúlku
austur til Eyjafjarðará. Lagði ég á
Jarp, en á annan hest handa stúlk-
unni, sem þurfti að komast á söng-
eða leikæfingu í Möðruvelli. Ríð-
um við svo niður að ánni. Hún var
þá ekki frýnileg, búin að ryðja sig
víða en annars staðar full af jökum
og krapi.
Ég ætlaði að reyna að fara yfir á
Skakkavaði fyrir sunnan og neðan
Saurbæ. Áin var þar hrein við eystri
bakkann en skör að henni að vest-
an Mér sýndist of djúpt við skör-
ina, til þess að hægt væri að ríða
þar fram af, einkum með tilliti til
stúlkunnar á hinum hestinum. Fór
ég þá út á Langabrot, utar í hagan-
um. En þegar við koinum þangað,
sá ég, að áin var alveg uppfull þar
af krapi og jakaruðningi og ekki
viðlit að fara þar yfir. Snerum við
þá suður í Sauðhúshvamm, skammt
fyrir utan Saurbæ. Þar sýndist mér
áin nokkurn veginn fær. Skör var
að vísu að henni að vestan, en mér
sýndist áin ekki mjög djúp þar fram
af.
Þarna ætlaði ég nú að reyna,
enda ekki um aðra staði að gera á
þesu svæði. Reið ég því fram á
skörina og ætlaði Jarpi að fara fram
af henni, en hann neitaði. Það gat
hann átt til og varð þá ekki þokað.
En þegar slíkt bar við, var betra
fyrir mig að athuga vel allar að-
stæður, því að sá jarpi var ekki stað-
ur að ástæðulausu og hafði stund-
um vit fyrir okkur báðum. Mér
13