Víðir - 26.10.1934, Blaðsíða 2

íiiím
V I Ð I R
jg^ •%fr .g*,
'f Jj^ f j j
Kemur út einu ainni í vikú.
Ritatjóri:
MAGNÚS JÓNSSON
Afgreiðslumaður:
JÓN MAGNÚSSON
Sólvangi.
Sími 58. Pósthólf 4.
ast í hitanum og spilla markaðn-
um.
Við Bjarnarey veiðist. aðallega
stór ýsa og þorskur. Pirmu þau,
sem versla með flök, hafa mikið
notað^Bjarnareyjaifisk með því að
stærð hans hefn likað. Það heflr
því risið all-megn óánægja ineðal
þeirra út af innflutningshöftunum.
Eins og fyr er sagt, er þetta
innflutningshaft, eða bann þesa
vuldandi að togarar hafa verið hér
fleiri og gert meiri skemdir á
veiðarfærum íslenskra fiskimanna,
en áður heflr átt sér stað.
Þegar talað hefir verið um yfir-
gang togara, þá heflr venjulega
verið átt við ólöglegar veiðai þeirra
í iandhelgi, en nú er ekki sérstak-
lega kvartað um það, þó að sjálf-
sagt hafi þeir skotist inn fyrir
lfnuna við og við. Sagt er að
mestum veiðai færaspjöllum hati
þeir valdið langt undan landi, á
ystu miðum, eða ca. 50 mílur út
frá ystu töngum. Þar er uppá-
haldsmið Austflrðinga — sérstak-
lega Norðfliðingar, — hin svo-
nefnda „Gullkisia", og heflr svo
verið nokkuð á þriðja tug ára,
eða siðan fyrst var farið að leitá
þangað, þó að áraskifti séu áð því
hvað mikið aflast þar.
Þegar búið er að sigla svona
langt i haf út og leggja veiðaifæri
í sjóinn, þá er ósköp eðlilegt að
mönnum sárni að sjá togara sópa
þeim í buvtu. Það var hér á ár-
unum nægilega mikið veiðafæra-
tap í cKistunni" af völdum veðurs,
þó að þetta bætist ekki við. Þar
er erfltt að ná upp línu í slæmu
veðri, því dýpið er mikið. Mun
langoftast vera iagt á 100—120
faðma dýpi.
Þar sem togarar nú eru byrj
aðir að flska þarna, má alveg bú
ast við að þeir haldi því áfram
og geri bátum heist ómögulegt að
fiska þar, því þar er útgengilegur
fiskur, mest stór og feitur þorsk-
ur. —
Sjálfsagt gæti það orðið nokkur
bót, að gæsiubátur héldi sig á
slóðiuni, eða fylgdi bát.unum eftir
t.il gæslu veiðarfæia þeirra, — og
það mun einasta raðið.
Skápur til sölú
Bæjarfógetaskrifstofan.
ÚTBREIÐIÐ VÍÐI
Bréfið.
í bréfi til bæjarstjórnar, frá
stjórn verkamannafélagsins Dríf-
andi, segir:
Á almennum verkalýðsfundi
í gær var eftiifarandi tillaga
samþykt í einu hljóði:
Almennur verkaiýðsfundur,
boðaður af verkamann&félag-
inu Drífandi 22. okt. 1934,
ítrekaðar áður margfram-
komnar kröfur um að fátækra-
fulltrúanum Guðiaugi Br. Jóns-
syni verði tafarlaust vikið úr
stöðunni. Fjöldi sannana heflr
fengist fyrir fantalegu fram-
ferði hans gagnvart styrk-
þegum. Verði hann látinn
halda stöðunni framvegis skóð-
ar funduiiun það sem afranr-
haldandi vísvitandi og ó-
skammfeilnar ofsóknar af hálfu
bæjarstjórnarmeirihlutans
gegn hinum bágstaddasta
hluta alþýðunnar.
Þetta tilkynnist hérmeð.
