Alþýðumaðurinn - 31.03.1966, Blaðsíða 5

4
, og ætti eg
bænina að væri ég löngu yfirbuguð,
segir frú Lára Ágústsdóttir miðill,
en hún er gestur blaðsins í dag
SKYGGNI og dularhæfileikar hafa ætíð verið íslendingum kært
umræðuefni. Þess vegna fannst okkur hjá AM, að forvitnilegt
gæti verið fyrir okkur og lesendur blaðsins, að AM ætti viðtal við
frú Láru Ágústsdóttur miðil. En eins og Akureyringum er kunnugt
hefur frúin verið búsett hér á Akureyri síðastliðin 15 ár. Við höf-
um formálan þá ekki lengri, en snúum okkur beint að efninu.
Hvenær og hvar ert þú fædd
Lára?
Ég er fædd að Eystri-Hellum
í Gaulverjabæjarhreppi í Árnes
sýslu 15. apríl 1899. Foreldrar
mínir voru Ágúst Jónsson vinnu
maður og Júlíana Árnadóttir,
og ég var víst engin auíúsugest-
ur í þessari veröld, þar sem for-
eldrar mínir voru ógiftir.
Þú kannast þá líklega við
Stokkseyrarbrimið hans Páls
ísólfssonar, þó þú bindir það
ekki í tóna líkt og hann?
Já, ég þekki Stokkseyrarbrim
ið vel. Og enn í dag get ég
sagt nákvæmlega hvernig sjó-
lag er við Stokkseyri, þó ég sé
stödd hér norður á Akureyri.
Það stafar af því, að ég á tvo
kuðunga, sem Stokkseyrarbrim
ið skolaði á land, og ég þarf
ekki annað en að taka annan
þeirra og leggja að eyranu þá
heyri ég brimhljóðið. Þetta hefi
ég sannreynt, með því að
hringja suður.
Frú Lára gengur inn í stof-
una, og kemur þaðan með mynd
arlegasta kuðung, sem hún ber
upp að eyranu, og segir síðan:
Nú er stórbrim við Stokkseyri.
Ég vil taka-það fram, að sam-
kvæmt útvarpsfregnum þá um
kvöldið komust bátar ekki á sjó
vegna brims.
Þú lékst þér sem bam,
við verur sem aðrir ekki sáu.
Hvaða verur voru þetta? Huldu
fólk eða álfar?
■ Þetta var huldufólk, og við
það hafði ég mikið samneyti, og
hef ennþá. En það er mjög al-
gengt, að fólk rugli saman huldu
fólki og álfum, en þar er mikill
munur á. Það er til fleiri en ein
tegund álfa, t. d. blómálfar, hús
álfar, skógarálfar og álfar, sem
lifa í jurtum og blómagörðum.
Ég heyrði eitt sirtn í útvarpinu
lýsingu á húsálfum, þar sem
þeim er lýst sem litlum og kið-
fættum, jafnvel Ijótum, og þeir
eiga vera afar matgráðugir, og
sífellt að sniglast í kringum mat.
Þetta tel ég alrangt.
Húsálfarnir eru litlir, fíngerð
ir og afar hljóðlátir, og ég tel
þá alls ekki neyta nokkurs af
okkar fæðu. Miklu fremur
myndi ég telja, að gott andrúms
loft og samkomulag innan heim
ilisins væri þeirra fæða.
En hvernig lýsir þú öðrum
tegundum álfa?
Skógarálfar t. d. eru litlir og
afar skrautlega klæddir. Af
þeim er mikið í Hallormsstaða-
skógi.
En hvaða orku telur þú, að sé
að baki þessu?
Ég er ekki í vafa um, að það
er guðs þrka, og til þess er ein-
staka manni gefin þessi hæfi-
leiki, að hann á að vera heimin-
um til hjálpar á margvíslegan
hátt og styrkja mennina jafn-
framt í trúnni á almáttugan guð,
og eilíft líf. Og væri fólk ekki
svo háð veraldlegum dægur-
þrasi, mætti vafalítið ná nánara
sambandi við fólk, sem horfið
er af jarðvistarsviðinu. Já, ég
hef oft notið Guðs náðar, og
ætti ég ekki bænina að, væri ég
löngu yfirbuguð.
