Víðir - 08.12.1934, Page 1
YJ. árg.
87. tbl,
Yestmannaeyjum, 8. descmber 1934
Hjartans pakkir til allra, nær og fjær, sem
auðsýndu hluttekningu við fráfall og jarðarför
Hallberu Illugadóttur.
Eiginmaður og börn hinnar látnu.
Hjartans pakkir fyrir auðsýnda samúð, við
andlát og jarðarför eiginkonu og móður okkar,
Jóhönnu Andersen.
Peter Andersen og börn.
Aðstöðu-
munur.
Eins og kunnugt er, hafa NoiÖ-
menn um langan tíma verið h»lstu
keppinautar okkar í flskiveiðum og
flskverslun.
Aðstaða þeirra og aðstaða okk-
ar í samkepninni er haila ólik.
Útgerðarvörur allar fa þeir mikið
ódýrari' Olian er t. d. um þiiðj-
ungi ódýrari í Noregi en hór hjá
okkur, og svipað er um veiðar-
færin að segja.
Útgerðm okkar er skattpínd á
allan hugsanlegan hátt, t. d. eru
margir tollar á hverjum flski s*m
við öflum til útflutnings, og nokkr-
ir á þeim sem við étum sjalfir.
En hvernig er það hjá Notð-
mönnum ?
J>ar er enginn útflutningstollur
á flski eðn flskafutðum, og nú
hefir rikisstjóinin norska lagt fram
1V*—hálfa aðra miljón — króna,
handa illa stæðum fiskimönnum
til veiðarfætakaupa.
Á þessu er fljötséð hve geysi
mikiil aðstöðumunuiinn er. Notsk
ir stjórnmálamenn, með stfórnina
í inoddi fylkingar, er víst svolítið
hagsýnni eu hin svo kallaða ís-
lenska stjórn, og hið litförótfa
föruneyti hennar. Hún er fjarri
því að vilja iétta útflutningstolli
af sjávarútveginum, um stutt ára-
bil og á þann hatt gefa honum
tækifaeri til að rétta sig við á
eigin spýtur.
Það liggja nú fytir Alþingi
frumvörp, sem atefna í þá att að
lofa sjavarútveginuin að vinna ajg
fram úr kreppunni, en óvíst er
enn hvernig um þau mál fer. En
svo mikið er óhætt að fullyiða,
að þótt eitthvað verði samþykt
útveginum í vil, þá er það ekki
stjórninni, eða meiri hluta stuðn-
ingsmanna hennar, að þakka. Svo
mikið hafa hinir ráðandi menn
þar látið til sin heyra. En fari
svo að sjávarútvegsmálunum verði
á einhvern hátt bjaigað, þá mun
orsökin sú, að í stjórnarliðinu
firmast tveii tii þvír svo vitibornir
menn og sanngjainir, að þeir sjá
hvert. stofnir ef stjóinborðsræðarar
fá að ráða, og vilja ekki verða
þess valdandi að skútan strandi
á skerinu. — Því skeri, sem stjórn-
in sýnist hvorki hafa vit, né vilja
til að stýra fram hjá.
Við bíðum og sjáum hvað setur.
Ferðasaga.
Eftir Þorst. Jónsson.
Fiamhald.
Heimferðin:
Það var komið fram yfii hádegi,
þegar sást til hestanna, og hafði
þeirra verið beðið með mikilli
eptirvæntingu, það var því heldur
handagangur, er þeii komu, sér-
staklega þegar vitnast hafði, að
fengnir voru ekki hestar handa
öllum og nokkrir hestar reiðlýgja-
lausir. Aðeins var einn hestur af
höpnum sérstaklega ætlaður
Moondahl, enda fönguiegur mjög
og vei týgjaður. En víkingar faia
ekki að lögum. Gullsmiður úr
Reykjavík, að nafni Magnús Dal-
hoff, komst á bak hestinum og
hleypti á brott, og dugðu engar
fortölur við hann. Að ná honum
þýddi ekki, þótt reyut væri, og
hann svaraði, að helv. Englending-
arnir, hefðu kvalið okkur nóg
hingað til, og taldi jafngott þött
það minkaði. Annars héldu þeir
hestum sem náðu en 10 urðu að
ganga, fyrir það fyrsta úr sandi,
en upp að næstu bæjum, var um
2 stunda gangur.
Eftir var skilið í sandinum alt,
sem þar var, og þar á meðal tunn-
ur fullar af mat.vælum, kjöti og
kexi, og býst ég við að Haildór
mormónr pi estur hnfl átt að njótar'
þess, fyrir trúa þjónustu. Ég náði
í jarpan hest, smáan vexti, en
mjög þýðgengan, sem kom sér
vel því engin voru reiðt.ýgin. Ann:
ars voru þarna í ferðinni gæru-
skinn, þófar, sandavirki og hnakk-
ar.
