Víðir - 04.10.1934, Síða 1

VI. ársr.
Vestmannaeyjuui, 4. október 1984
28. tbl.
Öllum hinum jnörgu hér í Vestmannevjum
er auðsýndu okkur samuð og hluttekningu við
hið sorglega andlát okkar elskaða sonar Vig-
fúsar Helga Schevings, vottum við okkar inni~
legasta pakklæti, og biðjum guð að blessa pá
og eyjuna okkar.
Heiðarhvammi 2. okt. 1934
Sesselja og Sigfús Scheving,
Kjotsölu-
skipukgið.
Margar raddir og misjafnar
heyrast um þetta nýja skipulag
hinnar nýju stjórnar. Nánustu
aðdáendur stjórnaiinnar og hún
sjálf, lýsa með sferkum oroum á-
gæti , því, er þetta nýja skipulag
kjötsölunnar hafi í för með sér
fyrii bændur, og þá skyldi maður
ekki efa að hinn fátæki lýður
landsins, er kaupstaðina og kaup-
túnin byggir, eigi að njóta góðs
af ágæti kjötlaganna, þegar sá ráð-
herrann, sem þykist vt>ra málsvari
fátæklinganna, undirskrifar lögin.
En nú er því svo farið, að jatn-
vel sterkuatu Fiamsóknarbændur
etu sárgramir út. f lögin, segjast
engan hag geta séð, en óþægiudi
mikil. T. d. állta þeir, og það
með réttu, að verðhækkuniii muni
lenda í hina nýju embættismenn,
sem lögin fæða af sér, Og
svo verði ekkert eftir til að jafna
ýms óþægindi, sem af lögum þess-
um hljótist.
Auk þessa, sem hór heflr ver-
ið minst á, má óefað gera ráð
fyrir minkandi kjötneýslu við sjáv-
síðuna, því aurar hinna fátæku og
atvinnulitlu fjölga ekki eða stækka
með lögum þessum. Það eru ein-
rriitt fátæklingarnir, sem við sjó-
inn búa, sem verða að bera kostn-
aðinn af þessu nýja nefndarfarg-
ani stjórnarinnar, og þar sem ekki
er um nokkurn hagnað að ræða.,
er falli í þeirra skaut með lög-
um þessurn, þá hafa þeir ekki
annað til að borga með en mink-
andi neyslu.
Pó að. menn hafi að líkindum
engan skaða af því að nota minna
af kjöti til matar, þá er það ekki
Haraldi Guðmundssyni eða öðrum,
sem að þe3sum iögum hafa unn-
ið, hið allra minsta að þakka.
Það vill nú svo vel til, að til
er vitnisburður, eins og af okkar
ágætustu mönnum, um það hve
mikil þörf okkur er á því að eta
kjöt. Það er Sigurjón Pétursson,
sem í viðtali við „Morgunblaðið",
hefir látið i Ijós álit sitt á kjöt-
áti. Þeím til fróðleiks, sem ekki
lesa „M.bl.“, birtast hér smákafl-
ar úr samtalinu, orðréttir eftir
Sigurjóni. Hann er, eins og marg-
ir kannast við, einn af þektustu
og áhugasömustu íþróttamönrium
þessa lands.
Sigurjótr segir meðal annars:
»Ég hefi t. d. ekki bragðað kjöt
16 ,ár, og líður alveg prýðiléga>
ln icl heilsu, kröftum og fjöri.
Og meira eti það. Ef égboiðað
kjöt, þá er ég alveg viss um, aft
ég væri þyngri á en mér líður nú. mér og liði ver
— Með hverju heldur þú þá
kröftum og heilsu þinni ?'
Kartöflum, nýjurn fiski
giautum, mjólk og iýsi.
En ég legg mesta áherslu á
kartöflurnar og iýsið, einn eggja-
bikar af iýsi á dag er alveg nauð-
synlegt til þess að bæta fæðuna.
Síld. með. kartöflum er lika hrein-
asta hunang.
’— í*ví hættir þú við kjötið ?
— Fyrst hætti ég af því, er ég
var að þjálfa mig til íþrótta. Ég
var of daufur og þunglamalegur ef
ég borðaði kjöt. Svo byrja.ði ég á
því áftur á tímabili, en hæt.ti
bráðlega því mér leið betur án
þess.
Og Sigurjón réis á fætur sterk-
ur og stæltur, eins og þjálfaður
jötunn, sem aldrei hefði lagt sór
annað til munns en htna kjarn-
mestu fæðu.
Eggjabikar af lýsi á dag, munið
það, sagði Sigurjón, um leið og
hann gekk til dyra".
