Alþýðumaðurinn - 07.10.1965, Blaðsíða 5

ísleiizkar mæður eru betur upplýstar um
meðferð migbarna, en erlendar, þar sem ég
þekki eitthvað tii
líætt viS Bíildur Jónsson barnalækni
á Fjórðiingssjiikrahásinn á Akuréyri
ER ÞAÐ ekki góður eiginleiki, að vera lireinskilinn? Sumir segja
jú, aðrir, sem telja sig hafa meira en „normal“ lífsreynslu,
segja nei. Ég ætla ekki að leggja dóm á, hver réttara hefir fyrir
sér. En íorr.iáli minn fyrir þessu viðiali, er hér fer á eftir, er kynni
af lítilli stúiku úti í Hrísey, með meiri alvöru í augum en ætla
má í barnsaugum á hennar aldri. Hún heitir Lovísa María og
gengur í grind á öðrum fæti. Og í fullri hreinskilni skal sagt, að
kannski hafi það verið mesta hamingja skólastjórans í Hrísey á
s.l. vetri, að hjálpa Lovísu Maríu yfir stærstu snjóskaflana á leið
hennar úr skólanum. Skólastjórinn vissi, að Lovísa María hafði
dvalið í sjúkrahúsi á Akureyri, og á desemberdægri, þá er norð-
an kul skóf í skafia, — spurði hann Lovísu Maríu, hvemig henni
liefði liðið í Fjórðungssjúkrahúsinu á Akureyri. „Mér leiddist voða,
voðalega, en þó voru allir svo góðir, en hann Baldur var allra
beztur“. Hver er Baidur? spyr skólastjórinn, og hann finnur gleði
í því að finna barnshendur vefjast um háls sér, og kannski þess
vegna var gott að vaða skaflinn, er aftraði för að bæjardyrum
Lovísu Maríu. „Baldur!“, segir María. „Veiztu það ekki? Það var
læknirinn minn“. — Svo skeður það að kvöldi liins 6. október
1965, að Baldur læknir er staddur á skrifstofu Alþýðumannsins
og það er Lovísu Maríu í Hrísey að þakka — eða kenna.
Baldur er Akureyringur, og
hann vill á engan hátt láta
kynna sig. Við verðum að játa
það í upphafi, að fyrrverandi
skólastjóra í Hrísey fannst Bald
ur barnalæknir of orðvar, og
þó mun hann viðurkenna, að
einmitt í orðfæð hans nam hann
það traust, er litla vinkona
hans í Hrísey hafði gert upp-
skátt í stórhríð á desemberdegi
árið 1964. — En hverju skiptir
það? Hann er læknir og ég er
blaðamaður, og næsta forvitin
spurning er upphafið af kynn-
um okkar Baldurs, en það er
önnur saga. — Mín fyrsta spurn-
ing er:
Hvenær tókst þú til starfa við
sjúkrahúsið hér, Baldur?
í október 1961.
Baldur Jónsson læknir.
Það er á valdi heimilisiækn-
anna. Það er þeirra að úrskurða
hvort þörf sá að leita til sér-
fræðings eða ekki.
Þú myndir segja mér frá hinu
daglega starfi þínu í fáum orð-
um?
Það er ósköp hversdagslegt.
Ég byrja stofugang um hálf níu
og skoða þá nýja sjúklinga, er
hafa komið, og athuga um
ástand hjá öðrum. Síðan fer ég
á fæðingadeildina og skoða þar
Börnin á barnadeild Fjórðungsskúkrahússins á Akureyri.
(Allar Ijósmyndirnar í blaðinu í dag eru íeknar af Niels Hanssyni.)
Ingibjörg R. Magnúsdóttir yfir-
hjúkrunarkona.
Og hvernig hefir þér líkað
starfið?
Á margan hátt vel.
Sérgrein þin er bamasjúk-
dómar. Hvernig er búið að
barnadeildinni hér á sjúkrahús-
inu?
Já, ég stundaði sérnám í
barnasjúkdómafræði. Það eru
að vísu allmikil þrengsli í deild-
inni, en það stendur kannski til
bóta í mjög nálægri framtíð, en
barnadeildinni var komið fyrir
til bráðabirgða, þar sem hún er
nú staðsett.
Hvað rúmar barnadeildin nú
mörg börn?
Þegar flest hefir verið, hafa
legið þar inni 15 börn, og það
er það flesta, sem hægt er að
taka á móti.
Koma foreldrar nógu fljótt
með böm sín til rannsóknar?
nýfædd börn, og einnig þau
börn, er fara heim þann daginn.
