Dýraverndarinn - 01.10.1974, Blaðsíða 23

Táta
Mig langar til að segja ykkur dá-
lítið frá kærum vini okkar sem nú
er látinn, en sem á rúmlega tólf
ára æviskeiði sínu, veitti okkur
margar unaðsstundir og kenndi
okkur svo margt sem við höfðum
ekki skilið áður.
Lítil tík fæddist á Hörgslandi á
Síðu. Fimm vikna var hún tekin
frá móður sinni og flutt í þétt-
býlið. Við hjónin höfðum ekki
hugsað okkur að eignast hund,
enda er slíkt bannað með ólögum.
Heimili það sem litla hundabarnið
var á, gat ekki haft hann til lang-
frama vegna ýmissa ástæðna.
Þetta var vinafólk okkar, og er
Þóra kona mín kom þangað leitaði
litla dýrið til hennar og hófst þá sá
vinskapur, sem okkur verður hug-
stæður meðan við lifum. Er
skemmst frá því að segja, að litla
dýrið vistaðist hjá okkur og nefnd-
um við hana Tátu. Táta var skap-
stór, en mjög viðkvæm og blíð. Ef
henni varð eitthvað á, beiddist hún
fyrirgefningar, en fljótt varð það
ljóst að hún ætlaðist til þess sama
af okkur, enda voru aðilar fljótir til
sátta.
Við hjónin vorum bæði alin upp
f sveit. Þar áttu hundar misjafna
æfi, þeir voru oft skammaðir og
nutu oft lítillar umhyggju, en sumir
börðu þá svo að persónuleg skap-
gerðar einkenni hurfu, eftir varð
dauðhrætt dýr sem sjaldan þorði
að gera neitt sem það langaði til
af hræðslu við, barsmíð og spörk.
Okkur hjónunum kom nú sam-
OÝRAVERNDARINN
an um að reyna aðra aðferð, aldrei
skamma berja eða sparka, heldur
tala við hana misjafnlega alvarlega
eftir tilefninu. Þetta var nú dálítið
seinlegt og erfitt fyrstu mánuðina,
enda var hún svo ung. En ótrúlega
fljótt fór hún að taka framförum í
hegðun, sérstaklega virtist það örva
hana ef við fórum að verðlauna
hana með nokkrum rúsínum þegar
hún gerði eitthvað rétt eða hæld-
um henni fyrir. Einu sinni át hún
yfirleður af nýjum skóm af mér,
ég talaði við hana um að þetta mætti
hún ekki gera, enda gerði hún það
ekki oftar, en hún var lengi ásækin
í að éta vissa hluti svo sem plast og
teygjur.
Eitt var það sem ég vandi hana
ekki af, það var að stela vasaklútum
úr vösum mínum. Hún fór með þá
spölkorn frá mér og lagðist niður,
svo kom ég með rúsínu og hún
rétti mér klútinn, en ef ég gleymdi
að kaupa af henni klútinn reif hún
hann í ræmur. Annars hafði hún
gaman af að sækja fyrir okkur skó
og svo blöð, þetta færði hún okkur
og fékk rúsínu fyrir., en af þessu
skemmdi hún aldrei neitt.
Þá mátti aldrei taka bein frá
henni, þá urraði hún og gerði sig
líklega til að bíta. Þetta ásamt ýmsu
fleiru voru hennar réttindi. Við
höfðum gaman af að geta í ýmsu
leyft henni nokkurt sjálfstæði. Eitt
þótti okkur merkilegt, að hún vissi
hvenær von var á mér heim, þó
kona mín vissi það ekki og það
væri ekki á venjulegum tíma.
Hún átti lítinn bekk með áklæði
á, hann stóð við glugga er vissi út
að götu. Er ég lagði á stað heim
var það öruggt að hún stökk upp
á bekkinn og beið þar komu minn.
ar. En við skildum aldrei hvernig
hún gat vitað þetta.
Við töluðum mikið við hana og
smátt og smátt virtist hún skilja
meira af því sem talað var. Hún
tjáði sig líka með ýmsum hljóðum
að skilja hana betur og betur. Þeg-
ar hún var úti í garði og vildi koma
inn var það sérstakt kallhljóð. Ef
hún sá eitnhvað merkilegt voru það
hljóð, misjöfn eftir því hvað hún
varð vör við. Við vorum farin að
skilja mikið af þessu.
Þegar ég fer að hugsa um þetta
kemur mér í hug atburður, sem
sýnir hversu vel hún skildi og hafði
vit á að gera rétt. Það gekk hér
slæm hundapest. Stundum komu
hingað hundar til að hitta Tátu. Ef
23