Vestmannaeyjum, 22. okt. 1934
í stjórn verkamannafélagsins
Drifandi
Haialdur Bjainason
formaður.
Guðmundur Gíslason
ritari.
Til bæjarstjórnarinnar f
Vest m an n aey j u m.
Svo mörg eru þau orð og vel
hugsuð, eins og vænta mátti úr
þeirri átt.
Eftir því, sem í skriflnu stend-
ur, var fundur þessi boður þann
22. þ. m., en haldinn degi fyr,
eða þann 21. þ. m.
Það er víst aiveg ný og áður
óþekt aðferð, að boða fundina
fyrst, þegar búið er að halda þá.
Það er satt í tillögu þeirra
koipmúqista, að áður hafa þeir
kraflst þess að Guðlaugi verði
vikið úr stöðu sirmi, en sannanir
fyrir fantalegu framfeiði hans
gagnvart styrkþegum, er ekki
að flnna í skrifl þeiria og munu
ekki vera fyrir hendi.
En kommúnistar eru alþektir
að því, að svívirða pólitíska and-
st.æðinga sína á hinn heimskuleg-
asta hátt og án allra raka, þó
að sjálflr séu þeir hundrað sinn-
um verri.
Kommúnistar þykjast vera mál-
svarar hinna fátæku og þeiira,
aem minrumátfar eru, en ein-
lægnina í malæði þeirra má glögt
sjá á framkomu þeiira gagnvart
G. Br, J. fátækrafulltiúa. Hann
er eins og kommar vel vifa, fá-
tækur maður og líkamiega fatlað-
ur svo, að hann er ófær til eif-
iðisvinnu, samt gera þeir alt hvað
þeir geta til að rægja frá honum
atvinnuna. Af hverju? Jú, af þvf
hann dansar ekki eftír þeirra póli-
tísku nólum,
Hugulsemi þeirra og hjálpíýsi
er bundin við þeirrá eigin pólitíska
lit — rauða litinn.
í tillögu Verkamannafélagsins
er talað um, „áframhaldandi, vís-
vitandi og óskammfeilnar ofsókn-
ir af hálfu bæjarstjórnarmeirihlut-
ans gegn hinum bógstaddasta hluta
alþýðunnar".
Betta getur maður kaliað skamm-
ir. —
Það getur nátt.úrlega vel veiið
að bæjarstjórnarmeirihlutinn taki
þeasúm svíviiðingum eins og
markteysu eða óvit.ahjali, að öðr-
um kosti getur hann ekki við
þeim þagað.
Sagt er að börn innan ferming-
araldurs séu látin ganga um með
skjai til undirskriftar þess efnis
að afhrópa Guðlaug. Sé svo þá
mun það vera brot •* lögregJunam-
þykti kaupstft&arins, þvf varla er
það minna saknæmt en uð selja
meinlaus blöð á götunum, en það
mega ekki börn eða unglingar
innan 16 ára aldurs, nema leyfi
barnaverndarnefndar komi til.
Vel má geta þess, að þessi „ai-
menni“ veikaiýðsfundur, sem hér
um ræðir inun hafa verið setinn
af ca. 30 marins. Hvað margir
greiddu atkvæði er ekki kuunugt,
en sagt, er að margir hafi setið
hjá sem hlutlausir.
Svona fundatsamþykt er vægast
sagt til athiægis og kemur eng-
að gagni.
— Pátækrafulltrúinn stendur
jafn réttur eftir sem áður.
Harðfiskur.
I næst síðasta tbi. Víðis var
minst á erflðleika útvegsins, og
jafpframt bent á, hvort ekki
myndi tiitækilegt að heiða flsk til
útflutnirigs nú, eins og áður tíð-
kaðist. Á þetta var bent mefi
þafi fyrir augum, a& saltfiskmark-
aðurinn er altaf að þrengjast.