Á þessum orðum Sigurjóns
Péturssonar er óhætt að taka mark,
þvi hann er heilsuhraustur í besta
lagi og karlmenni hið mesta.
Fað virðist því alveg rétt að
eyða alls ekki meiri peningum r
kjötkaup, en áður tíðkaðisf. Hitt
er jiannað mál, að sumum þykir
kjöt svo ijuffeng fæða, að þeim
finst að þeir geti varla án þess
verið, sérstaklega er þeim ógreiði
gerður með lögum' þessum, en
engir njóta góðs af þeim, að und-
anteknum þeim, sem hljóta há
laun fytiv.það að taka bitann frá
munninum á þeim, sem rninsta
hafa kaupgetuna.
petta sýnist, sjáifstceðismönnúm
illa gerð jafnaðavmenska, — og
ekki svo fáir jafnaðarmenn líta
sömu augum á málið, og lita
stjóinina óhýru auga.
AUGLÝSIÐ í VÍÐI
Afskiftaleysi.
Þeir menn, sem ekkert skifta
sér af mönnum né málefnum, sam-
þykkja með þögninni það, sem vel'
er gert við þá sjálfa eða bygðar-
lagið, og kvarta ekki um það,
sem miður fer svo aðtir heyri til,
— llta sem sagt hvorki til hægti
né vinstri, svo að nokkur sjái, —
þeir eru kallaðir meinleysingjar og
e.tu venjulega vel þokkaðir, eða
vel liðnir af meðbræðrum sirtum.
Slíkir menn geta vei ið seigdugleg-
ir, en sjaldan munu þeir miklir
fyrir sór, eius og stundum er
sagt.
Ef enginn kvartaði urn það, sem
aflaga fer, held.ur lofaði með
þögninni alt, þó að illa eða vesæíd-
arlega væti af hendi leyst, þá er
ósköp hætt við að framförin yrði
seinlár. í heiminnm — eins og
maðutinn sem. þegir.
Afskiftaleysi Eyjamanna um það,
sem franr fer i kringum þá, er
ekki ósvipað meinleysi þeirra, sem
minst er hér að framan.
Undanskilja verður þó komm-
únista, sem af öllu skifta sér, þó
að engum komi það að gagni,
nema ef þeir sjálfir kunna að hafa
gamari af því.
Éað eru hinir, athafnamennimir,
sem öllu verða að halda uppi,
þeir eiga að láta málin til síu
taka meira en þeir flestir gera.
í okkar bæjarfélagi er vafalaust
margt öðruvisi en það ætti að
vera eða þyifti að vera, en þeir,
sem málefnum bæjarins ráða.,
halda að alt sé 1 himnalagi, þegar
enginn bendir á galla, eða hvern-
ig það myndi betur reynast, sém
um er að ræða í þetfa eða hitt
skiftið.
Hér í blaðinu hefir nokkrum
sinnum verið bent á ýmislegt sem
aflaga fer, en sjaldgæft mun það
vera að nokkur láti til sín heyra
um það, hvort það sé rétt athug-
að eða rangt.
Auðvitað skeður það oft, að
einn eða tleiri segja við höfundinn,
„þetta er satt sem þu segir og
alveg ágætt hjá þér“, segja sum-
ir, og aðrir kunna að vera áöðru
máli. En að nokkur lati.til sín
heyra um það í blaðinu, með eða
móti, það er mjög sjaldgjæft.
Mótmæli eru langtums betri en
þögn, því við þau skýiast málin.
Varla þarf að efa það, að ýmsir
eru ósamþykkir því, sem hér er
sagt, en litil hætta mun á því, að
mótmæli heyrist, nema þá í
laumi.
Margir þeirra sem ritfærastir
eru, eða mest skyn bera á málin,
hafa verið beðnir að sktifa i blað-
ið, en venjulegasta syariðer; „Ég
hefi engan tíma til þess“. Sumir,
sem góðan tima hafa til þess,
finna aldrei efuið, að þeirra eigin
sögn. Ekki sjá þeir mikið athuga-
vert í bygðarlaginu.
Páll Bjarnason skólastjóri hefir
langmest látið tii sín heyra í
„Viði“, skrifað ágætar greinar um
bæjarmal, einkum ræktunarmál o,
fl. Mun þó flestum kunnugt, að
ást.æður hans til þess >hafa síst
verið betri en hinna, sem altaf
brestur tímann.
Mundu ekki hinir þöglustu og
tímalausustu lifna við, ef Viðir
tæki upp á þeim skolla að hnippa
í þá svona stöku sinnum ?
— Við sjáum til.
Ctbreiðið víði