Dýraverndarinn - 01.10.1974, Blaðsíða 11

furðu hátt verð á þeim. Hinu er
ekki að leyna, að íslendingar lærðu
aldrei að súta skinn sín svo sem
grannþjóðir vorar. En því má ekki
gleyma að fslendingar áttu engan
aðgang að efni til þessa og eiga
það ekki enn nema innflutt og þá
óþekkt á markaði hér nærlendis.
Þeir áttu því enga leið færa, sem
enn er þekkt til slíkrar verkunar
með innlendum efnum.
V
Verslun með húsdýr var svo
þekkt að á öndverðri 12. öld var
sett fast verð á þau með Alþingis-
samþykkt, sem Grágás geymir enn
í aðaldráttum. Hér eru ekki tök á
að rekja þau frekar.
VI
Það mun vera tvennt, sem mestu
hefur valdið því til hvaða átta hið
íslenska búfé hefur þróast gegnum
aldirnar. Hið fyrra er not þjóðarin-
ar af því og nytin sem það gaf.
Hvorttveggja skapaði ákveðnar
kröfur til þess: Vænni og betri
hesta, meiri málnytu og gildari
gripi á blóðvelli. Hið síðara var
harðréttið, — harðýðgi hins mis-
lynda veðurfars, hungrið miskunn-
arlaust við dyr hvers manns og
málleysingja, sem krafðist þess af
hverjum einstaklingi að duga eða
drepast. Þetta skóp hreysti, sem oft
hlaut að verða á kostnað þess sem
æskt var eftir. Þróunin hlaut því
að togast milli tveggja skauta þótt
skemmra en skyldi í átt til þess, sem
óskhyggjan benti, megum vér þó
vera þakklát fyrir þá vaxtarhæfni
hins íslenska búfjár, sem vorri kyn-
slóð hefur auðnast að kalla fram.
Hafi þeir þökk er hlýddu
Gubmundur Jósafatsson.
dýraverndarinn
11