Segðu mér Lára, á hvaða hátt
verður þú helzt fyrir áhrifum?
í þessari spurningu getur ver
ið um áhrif, bæði lifandi og
dauðra hluta að ræða, og yrði
of langt upp að telja hér, því ég
tel að allir hlutir hafi líf og geti
á sinn hátt talað sínu máli. Mér
þykir t. d. gott að halda á hlut,
sem stendur í einhverju sam-
bandi við það sem ég hefi verið
beðin að finna, hvort heldur það
hefir verið einhverjir munir eða
þegar um fólk hefir verið að
ræða, sem týnzt hefir. Samt er
ekki sama hver í hlut á, því öllu
þessu verður að fylgja góður
hugur og bænarkraftur, því án
bænar kemst ég ekki inná æðri
svið. Bænin myndar fagra
geisla, sem lýsa leiðina (í stuttu
máli sagt). Einnig get ég orðið
fyrir góðum og slæmum áhrif-
um frá lifandi fólki, hvar sem
ég er stödd. Ég þarf stundum
ekki annað en að tala í símann
til að komast í samband við eitt
og annað. Og oft kemur fyrir,
þegar ég er heima við verk mín,
að ég sé og heyri fólk sem farið
er, þótt ég hafi enga hugmynd
um hver það er, og biður þá
þetta fólk mig oft fyrir kveðjur
og skilaboð til sinna nánustu.
En því miður get ég mjög sjald-
an orðið milligöngumaður þar á
milli, þar sem ég alls ekki þekki
neitt. Samt hefi ég orðið að gera
það, því sumir eru þó nokkuð
ákveðnir að koma sínu fram.
En um slík skilaboð gæti ég
sagt margt merkilegt, eins og
margur mun kannast við. En
ekki meir um það hér. Það er
svo langt mál og gömul, og þó
ný saga.
Er mikill munur á, að sjá lif-
andi fólk eða dáið?
Já. Það er mjög ólíkt, minnsta
kosti fyrir mínum sjónum. En
Frú Lára Ágústsdóttir,
ég kann aldrei við að segja dáið
fólk, heldur burt farið af þessu
jarðarsviði. Ég fer því fljótt hér
yfir núna. Með þá liti sem fylgja
öllu lifandi fólki hér (út-
streymi) sem alls ekki er með
þeim sem eru burt farnir úr
jarðneska líkamanum. Aftur er
mismunandi áhrif og skýrleiki
með burt förnu fólki, því mis-
jafn er þroski þess. Sérstaklega
sé það nýfarið, getur það gefið
frá sé þann eiginleika, sem það
hefir haft. Jafnvel hefi ég fund-
ið frá því þann sjúkdóm, sem
það hefir þjáðst af. En það vai'-
ir aðeins brot úr sekúndu. Oft-
ast er þetta burtfarna fólk í
fylgd með lifandi fólki hér
megin. Ég hefi oft óskað þess,
að fólk sæi ástvini sína, sem
farnir eru, þó ekki væri nema
stöku sinnum. Já, það er mikill
munur að sjá þá sem héðan eru
farnir og aftur þá sem lifandi
eru. Á þeim hefi ég aldrei villst.
Þá hefi ég alla mína ævi verið
jafnt með þeim sem burtfarnir
eru, og þeim sem lifandi eru á
jörðinni.
En lifandi fólk hefur líka sina
áru, eða útstreymi. Hvað t. d.
um listafólk?
Ég á ekki gott með að svara
því í stuttu máli. Bæði hefi ég
víst ekki vit á, að meta list og
lítið kynnst t. d. sumu af þess-
ari svokölluðu list. En eitt get
ég þó sagt um í fáum orðum,
að með sumu listafólki eru sér-
stæðir litir, sem birtast þegar
það er upplagt til síns starfs t. d.
eru það helzt skáld og tónlistar
fólk. Líka hefi ég séð slíka liti
hjá myndhöggvurum og málur-
um. Þetta fólk er brot af miðl-
um. En því miður eru ekki allt
listamenn, sem álitnir eru, og
eru margir af þeim beztu oft í
skugganum og lítið gefin gaum-
ur. Ég hefi séð dásamlegar ver-
ur byggja sig upp hjá fagurri
tónlist og söng, og svo hefi ég
aftur séð ófagrar sýnir með æs-
andi söng og gauragangi og get-
ur haft slæm áhrif á taugakerfi
sumra. Líka hefi ég séð hjá sum
um skáldum burt farna vini,
sem þrykkja í gegnum þá. Og
einnig málurum og fl.
