Dýraverndarinn - 01.10.1974, Blaðsíða 27

Eftirminnilegur dagur
Eins og svo margir aðrir, hef ég
lifað ýmislegt eftirminnilegt, bæði
á sjó og á landi. Einkum er það þó
einn dagur frá æskuárunum, sem
öðrum fremur er mér sérstaklega
minnisstæður, vegna þess hve hann
var ævintýraríkur og margt sem
skeði þann sólhlýja sumardag.
Það var vorið 1908. Ég var þá
á tíunda ári, fremur stuttur í lofti
og digurlega vaxinn; átti heima
hjá foreldrum mínum, þeim Hall-
birni Eðvarð Oddssyni og Sigrúnu
Sigurðardóttur, er bjuggu að Ytri-
Bakka í Tálknafirði; var þar fædd-
ur og lifði þar í sveit þennan sér-
stæða og eftirminnilega dag, er ég
nú ætla að segja frá.
Efnislega er sagan sönn, og sagt
verður frá viðburðum alveg eins
og þeir gerðust, því að þeir eru
mér enn jafn ferskir í minni eins
°g þegar þeir áttu sér stað fyrir
rúmum sextíu árum.
Sauðburði var að ljúka, og faðir
minn var kominn í verið. Hann
réri hjá Guðmundi Jónssyni odd-
vita á Sveinseyri. Útgerðarstöðin
var í Stapavíkum, en Stapi er
næstyzti bær sveitarinnar. Yerstöð-
jn var í daglegu tali kölluð Víkur.
Ég var nýkominn heim úr eftir-
litsferð frá ánum, bornum og ó-1
bornum. Ég var að Ijúka við að
borða litlaskatt klukkan níu um
morguninn, er móðir mín kom til
mín og bað mig að ná í Skjónu,
sem tjóðruð var rétt ofan við bæ-
mn, á Stekknum; ég ætti að .fara
dýraverndarinn
út í Víkur til föður míns og sækja
í soðið, eins og það var ævinlega
nefnt þar vestra. Umyrðalaust lagði
ég frá mér spilkomuna mína með
tréspæninum í, því að í þá daga
borðuðu víst fáir drengir á íslandi
með silfurskeið. Svo gekk ég á ný
út í vorið og sólskinið.
Þessi morgunn var svo undur
fagur. Himinninn ljósblár og heið-
ur, djúp kyrrð yfir öliu, nema
fuglasöngur og randafluga, sem
syngjandi Sveimaði glöð og gáska-
full fast vjð sólbrunninn nefbrodd-
inn á mér.
Ég tók í göngunum einteymings
bandbeizli og sótti Skjónu í tjóðrið.
Við Skjóna vorum miklir vinir.
Hún var ekki fljót, en trygg og
traust og réði oft í smalamennskum
mínum miklu betur fram úr mörg-
um vanda er að bar, en ég hefði
getað gert. Þegar heim á hlað kom,
var móðir mín þar fyrir með tóm-
an tunnupoka, er soðningin skyldi
látin í. Pokann breiddi hún á bert
bakið á Skjónu, ég skyldi sitja á
honum, auk þess fékk hún mér lít-
inn pokaskjatta með hálfu pott-
brauði, sokkum og einum órónum
sjóvettlingum í, er ég skyldi af-
henda föður mínum, er í Víkur
kæmi. Móðir mín studdi annarri
hendi á makkann á Skjónu, en tók
hinni aftur fyrir hnakkann á mér,
hallaði mér niður til sín og kyssti
mig beint á munninn, sagði ekkert
en gekk inn í bæjargöngin. Ég
snéri Skjónu við og reið af stað.
Fór oftast fetið, en stundum á
brokki, eins og leið liggur yfir
lleiðholtið, fram hjá beitarhúsum
föður míns, út eftir Sellátrahlíð og
í Stapavíkur, og bar ekkert til tíð-
inda.
Þegar í Víkur kom, var bátur
Guðmundar á Sveinseyri, er faðir
minn réri á, enn ókominn að landi.
Logn var og steikjandi hiti. Ég
lagðist upp við búðargafiinn á ver-
búð þeirri er faðir minn bjó í. Þetta
var dálítið hús, líkt og hesthúsið
heima, sem Skjóna bjó í, þegar hún
Var inni við. Veggir hlaðnir af
grjóti, torf á þaki. Skjóna beit
róleg grængresið í árdalnum, en
ég hallaðist á vangann við búðar-
gaflinn, þar sem ég sofnaði sætan
blund við sjávarnið og syngjandi
fuglaklið. Þá kom Agnar frændi
minn. Hann ýtti við mér með
þöngli sem hann var að tálga. Við
Agnar vorum á líku reki. Hann var
sonur Guðmundar Sturlusonar
bónda að Stapa og Guðrúnar systur
föður míns, við vorum því syst-
kinasynir, voru vel kunnugir og
höfðum oft hitzt.
Heldur en að bíða hér yfir engu,
sansaðist ég á fyrir fortölur Agn-
ars, sem snemma var kartinn og
duglegur strákur, að fara með hon-
um .í rauðmagaleit.
Við fórum nú með fjörunni og
fram um allar hleinar, því að hraun-
fjara var á, og helzt var að við
fyndum rauðmaga i pollum í þara-
hleinunum.
Við héldum svp út með allri
fjöru, en sáurn engan rauðmagann.
27