Vinn síðan á rannsóknarstof-
unni til hádegis, en fer þá aft-
ur á stofugang á barnadeildinni
hálf eitt til eitt og svo í þriðja
sinn á milli sex og sjö um
kvöldið. Annars á maður alltaf
að vera til taks .fyrir sjúkrahús-
ið, ef vandamál ."koma úpp varð*
andi börn. Einnig annast- ég upg
barnaeftirlit sex daga; í mánuðþ
Viltu gefa mér nokkra punkta
af reynslu þinni í gfegtium stárf
þitt?
Ég veit ekki. Kannski svoljt-
ið þurrmeti. Það er mjög al-
gengt, að mæður komi með
börn sín nokkurra mánaða göm
ul til að láta líta á fætur þeirra.
Eru þær oft mjög' uggandi um,
að barnið hafi ilsig, en því veld-
ur, að il barns, allt til þriggja
ára aldurs, er mjög flöt vegna
fitulags neðan á henni, en ótti
þeirra er, sem betur fer, oftast
ástæðulaus. Til er meðfætt il-
sig og sést það strax við fæð-
ingu. Áunnið ilsig kemur sjald-
an í ljós fyrr en eftir tveggja
eða þriggja ára aldur og er það
miklu algengara en það með-
fædda. Einnig er mikið leitað til
lækna, með ungbörn vegna
þröngrar forhúðar, en hún er
eðlilega þröng og samgróin
fyrstu átta mánuðina og óþarfi
að sinna þessu, nema að einhver
óþægindi fylgi. Annars finnst
mér mæður hér á landi vera
mun betur upplýstar um með-
ferð ungbarna, en utanlands,
þar sem ég þekki til. íslenzkar
mæður vita a. m. k. flestar, að
ekki þýðir að beita barn þving-
unum og hótunum í uppeldinu,
enda leiddi slikt til þess, að til-
finning barnsins hyrfi niður í
undirvitund þess og brytist síð-
an út sem alvarleg taugaveikl-
un hjá barninu.
Hvar starfaðir þú erlendis?
í Svíþjóð, í fjögur ár, aðal-
lega við barnadeildir.
Lengra varð elcki hið form-
lega samtal okkar Baldurs,
og ég verð að viðurkenna, að
(Framhald á blaðsíðu 7).
'm
STAKAN
okkar !
VIÐ hefjum þáttinn í dag með
þessari ágætu vísu eftir Ól-
ínu Andrésdóttur.
Enn á ísa góðri grund
græðist vísum kraftur.
Ertu að rísa af r-ökkurblund
rímnadísin aftur.
Sveinn Hannesson frá Elivog-
um kveður þannig (bjó þá á
lélegu heiðakoti).
Ei vill falla allt í hag
að mér liallast kælan.
Ég reyni valla að ríma brag
rýr er fjallasælan.
Þannig kvað Nathan Ketils-
son um ástina.
Ástin slæðist einatt frá
af því mæðist lundin.
Vífum bæði og virðum lijá
veikum þræði bundinn.
Hér hefir Þorkell Vignir orð-
ið.
Jóhanna Höskuldsdóttir hjúkrunarkona, María Ríkharðsdóttir
nemi cg Margréi Guðjónsdóttir hjúkrunarkona.
Húinar inni, hélar skjá
hnigna finn ég vonum.
Aðeins linnir ama lijá
endurminningonum.
Hér gætir nokkurrar svart-
sýni hjá S. Þ.
I
Lítil gæði lífið ber,
ljóss eru hæðir fjarri.
Ein þá mæðu aldan þver
önnur fæðist stærri.
Hér slær Guðmundur Frí-
mann á Hörpustrengi.
Blöð og strá með storku á kinn
stirnir bláan ósinn.
Yfir skjáinn skefur minn,
skýrist gráa rósin.
i
4 -
Haust nefnir D. þessa vísu
sína.
Nú er senn á næstu grösutn
norðanél og birta treg.
Ganga um með göt á vösuttt
greyin, bæði þú og ég.
Ég læt svo Harald Zophonías-
son hafa síðasta orðið í þættin-
um í dag. — Hann kveður um
Skíðadal.
Á meðan áin blástraum ber
og brýtur úr farveg sínum.
Vefðu það sem íslenzkt er
upp að faðmi þínum.
Svo væntir blaðið þess, að
þið verðið dugleg að senda okk-
ur stökur. — Verið þið sæl að
sinni.