I 5. tbi. Ægis er grein um harð-
fisk. Sú grein er ettir okkar
ágæta mann Sveinbjörn Egilsson
Hann man vitanlega vel eftir þvi,
frá sinum uppvaxtarárum, afi
Suðurnesjamenn hertu vertíðar-
afla sinn að mestu, og sumir áð
öllu leyti.
Hann getjr þess, að á átunum
1878—1884 hafi harðflskur verið
sendur ut frá mörgum helstu ver-
stöðum Sunnanlands. En bæta má
þvi við að löngu seinna var harð-
fiskur útflutningsvara. Það mun
hafa verið um aldamótin að
Guðmundur á Auðnum herti ali-
an Binn vertíðaifisk, og það var
hann, *em sagðist þéna á því
saltið. Af söltuðum og fuilverkuð-
um net.afiskí fara að meðaltali
varla minna en 90 fiskar í skpp.,
en af harfiflski fóiu 1 skpp 160.
Hertur netaþorskur reyndist. að
mefialtaii 1 kg. st. Harðfisksverð
var aitaf mikið rneira en helmingi
hærra en saltfiisksverð, miðað við
oama þunga.
Greinin í Ægi um harðfiskinn,
er eftir ritstjórann tiveinbjörn
Egilsson. Sú grein er góð og sönn
að því er harðfiskinum viðkemur.
Til athugunar þeim, sem ekki
lesa Ægir, mun hún verða birt í
næsta tbi. Viðis. Og þeir, sem
kunna að hafa lesið hana, hafa
gott »f að kynna sér hana betur.
Annars var það meiningin að
greinin kæmi í þessu tbl., en 8ök-
um rumieysis verður hún að bíða.
Vestmnna,-
eyingamót.
í 30. tbi. Viðis, 19. þ. m. er
grein með fyrirsögninni „Vest-
mannaeyingamót". Er þar rétti-
lega getið, og ekki að ástæðulausu,
að Eyjamenn ekki ættu að þola,
að aðkomumenn séu fram yfir
þá teknir og gerðir að „drottnur-
um hinna“,
Því miður gætir þess svo áber-
andi hjá mörgum atvinnurekend-
um hér, hversu gjarnir þeir eru
á að ganga framhjá Eyjamönnum,
er þeir þurfa á aðstoð að halda,
en veita heldur atvinnuna eiii-
hverjum, sem að er kominn. Þótt
jafnvel sá ekki hafi hæfileika til
starfsins, og margir séu hér, sem
óska eftir atvinnunni. og þeir að
öllu leyti betur til hennar fallnir.
Bendir þetta ekki á umhyggju fyrir
Eyjaskeggjum né velvilja í þeirra
þeina garð.
f»ótt hór só uimuil af ungum
efniiegum mönnum, sem ganga
atvinnulausir, virðist sem þessir
atvinnuiekendur ekki sjái þá, eða
viiji ekki sjá þá. Til eiu dæmi,
fleiri en eitt að í vandalitiar atöð-
ur, svo sem venjuleg óbrotin skrif-
stofustörf hefir verið farið út fyr-
ir „landamæri" Eyjanna, til að
velja manninn. Er þó vist að
fjöldi ungra manna hér, sein fylli-
lega eiu færir í slíkan starfa eiu
til og mundu íeginshendi taka
þeirri atvinnu.
Kennarar flestir við skólana hór
eru aðkomumenn. Má e. t. v.
segja að fáir séu hér Eyjamenn,
sem mentun hafa næga til slíks
staifa. Þó eru þeir til, en fram
hjá þeim heflr einnig veiið geng-
ið, þótt þeír hafi geflð kost á sér,
og sótt um kennarastarfa við
skóiann. Er ekki mjög langt sið-
an, að aðkomumaður, með tak-
markaða þekkingu á því sviði, var
ráðinn hér sem málakennari m. a.,
við skólann, en öðrum — Eyja-
manni — sem oið á sér hafði
fyrir málakunnáttu og kensluhæfl-
leika á því sviði, hafnað. Það
má benda á ótal dæmi, sem
sanna hér mál mitt, en ég læt
þetta að svo komnu nægja.