Dýraverndarinn - 01.10.1974, Blaðsíða 20

jafnvel orðaskortur um allt þetta og
var það þó heldur fátítt um hana, en
svo urgaði gremjan í henni, að
hún þeytti út ketti bróður síns og
mágkonu, þegar hann kom inn í
húsdyrnar um kvöldið eftir burtför
þeirra.
Kattar garmurinn hafði eigrað
um bæinn órór og vandræðalegur
þegar farið var að bera út húsgögn-
in og sængurfötin, og þegar átti að
taka kisu braust hún út úr hönd-
unum á stúlkunni og rölti eitthvað
í burtu og fannst ekki þegar lestin
lagði upp. En þegar hún skreiddist
heim aftur tók húsmóðirin svona á
móti henni og sagði, að hún mætti
fara á eftir húsbændum sínum,
þangað sem hún kvað á, það væri
ekki betra fyrir hana að láta sökkva
sér niður í jörðina eins og þau.
Kisa drógst eitthvað í felur en
Nardodd skóf pottinn af afli og
fleygði skófunum í öskustóna og
var ekki mjúkmál til þessa manns
eða þeirra, sem hefðu hrætt bróður
sinn í burtu og sagði þá sem oftar,
að hann þyrfti að rekast á sig þessi
peyi.
Og þetta gerði hann líka og það
ekki miklu síðar, og var þá ekki
síað eða mælt í smásopum það sem
hann fékk yfir sig. „Eg gæti séð þér
sökkt niður sjálfum og sjóðandi
biki helt niður í holuna á eftir þér",
sagði sú litla. „Sökktu honum undir
eins, ef þú getur, og ert meira en
grobbið og rógurinn, þú eða Bond-
óla kasa', sagði Nardodd og margt
fleira, engu bragðminna og ákvæð-
in og storkunaryrðin lét hún ganga
á honum frá því hann kom til
hennar við vatnið, þar sem hún var
að þvo, og þangað til hann fór. Það
var rétt að hann gat ymprað á
þessu með svarta strompinn og þá
fékk hann gusuna samstundis. Hann
skældi sig eitthvað og glotti en gaf
ekki mikið um það. Hann hafði
auðsjáanlega ekki bjúist við þess-
ari hremmingu og varð hálf lúpu-
legur og skaut því fram um leið og
hann fór, rétt til að segja eitthvað,
að hann hefði komið svona til að
láta hana sjá sig, svo hún kannaðist
við sig hver hann væri, ef hún
skyldi sjá sig einhverntíma uppi á
þessum strompbarmi. „Þú að sökkva
okkur", sagði Nardodd, „en hvað
hundarnir ríða ekki í söðli".
Þetta voru kveðjurnar og hús-
freyja var óvenju skaplétt og mál-
glöð þegar fólkið kom heim frá
rúningunni og hún sagði frá því,
að hún hefði hitt kóna og svalað
sér reglulega á honum. En bónda
hennar og hinu fólkinu varð alt
annað en hægt innan brjósts við
söguna og börnin stóðu öll með
fullu þau eldri, og ekki fór ofan í
þau einn biti um kvöldið og sagði
þá faðir þeirra, að þó ekki væri
nema vegna barnanna, þá væri
hann staðráðin í að fara héðan og
það næstu daga, því vitið úr börn-
unum eða heilsu þeirra vildi hann
þó ekki missa fyrir nokkra geitar-
hausa eða smérdömlur.
Bondóla kasa
Ut úr þessu varð hörkurimma
milli hjónanna, því þó konuna
grunaði að maður hennar byggi yfir
þessu, þá hélt hún, að hann mundi
aldrei þora að kveða upp úr með
þetta svona blábert, og sagði það
síðast, að hann gæti þá farið með
börnunum og væri best að hún
sykki þá ein með kofanum, það
væri minnstur skaðinn í sér hvort
eð væri. Þessu svaraði maður hennar
ekki og varð úr því þögn og farið
að sofa og var sem öllum létti við
það, að komast burt og Nardodd
jafnvel líka, og þó engöngu vegna
barnanna.
En þá er það morguninn eftir að
þau vakna öll við það, að Gógó,
gamli rakkinn þeirra, stekkur upp
urrandi og geltandi og horfir til
dyra, en inn með viðja mottunni,
sem fyrir dyrunum hékk. kom haus
alveg fráleitlega Ijótur og glotti
inn til þeirra svo illyrmislega, að
þau urðu öll sem magnlaus af ótta.
Enginn var í efa um, að þar væri
kominn Bondóla kasa og hvað nú
lægi fyrir þeim. En dálítið sýndist
koma á hann, þegar hann sá hund-
inn og horfði andinn á hann þeim
voðaaugum, að rakkinn gljúpnaði
við og hörfaði aftur á bak, en
hausskrýpið dró sig út. Enn rétt á
eftir er mottan leyst frá og í dyrnar
kemur maður með glænýjan geitar-
legg í hendinni og vill laða rakkann
út til sín.
Þetta var uppáhalds matur aum-
ingja Gógós, en bæði var maður-
inn ókunnugur og geigurinn ekki
farinn úr hundinum og auk þess
grunaði Mílóhæa að þetta væri
Bondóla kasa í nýrri mynd og þyrði
fyrir engan mun vegna Gúlú hjarða-
drottins að sökkva hundinum nið-
ur með þeim. Mílóhæa laðaði því
rakkann til sín og mat Gógó það
meira og labbaði að rúmi húsbónda
síns, og þótti þó sárt að missa ket-
beinið.
Maðurinn með beinið gekk þá
út þegjandi, en rétt á eftir skaust
lítill hundur mórauður in í dyrnar
eins og þefandi og út aftur og
gelti. Þetta stóðst Gógó ekki, og
þaut út úr opnum dyrunum áður
en þau höfðu áttað sig á þessu eða
Mílóhæa getað haft hendur á rakk-
anum.
Nú var Mílóhæa kominn svo til
sjálfs sín, og voðinn gaf honum
þann mátt að hann stökk á fætur,
og kallaði til konu sinnar og eldri
barnanna og piltsins og vinnu-
20
DÝRAVERNDARINN