Dýraverndarinn - 01.10.1974, Blaðsíða 22

ar", sagði hann, „þið skuluð nú sjá
það, því niður skuluð þið öll og
ekki skemmra fyrir þetta".
í sama bili var andinn horfinn,
en mús skaust þar utar eftir gólfinu,
og var kisa þegar búin að koma
auga á hana og var nú ekki geispa-
leg, en hægt fór hún að öllu eins
og hún ætlaði alls ekki að sinna
henni eða biði eftir að músin hægði
á sér. Þetta gerði mýsla líka, því
hún fór því hægar, sem nær dró
dyrunum og staldraði jafnvel við í
svip við motturöndina. En þetta
hefði hún ekki átt að gera, því í
sama bili var kisa komin ofan og í
hendingskasti, allt út að dyrum og
út í dyrnar sjálfar og þar hjó hún
kló í músuna við svo sem þver-
handa misfeliu, sem vantaði upp á,
að bærinn hefði komist í samt lag
aftur við jafnsléttuna.
En hér brá undarlega við, því
það var engu líkara, en kisa hefði
bitið í glóðarköggul, því hún þeytti
músinni út úr sér og fór að frísa
og froðufella og bar sig illa, en
músarlíkið var horfið og hefur ekki
sést síðan, og Bondóla kasa ekki
heldur. En það er alkunnugt, að
bregði andar sér í líki einhvers
kvikindis og sé því kvikindi banað'
deyja þeir að vísu ekki, því þeir
eru þess eðlis, en þeir eru síðan í
líki þess kvikindis alt til enda
heims og það verður Bondóla kasa
líka og hafa menn stundum séð,
mús, sligaða að framan og óreisu-
lega mjög, og er það Bondóla kasa,
hinn ófrýni og hinn grimmi.
Það leið stundarkorn áður en
fólkið áttaði sig á atburðinum, og
að það var sloppið úr heljarkverk-
um þessum, en eftir litla hríð var
allt komið út á grænan völl og lof-
aði hamingjuna grátandi af gleði
fyrir lausn sína frá þessari óvætti.
Allir vildu komast að því að
faðma Dódí og hún varð að segja
sjö sinnum söguna af því, hvernig
kisa skreið niður undir til hennar
um kvöldið, þegar foreldrar hennar
voru að kýta, hevrnig hún stalst til
að læða að henni ögn af fiskbitan-
um sínum og vafði sig að henni
eins og huggara í hræðslunni og
órónni sem á öllum var og gat
sofnað með hendurnar utan um
hana.
Þá var ekki gleymt að blessa
Gúlú, hinn líknsama verndara hjarð-
anna, og heita honum því, að sýna
öllum skepnum hjálpsemi og
vægð.
Síst af öllu var kisu gleymt,
Hvert sinn, sem Nardodd gamla
sagði söguna, grét hún yfir því,
hversu harðýðgislega hún hefði
þeytt kisu út, um kvöldið fyrir
undrið, þegar auminginn hefði leit-
að í bæinn, og játaði það með sár-
um trega, hve vond hún hefði alltaf
verið við alla ketti og úthúðað þeim
fyrir svik, ótrúleik og óeðli, en
hrúgað lofinu á tryggð hundsins,
sem aldrei brygðist og haldið með
báðum höndum hans taum. Nú
hafði einmitt tryggð og stöðug-
lyndi kattarins bjargað þeim öllum,
þegar menn og hundar brugðust. Og
þessar ræður enduðu jafnan á því, að
Nardodd fór fram og veiddi rjóm-
ann ofan af einu trogshorninu i
bollann handa kisu.
Svona fóru allir með kisu, og
var hún höfð í heiðri alla stund upp
frá því, sem verndarvættur hússins,
og fékk óspart öll þau gæði sem
hún gat notið til enda daga sinna,
en lengi bar hún menjar viðureign-
ar sinnar við Bondóla kasa, því svo
var sem aliur munnur hennar væri
brunninn innan og gat með harð-
fylgi lapið nýmjólk sér til þrifa
lengi vel, en þó batnaði það alveg
að lokum. Og jafn frægur hefur
enginn köttur orðið, sem sögur fara
af, því bæði komu menn til að skoða
kisu sunnan frá hafi og austan frá
Tar, Tsung kvó og Tsaho-sín.
Lengi var þess að bíða nokkuð, að
óró Nardoddar og þeirra allra væri
að fullu horfin, en þó réð Mílóhæa
því, að þau voru kyrr þar í Valóa
og varð sá endir á„ að bæði kom
mágur hans þangað og aðrir fleiri,
þegar þeir sáu, hvílíkum ógrynnis
auði Mílóhæa safnaði þar og hve
trygg gæfan var honum. Var hann
af öllum tignaður sem ættarhöfðingi
og leið aldrei úr minni ævintýr hans,
enda sá lengi fyrir röndinni um-
hverfis húsin, þar sem munaði frá
jafnsléttunni.
En drjúgust varð kisa að minning-
unni og þakklætinu, því hvert heim-
ili í öllum dalnum átti sér slíka
verndarvætti og nutu kettirnir þar
sérstakrar hylli, og hafa notið jafn-
an síðan og kann hvert barn frá því
að segja, að vinirnir flýðu, sjálf
hundstryggðin brást og lét tæla sig,
en kisa varð raunbest, tryggðin ein-
lægust við gamla bústaðinn og skap-
lyndið allt staðfast.
Mala Gamba Ijóðin segja, að
svona séu og kettir í öðrum lönd-
um, en svo fáir menn taki eftir því,
nema þeim sé sagðar öðru hverju
sögur um það, svo sem þessi er og
aðrar henni líkar.
Úr Málleysingjum
eftir Þorstein Erlingsson.
22
DÝRAVERNDARINN