Víðir - 01.12.1934, Blaðsíða 2

Kemur út einu sinni í viku.
Ritstjóri:
MAGNÚS JÓNSSON
Afgreiftslúiriaftur
JÓN MAGNÚSSON
Sólvangi.
Sími 58. Pósthólf 4.
Eykyndill.
Áður smáar varnir vóru,
— veðrin risu há, —
þegar okkar feður fói’u
fram A glettinn sjá.
Konu, sem að hírðist heima
hjálparsnauð og ung,
— minnumst, því ei megum
gleyma
— mörg varð stundin þung.
Lik er hættan enn og áður,
eins og vitað er,
þó mun liggja ljúfur þráður
lengst að hjarta þér,
sem að von um bjargir bætir
bregðist önnur hjálp. —
Sem aö hrygga hugann kæíir,
hamist uggvæn gjálp.
Það er atarflð slysavarna,
starf, sem þyrfti ná
alla leið til ungra barna
Elli gömlu frá.
Þér, sem fóruð fyrst á vaðið,
fækkið slysum mest. —
Yður heill, sem hafið staðið^
hér að verki best.
* Hallfreð ur.
Ofanritað kvæði var flutt á
hauatsamkomu slysavarnasveit-
arinnar „Eykyndill“, þann 28.
nóv. —
Ferðasaga.
Eftir þorst. Jónsson.
Framhald.
Á kvöldin um kl. 8 var ein kaka
og te. Lambakjötið, kökurnar og
kartöflurnar var sent daglega fram
i sandinn, af næsiu bæjum aðal-
lega frá Langholti, þvj þar fram
af var strandið. Það má nærri
geta hvoit ekki hefur verið kurr í
rnönnunum sérstaklega þegar þess
er gætt að Engleridingarnir, sem
liklega hafa verið um 15 höfðu
allsnægtir, og beindist óánægjan
sórstaklega gegn 2 gömlum mönn-
V 1 Ð I R______________
111,1 —■———————im———nMninwni»m»mu^r
um enskum, sem höfðu á hendi
matreiöslustörfin og óg held að
þeir hafi át.t mikla sök á hve lítið
fæðið var, enda rekur mig ekki
minni til, að hafa sóð öllu ófélegri
náunga, en þessa tvo, og æfinlega
höfðu þeir tilbúna glóandi járn-
teina, sem þeir otuðu fram, ef
þeir héldu að einhveijír yrðu of
nærgöngulir foiða þeirra, og það
virtist þeirra mesta ánægja, að
storka okkur ettii mætti, því sjald-
an sáust þeir nema étandi.
Eins og gefur að skilja var þar-
na túlkur, því fæstir af okkur
skildum nokkuit orð í enskri
tungu. Maður þessi hót Magnús,
•ættaður, fæddur og uppalinn í
Meðallandi, en hafði flust ungur td
Ameriku, tekið þar trú Mormóna
og hafði verið sendur heim í átt-
hagana t.il að hoða sveitungum
sínum Mormóna tiú. Hræddur er
ég um, að þessi maður hafi ekki
reynst löndum sínum, þarna á
sandinum, þarfur Ijir í þúfu, því
undan hans rifjum býst ég við að
hafi verið, að einn dag þá engin
matvæli komu ofan úr sveitinni
þá fengum við í miðdegisvei ð,
saltað nautakjöt, og eina kexköku
iiver maður, en kjötið var hrátt
Voru þá' gjörðir út menn til yfir-
mannanna, til að kvaita yfir þessu,
en svörin voru þau, að úr þvi
íslendingar ætu hráan fisk, þá
væri þeim engin vorkun að éta
hrátt kjöt.
Einnig var þarna maður Jón að
nafni, oem hafði verið með Eng-
lendingum. flann og Magnús héldu
sig mest. í tjaldi Englendinganna,
og býst ég við, að þeir hafi stund-
um flutt þeim hin miðui hlýju
orð, sem við-af miklu öilæti, lét-
um þeim í té.
