Alþýðumaðurinn - 14.10.1965, Blaðsíða 5

Það minnisstæðasta er, þá er móðir seldi 10
ára dóttur sína í höfn Bankokar
Rætt við ungan Akureyring,
f HAUK MELDAL
VIÐ HÖFÐUM fregnað að í vinnu hjá Karli Friðrikssyni verk-
stjóra hjá Ú. A. væri næsta víðförull Akureyringur, sem for-
vitnilegt myndi vera að spjalla við og sl. laugardag skruppum við
niður í Hraðfrystihús í von um viðtal við Hauk Meldal. Karl verk-
stjóri tók á móti mér með sinni alkunnu ljúfmennsku og lét okkur
Hauk eftir glerhús sitt á meðan við spjölluðum saman.
5
Haukur er tvítugur að aldri,
mjög geðþekkur piltur, en ég
finn að honum er svo sem ekk-
ert um það gefið að fara að
svara forvitnilegum spuming-
um, en þó komum við okkur
saman um það að þetta verði
ágæt hvíld frá síldarmokstrin-
um.
Hvenær sigldir þú fyrst,
Haukur?
Það var 1984. Ég gerðist þá
skipverji á Kötlu. Skipið tók
síld á Austfjörðum og sigldi
með hana til Bandaríkjanna, við
komum til New York og fyrstu
kynni mín af þessari stóru borg
voru þau að mér fannst allt
svo stórt, himingnæfandi og
eitthvað svo ómennskt. Við
skoðuðum okkur dálítið um, en
þó var það ekki mikið,
Hvert lá svo leið ykkar frá
stórborginni?
Til Kanada til bæjar er heit-
ir Seint John og þar dvöldum
við í hálfan mánuð og þar var
gott að vera.
Hittirðu nokkurn Vestur-fs-
lending?
Nei, enda búa þar aðallega
frönskumælandi menn en þaðan
sigldum við til Bretlands til
borgarinnar Preston og það sem
mér er aðallega minnisstætt
þaðan er aðgangur tollvarðanna,
því að þeir rifu skipið bókstaf-
lega sundur og umturnuðu öllu,
en þeir höfðu nú lítið upp úr
öllu þessum hamagangi, fundu
aðeins eina vodkaflösku er einn
skipverjinn átti og var hann
sektaður um ein 50 pund, en
hann kom þeim í skilning um
að hann vildi miklu fremur sitja
inni fyrir flöskuna sína, og svo
held ég að hann hafi bara slopp-
ið.
Hvert fóruð þið svo?
Til Spánar til borgar sem heit
ir Requestas. Til Spánar var
mjög gott að koma létt yfir öllu
og frjálslegt, við fórum til
Almería, en það er borg þar
skammt frá og þar skemmtum
við okkur ágætlega í nætur-
klúbbi. Þar voru 7 dansmeyjar
allr.r svarthærðar og brúneygð-
ar, þær komu að borðinu okk-
ar, en það var nú lítið hægt að
tala saman, því að þær skildu
ekki ensku, en við ekki spænsku
en það var bara þess meira hleg
ið, já, það var ágætt að skemmta
sér á Spáni. Við dvöldum þar í
nokkra daga, en við vorum að
taka salt. Á heimleiðinni var
komið við í Ceuta í Afríku, til
að taka olíu en síðan var siglt
Haukur Meldal.
til Reykjavíkur, en þá var allt
landið orðið saltlaust og í snar-
hasti var byrjað að landa salt-
inu. En ég var ekki ráðinn nema
þennan túr og ég fór heim til
Akureyrar.
En þig hefur langaþ í sigling-
ar aftur?
Já, það langaði mig mjög mik-
ið, en það var ekki auðhlaupið
að fá pláss á íslenzka flotanum
um þessar mundir, því sneri ég
mér til norska sendiráðsins í
Reykjavík, því að ég hafði heyrt
að menn vöntuðu á norska kaup
skipaflotann, og seinni partinn í
fyrravetur fékk ég rúm á norska
skipinu Fernmbrook, en það var
þá í New York og þurfti ég að
fara í einum skothvelli ef ég
átti að ná plássinu og auðvitað
gerði ég það, flaug með Loft-
leiðavél til New York og þar
voru menn fyrir er fóru með
mig til skipsins.