Mig langar að minnast ofur-
lítið á einn mann, sem mér verð
ur alltaf minnisstæður, og reynd
ar margir fleiri. En þessi maður
er Eyþór Stefánsson tónskáld á
Sauðárkróki, bæði heima hjá
honum og eitt sinni í Hóla-
kirkju og fundum mínum á
Sauðárkróki. í öll þau skipti,
sem ég var í nálægð hans sá ég
undurfagra geisla, sem um-
vöfðu hann. En innan í þessum
geislabaug stóð maður, sem mér
virtist hafa Eyþór alveg á sínu
valdi, þegar hann spilaði og eft-
ir því sem hann spilaði lengur
urðu geislabaugarnir skýrari og
mynduðust í fagrar verur í
kringum hann. Ég sagði honum
frá þessu og einnig um þennann
mann, sem ég sá stjórna honum
og sagði honum líka nafn hans
og fleira.
Hvað myndir þú nú telja
mestu viðurkenningu sem þér
hefur hlotnazt fyrir miðilshæfi-
leika þína?
Það var árið 1937, þegar
mér var boðið til Englands. Það
var Nandor Fodor tilraunastjóri
Alþjóðlega Sálarrannsóknarfé-
lagsins, sem hafði allan veg og
vanda af dvöl minni þar, og fé-
lagið greiddi.bæði ferðir og uppi
hald fyrir mig og túlk minn.
Þarna var fjöldi miðla saman-
komnir af ýmsu þjóðerni, og var
ég ásamt öðrum miðli pólskum
talin bera þar af. Á þessum fund
um voru teknar myndir.
Frú Lára sýnir mér þakkar-
bréf, sem Nandor Fodor skrif-
aði henni, að loknum fundi og
er þar auðsæ mikil hrifning og
þakklæti, og þarf þó enginn að
ætla að tilraunastjóri Alþjóð-
lega Sálarrannsóknarfélagsins
hafi ekki verið góðu vanur.
Já. Það voru a. m. k. góðir
tímar. En þú skalt ekki halda
að það hafi þeir alltaf verið.
Tveim árum síðar varð ég, þeg-
ar ég kom heim þrerp dögum fyr
ir jól, eftir 7 vikna rannsókn á
sjúkrahúsi, a_ð,yikja af diéimílf
(Framhald á blaðsíðu 7.)
STAKAN
okkar I
SIGURÐUR BJÖRNSSON
frá Seyðisfirði hefir fyrst
orðið í þættinum í dag:
Svarrar um kjöl knarrar
kólga illsku bólgin.
Eigi dregur ferð af fleygi,
firn öll þó við spymi.
Næsta vísa er einnig eftiu
Sigurð:
Ekki er von að flæðaflaustur,
fái byr í traf.
Sumir vilja sigla í austur,
sumir vestur í liaf.
Vonandi geta margir tekið
undir þessa stöku Huldu:
Tíminn vinnur aldrei á
okkar beztu stundum. , |
Ævilangt þær anga frá. '
Urðar helgilundum.
\
Svo kveður Ragnhildur
Lýðsdóttir:
Meðan vinda vængur gnýr
velli, rinda og gjögur,
faðmar tinda og töfrum býr
tíbrá yndisfögur.
Og þannig kveður SigríðurS
Sigfúsdóttir frá Forsæludal:
Milt út færist sjónarsvið,
sorg er fjær og kvíði,
þegar hlær mér hlýjast við’,
heiðablærinn þýði.
t
Hér lýsir Björn S. Blöndal
viðhorfi sínu til kvenna nú-
tímans:
Mörg þó seyma mörkin rjóð
móðs að teymist prjáli,
ennþá geyma íslenzk fljóð
unaðshreim í máli.
Við látum snillinginn Öm
Arnarsson hafa síðasta orðið
í dag: (
í
Hljótast lítil höpp af því, , j
heimskan nýtir frónska,
hvern þann skít, sem okkur I
útlent grýtir flónska.
Munið þið svo eftir stöku-
þætti AM, lesendur góðir,
Verið þið sæl að sinni.