Pað sem íéði mestu um að
við héldurn ur þarna við, í rúmar
3 vikur, var vonin að skipið næð-
ist. á flot, og í öðru lagi, að á
rneðan menn höfðu nokkra aura,
gátu menn fengið oftast daglega
keypta mjólk og stundum ost, því-
ýmsir komu ofan af bæjum, þótt
langt væri, og höfðu þessar vöiur
til sölu. En fljótt gekk á pening-
ana, því margir höfðu farið alls-
lausir að heiman, en sjálfsagt, var
aö hver miðlaði öðrum eptir getu-
Þar að aoki var vinnan loikur
einn, vegna þess, hve stutta stund
var hægt að vinna á hverri fjöru,
þött eifitt væri meðan á stóð, þó
var líðan sæmileg fyrstu vikuna.
Og það hefir víst áreiðanlega aldr-
ei hljómað annar eins söngur, á
Meðallandsfjöru, eins og þessar
vikur. Ég býst. við að Vestmanna-
eyingar hafi verið söngrnenn rétt
í meðallagi, en Reykvítfingar það
voru nú kallar, sem sögðu sex,
sérstaklega var Gisli Guðmunds-
son í ísafold óþreyt.andi, og alt.af
söngst jóri.
Þegar einhverjir voru að barma
sér, var altaf Gisli Gúmm, sem
sagði: „Við skulum ekki vera að
þessu sifri, bara taka lagið". Og
eg held að sungið hafi verið mjog
vel, enda vel skiljanlegt, ef rótt
er, að soltnir menn syngi betur,
en saddir.
Annar sunnudagurinn, sem við
dvöldum á sandinum, er mór sér-
staklega minnisstæður. Boðið hafði
öllum verið upp að Langholti, að
vera við messu. Eftir að t.e-krús-
in og kakan liöfðu verið snædd
lögðu flestir af stað, en sex ís-
lendingar voru eftir og nokkiir
Englendingar. Austan' stórviðri
var þerman dag, og voru þvi erig-
ir ofan af bæjum á ferð. Þegar
liðið var fram yfir þann tíma, sem
venjulega vai borðað, komu boð
til okkar að koma í tjal l Eng-
kndinganiHa, að bo ða. Og var
því náttiírlega tekið með fögnuði.
En þegar þangað kom, rétti ann-
ar matsvoinninn mér disk, og á
horium stóra afkioppaða hnútu,
sama fengu hinir.
Englendingarnir voru þarna, í
kringum okkur, og skemtu séi hið
besta, yfir þessaii fyndni sinni, og
hvöt.t.u okkur til að éta.
Ég vaið svo reiður, að ég fleygði
(tisk og hnútu, í mannfýlu þá,sem
mér iétt.i. og rauk ut úr tjaldinu.
Ég skammast mín ekkert, að get.a
þess, að ég öskraði af vonsku og
hungri. Að sultur gæti orið eins
riístandi, og okkur sex feyndist
þennan sunnudag, óska óg ekkí að
reyna aftur.
Seint um kvöldið, komu félagar
okkar, og voru mjög ánægðir yfir
ferðinni. Höfðu íengið nög að
borða, svo að þeir gáfu okkur víst
fullan helming, af miðdegisverð-
inurn, sem nú var framborinn, og
var í ríflegra lagi. Öll þessi sæla
hwfndi sin þó að nokkru, því að
tun nóttina gerði feikilegt óveður,
með dynjandi rigningu, svo að
eldurinn drapst, en flestir höfðu
fengið innantökur, svo að liðanin
var í versta lagi, þessa nótt, þó
var bót. i máli, að þeir i hiriu
tjaldinu, virtust ekki hafa það
betra.