Hvernig voru fyrstu kynni
þín af hinum nýu skipsfélögum
þínum?
Alveg ágæt. Norðmenn voru
þar í miklum meirihluta, en
annars voru þaima menn af flest
um kynstofnum.
Hvert lá svo leiðin?
Við sigldum fyrst á austur-
strönd Bandaríkjanna, fórum
síðan til Panama og sigldum
gegn um Panamaskurðinn og lá
leiðin svo til San Francikó, það
er mjög falleg borg með yndis-
legum torgum. Við stoppuðum
þar í 2 daga en síðan var siglt til
Cebu á Filippseyjum, farmur-
inn var allskonar véiar. Þarna
var steikjandi hiti stundum 50
til 60 stig. Mjög vel þurfti að
líta eftir að eyjaskeggjar stælu
ekki öllu steini léttara úr skip-
inu, þeir virtust vera anzi fingra
langir, og þegar vinnu var hætt
í skipinu fleygðu þeir sér til
svefns þar sem þeir stóðu, þeir
voru eins og hráviður um allt
skipið. Er leystar voru landfest-
ar í Cebu vantaði 2 af skipverj-
um en þaðan var haldið til Man-
illa og þangað skiluðu þeir sér
með sitt kvenfólk og þar var
haldið áfram að skemmta sér og
þar er mjög fjörugt skemmt-
analíf. Frá Manilla var haldið
til Hong Kong. Þar iðar allt af
stöðugri fólksmergð og maður
næstum hrifin með varla að
maður þyrfti að hafa fyrir því
að ganga. Þar má sjá allar hlið-
ar á lífinu. Fólk að deyja á
strætunum úr hungri, skraut-
hallir ríkra, já allt mögulegt
og víst var nóg framboð af kven
fólki er bauð blíðu sína.
Og áfram heldur Haukur lát-
lausri frásögn sinni. Siglt er til
Thailands inn til borgarinnar
Bankok og þar fannst Hauk
einna fegurst á að líta. Siglt var
með strönd Suður-Víet Nam og
þeir urðu greinilega varir við
að í landi var barist. Indónesía
var heimsótt og þar fannst Hauk
mikíð bera á óþrifnaði og frum-
stæðum hætti. Skemmtistaðir
með moldargólfi þar sem veggja
lýs og flær og önnur kvikindi
undu vel hag sínum. Þrumuveð-
ur líkt og himinninn væri að
Þetta er Arinbjörn Árnason,
sjötugur kjarnakarl, og er bú-
inn að vinna í Hraðfrystihúsi
Ú. A. frá stefnun þess. Áður
stundaði hann sjóinn og A. M.
vonast eftir viðtali við hann síð-
ar um hákarlaveiðar og fleira.
hrynja, steikjandi hiti... F.rum-
stætt mannlíf - þar Serh "litlar
hömlur voru lagðar á að'dylja
dýrseðlið hjá „göfugustú“
skepnu jarðarinnar.
Einnig er Malasya heimsótt
og Ceylon og ég fínn að þar.hef-
ur Hauki þött gott að körha.
Þar var á nýjan leik komist naer
menningunni. Buddamusteri var
skoðað þar sem farið var úr
skónum áður en gengið var inn
í helgidóminn og þar var geng-
ið um fjölskrúðugan dýragarð,
þar sem líta má flest dýr heims
samankomin. Síðan var siglt um
Suez áleiðis til Bandaríkjanna
komið að vísu við í smábæ í
Etiopíu þar sem duglegir og
glaðir svertingjar unnu verk sín
á ólíkt skemmtilegri hátt en
Austurlandabúar og enn er kom
ið til New York og þar hætti
Haukur sinni sjómennsku í bili,
þoldi orðið illa mataræðið og að
ráði lækna gerði hann uppihald
á sjómennskunni en er nýfarinn
að vinna hjá Karli Friðrikssyni.