Fyrsti ákvörðunarstaðurinn var
Sandaoes, sem steudur á eystri
bakka Kúðafljóts, þó vai komið
við á Rofabæ og var mönnum
víst þar gefln sú rnjólk er til var.
Einkennilegt fyrirbrygði kom
fyrir er að Sandanesi kom. Þar
var stór rófugarður, og var ekki
beiðst leyfis, heldur fóru flestir, að
fá sér rófur, en þá kom allt í
einu i ljós, að Haildór moimóni,
(hann átti þar heima) kunní ágæta
íslensku, að minsta kosti helstu
áhersluorðin. Sigað var hundum
á hópinn, en ekkert dugði, hver
hélt þvi sem náð hafði.
Þarna áttu þeir að bíða, sem
ekki höfðu reiðt.ýgi, en þau kornu
ekki. Hestar að flestu sæmilega
útbúnir komu lianda þeim,
sem gengu úr sandi og þegar voiu
komnír. Þá var aðalhópurinn lagð-
ur á stað fyrir nokkru, undir
ieiðsögu kunnugra manna. Kúða-
fljót er sem kunnugt er, með
mestu vatnsföllum þessa lands, en
er mjög straumhægt þarna. Bónd-
inn í Satidanesi, Hjörleifur að
nafni, át.t.i að fylgja, okkur eftir-
legukíndunum, yfir fljótið, en hon-
urn leiddist fljótt biðin eftir því
sem vantaði, og heflr víst ekki
venð buinn að gleyma rófumiss-
inum, því alt í einu setti hann sig
yfir, beint vestur af bænum, og
ka.llaði til okkar, að ef við ekki
þyiðum að koma á eftir sér, þá
mættum við sín vegtta vera eftir.
Yið urðum auðvitað að elta mann-
inn, þótt í fleiri skift.i væri á
sund, en alt fór vel og var það
víst, aðaliega hestunum að þakka,
því fæstir af okkur munu hafa
verið vötnum vanir.
Bæirnir Sandar standa á hólina
i Kúðafljóti, aðalvatnið rennur
a.ustanmegiu. Éarna náðum við
félöguin okkar og höfðu þeir feng-
ið þar kaffl, og þótti nýnæmi, en
ekki þoiðum við að bíða eftir því,
þó boðið væri, þvj við vildum ó-
gjarnan veiða eftir aftur. Ferðin
yflr ytii álana gekk tíðindalaust,
og var maður nú kominn inn i
Álftaveiið. Nokkrir af okkur gátu
með sanni sagt, að blaut var
landtakan í Meðallandinu, og lítið
skárri viðskilnaðurinn.
Haldið var uú áfram og gjörð-
ist fátt til tíðinda, nema einhvern-
veginn tókst okkur, að afkróa
matsveinana, og var öðrum fleigt
af baki ofaní bleytu, en hinn
fékk litilsháttar olnbogaskot, sem
vott þeirrar elsku, sem þeir höfðu
verðskuldað.
Komið var að Mýrum seint um
kvöldið og áð þar um nóttina, og
sváfu flestir í hlöðu. Reynt var
víst að fá mat handa öllum, en
var hoifið frá því, vegna dýrleika
að sagt var. Þó var þnð ekki
séia Bjarna Einarssyni, né konu
hans að kenpa, því þau voiu
ekki heima, en kaffi fengu flestir
eða allir, og sumir tvisvar eða
oftar eftir dugnaði.
Ekki man eg með vissu
hvenær við komum til Víkur, en
mönnum var skift þar niður á
bæi, og uiðum við Vestmannaey-
ingar og Reykvikingar í Norðui-
vík. en Englendingar og fylgdar-
menn í Suður vík.
Ekki var Þorsteinn bóndi Jóns-
son i Norður vík, dulinn þess, að
menn mundu allmjög mat þurfa,
og kvaðst hann sist iasta það,
enda kom það í Ijós, að hann
vjrtist kætast því meir, sem meira
hvarf ofan í gestina, og það var
hreint ekkert smáræði.
Eftir að allir höfðu borðað sig
metta um kvöldið, var farið út á
tún og haldinn reglulegur sam-
söngur, og hvatti söngstjörinn
menn mjög að draga nú ekki af
sér, því söngurinn væri það eina,
sem við hefðum til greiðslu fyrir
höíðinglega möttöku.