Líklega hefir fyrsta verkfallið
á íslandi, verið framkvæmt þarna
á sandinum, þó ekki út af hinum
slæma aðbúriaði. Orsökin til þess
var sú, er hér greinir: Einn af
mönnum þeim, er þarna unnu,
hafði þann ósið, sem þá þótti, að
nota meira tunguna en höndurn-
ar, þann stutta tima, sem unnið
var. Éetta þótt.i þeim ensku ekki
gott, tóku af honum skófluna og
sögðu honum að fara, en þetfa
þótti óafsakanlegt að reka mann-
inn óþekt.an, og allslausan út á
sandinn, svo að allir lögðu riiður
vinnu, og var maðurínn þá tekinn
aftur, en varð að lofa bót og
betrnn.
Nú fór að líða að stórstraum
og búið var að tœma skipið, og
ganga eftir föngum frá lestarop-
inu. Vírstrengir höfðu verið lagð-
ir út frá skipihu, og náðu þeir
urn 400 faðma út, og á endun-
um baujur.
Þann dug, stm gjöra átti til-
raunina, sást ekki nema „Fiski-
nesið“, þarna fyrir utan. Báðir
togarnir höfðu legið þarna allan
tírnann, nema hvað þeir höfðu
orðið að fara til Reykjavjkur, til
kola- og matfanga. Þennan dag
var veður heldur got.f, en mikið
brim, og fór vaxandi. Löngu fyr-
ir floð, var „Simpson" faiinn að
ókyrrast, og var „Fiskinesinu" þá
gefið merki, um að toga í streng-
mri, en það var víst ekki árenni-
legt, þó gerðu þeir tilraun til að
komast að baujuni, eri hættu við,
enda braut ' víst fyrir ptan þær
stundum. Éað var nú alveg eins
og „Simpson" væri orðinn þreytt
ur að liggja í sandirium, eins og
við, þvi á stað fór hann af sjálfs-
daðum, en langt komst hann ekki,
því stórt ólag keyiði hanri upp í
sandinn, skelti honum flötum.' Sið
an fóll hann í sjó, og fyltist sam-
stundist. Þarna fóru þá á nokkr-
um mlnutum, hinar miklu vonir,
sem flestir höfðu geit sér, í sam-
bandi við þetta strand. Peir, sem
næstir Moondah) stóðu, sögðu að
hann hefði tárfelt, er hann sá
hvernig fór.
Pegar næsta da.g, var fengin
full vissa um, að skipinu vaið
ekki bjargað.
Var þá farið að hugsa til heim-
ferðai'. Vegna brims, var óhugs-
andi að komast sjóleiðis, og voru
því fengnir hestar handa öllum
hópnum, en „Fiskinesi" gefin skip-
un, að fara til Vikur og biða þar.
Framhald.
Glæpamður
eða sjúklingnr
Þegar ögeðslegar fréttir berast
skyndilega um sveit eða bæ, þá
er bins og felmtur grípi hugi
heiðarlegra manna. Svo mun líka
mörgum hafa farið á fimt.udags-
morguninn s. 1., þegar sú fregn
flaug um bæinn, að eldur logaði
í vélbátnum Gunnari Háinundar-
syni, þar sem hann stendur á
Diáttaibrautinni.
He.fði einhver, eða einhverjir
verið að vinna þarna, og óhappa-
atvik valdið íkveikiunni, þá væri
ekkeit við því að segja, en þegar
þetta skeður fyrir venjulegan vinnu-
tíma, og enginn átti að vera þar
á ferð, þá er það greinilegt að
þarna er nm ásetnings-íkveikju að
ræða, — glæpamaður eða sjúk-
lingur að verki.
Hvort sem heldur er, mun eng-
inn geta efast um að hór só hætta
á ferðurn, sem taka þarf föstum
tökum til að verjast.
þar sem vitanlegt er, að fyrir
nokkrum vikum kviknaði í öðr-
um bát á svipaðan hátt, þá
mun ekki auðvelt. að geta rétt til
hvenær ráðist verði á hinn þriðja.