Góður tími er liðinn í þetta
spjall okkar og kannski er hann
Arinbjörn Árnason orðinn óþol-
inmóður yfir að moka einn
síldinni.
Ég spyr í lokin Hauk hvað sé
minnisstæðast frá yfirsýn hans
utan úr hinum stóra heimi.
Hann er að vísu búinn að segja
mér meira en það er ég hefi
skráð á blaðið sumt allspaugi-
legt eins og þá er skipverjar
þurftu að grípa til vatnsslangna
til að forða skipinu frá innrás
af völdum hins fagra kyns í
Singapoore og frá öðru líku og
um sumt erum við sammála að
sé ekki prenthæft.
Minnisstæðast, segir Haukur,
það er nú víst svo margt en hvað
óhugnanleika snertir, tel ég það
vera, þá er móðir seldi 10 ára
dóttur sína. Þetta skeði í Ban-
kok, hvar var nú móðurum-
hyggjan þar, en svo liló hún
bara er hún heyrði grát barns-
Svo skal þakka Hauk Meldal
spjallið, síldin bíður og Arin-
björn kannski orðinn vondur
yfir að moka einn, en svo er
ekki, heldur er ég að gera mér
vonir um að fá að rabba við
hann um hákarlaveiðar er hann
stundaði í gamla ,daga. Það er
nóg af síld eftir að moka,
kannski til 2 eða 3 í nótt segir
Arinbjörn. Ég finn ekki Karl
verkstjóra þá er ég f?r, en
sendi honum hér með beztu
þakkir fyrir lánið á glerhúsinu
hans.
Heimurinn er stór hann á sína
fegurð og einnig nöturlegan
grófleika hvorttveggja hefir
Haukur Meldal séð út í hinum
stóra iieimi. s. j.
STAKAN
okkar
ÞAÐ hefir verið ágæt haust-
veðrátta að undaförnu, en
þó finn ég og þú nálægð veturs-
ins í sölnuðu laufi og myrkum
kvöldum og einhvern morgun-
inn munum við kannski líta
snjóföl á götu, er boðar komu
vetrarins.
Féll í nótt á fölva jörð,
hin fyrsta vetrarliúlda.
Heyjir þjóð brátt harðkeypt
stríð
við hríðar ís og kulda.
Allir Akureyringar kannast
við Bjarna í Leðurvörum, Jó-
hann í Valbjörk, Magnús í
Landsbankanum, Jóhann á póst
húsinu, Vilhelm hjá Ú. A. og
fleiri mætti til nefna, en þeir
voru saman í „Gaggó“ í gamla
daga og voru þeir allir mestu
kvennagull, en þó hurfu þeir í
skuggann fyrir húnvetnskum
pilti, er Björgvin hét og til hans
orti „skólastúlka" þessa vísu.
Björgvin skáld þú skilur mig
ég skal og verða að eiga þig
ég vona, bið og vænti þín
ó vinur komdu í nótt til mín.
Björgvin var skáld, en hann
bænheyrði ekki þessa, heldur
aðra og fór burt úr „Gaggó“.
Þannig kvað Gísli Ólafsson
frá Eiríksstöðum.
Gerast hár á höfði grá
hællinn sár í skónum <
berast árin ótt mér frá
eins og bára á sjónum.
Þessar vísur eru eftir Hans
Natansson, fyrrum bónda að
Hvammi í Langadal og eru þær
ortar til Einars Andréssonar í
Bólu.
Æska fjör og myndin manns
má ei standa í skorðum
nú er ég orðinn annar Hans
en þú þekktir forðum.
Ykkur bræðrum óð ég sel
sem andann náir dreyma.
Það er einsog að míga á mel
að mennta þá sem gleyma.
Og er ekki ágætt að enda
þáttinn í dag með svolítilli róm-
antík.
N. N. kveður. )
Flý ég brátt frá úthafsunn
þar allt er grátt og magurt.
Vfín bíður hljótt við bjarkarrunn
blóm eitt rjótt og fagurt.
Svo vonumst við eftir stöku
fyrir næsta blað. Verið þið sæl
að sinni.