Víðir


Víðir - 08.12.1934, Page 1

Víðir - 08.12.1934, Page 1
YJ. árg. 87. tbl, Yestmannaeyjum, 8. descmber 1934 Hjartans pakkir til allra, nær og fjær, sem auðsýndu hluttekningu við fráfall og jarðarför Hallberu Illugadóttur. Eiginmaður og börn hinnar látnu. Hjartans pakkir fyrir auðsýnda samúð, við andlát og jarðarför eiginkonu og móður okkar, Jóhönnu Andersen. Peter Andersen og börn. Aðstöðu- munur. Eins og kunnugt er, hafa NoiÖ- menn um langan tíma verið h»lstu keppinautar okkar í flskiveiðum og flskverslun. Aðstaða þeirra og aðstaða okk- ar í samkepninni er haila ólik. Útgerðarvörur allar fa þeir mikið ódýrari' Olian er t. d. um þiiðj- ungi ódýrari í Noregi en hór hjá okkur, og svipað er um veiðar- færin að segja. Útgerðm okkar er skattpínd á allan hugsanlegan hátt, t. d. eru margir tollar á hverjum flski s*m við öflum til útflutnings, og nokkr- ir á þeim sem við étum sjalfir. En hvernig er það hjá Notð- mönnum ? J>ar er enginn útflutningstollur á flski eðn flskafutðum, og nú hefir rikisstjóinin norska lagt fram 1V*—hálfa aðra miljón — króna, handa illa stæðum fiskimönnum til veiðarfætakaupa. Á þessu er fljötséð hve geysi mikiil aðstöðumunuiinn er. Notsk ir stjórnmálamenn, með stfórnina í inoddi fylkingar, er víst svolítið hagsýnni eu hin svo kallaða ís- lenska stjórn, og hið litförótfa föruneyti hennar. Hún er fjarri því að vilja iétta útflutningstolli af sjávarútveginum, um stutt ára- bil og á þann hatt gefa honum tækifaeri til að rétta sig við á eigin spýtur. Það liggja nú fytir Alþingi frumvörp, sem atefna í þá att að lofa sjavarútveginuin að vinna ajg fram úr kreppunni, en óvíst er enn hvernig um þau mál fer. En svo mikið er óhætt að fullyiða, að þótt eitthvað verði samþykt útveginum í vil, þá er það ekki stjórninni, eða meiri hluta stuðn- ingsmanna hennar, að þakka. Svo mikið hafa hinir ráðandi menn þar látið til sin heyra. En fari svo að sjávarútvegsmálunum verði á einhvern hátt bjaigað, þá mun orsökin sú, að í stjórnarliðinu firmast tveii tii þvír svo vitibornir menn og sanngjainir, að þeir sjá hvert. stofnir ef stjóinborðsræðarar fá að ráða, og vilja ekki verða þess valdandi að skútan strandi á skerinu. — Því skeri, sem stjórn- in sýnist hvorki hafa vit, né vilja til að stýra fram hjá. Við bíðum og sjáum hvað setur. Ferðasaga. Eftir Þorst. Jónsson. Fiamhald. Heimferðin: Það var komið fram yfii hádegi, þegar sást til hestanna, og hafði þeirra verið beðið með mikilli eptirvæntingu, það var því heldur handagangur, er þeii komu, sér- staklega þegar vitnast hafði, að fengnir voru ekki hestar handa öllum og nokkrir hestar reiðlýgja- lausir. Aðeins var einn hestur af höpnum sérstaklega ætlaður Moondahl, enda fönguiegur mjög og vei týgjaður. En víkingar faia ekki að lögum. Gullsmiður úr Reykjavík, að nafni Magnús Dal- hoff, komst á bak hestinum og hleypti á brott, og dugðu engar fortölur við hann. Að ná honum þýddi ekki, þótt reyut væri, og hann svaraði, að helv. Englending- arnir, hefðu kvalið okkur nóg hingað til, og taldi jafngott þött það minkaði. Annars héldu þeir hestum sem náðu en 10 urðu að ganga, fyrir það fyrsta úr sandi, en upp að næstu bæjum, var um 2 stunda gangur. Eftir var skilið í sandinum alt, sem þar var, og þar á meðal tunn- ur fullar af mat.vælum, kjöti og kexi, og býst ég við að Haildór mormónr pi estur hnfl átt að njótar' þess, fyrir trúa þjónustu. Ég náði í jarpan hest, smáan vexti, en mjög þýðgengan, sem kom sér vel því engin voru reiðt.ýgin. Ann: ars voru þarna í ferðinni gæru- skinn, þófar, sandavirki og hnakk- ar. Fyrsti ákvörðunarstaðurinn var Sandaoes, sem steudur á eystri bakka Kúðafljóts, þó vai komið við á Rofabæ og var mönnum víst þar gefln sú rnjólk er til var. Einkennilegt fyrirbrygði kom fyrir er að Sandanesi kom. Þar var stór rófugarður, og var ekki beiðst leyfis, heldur fóru flestir, að fá sér rófur, en þá kom allt í einu i ljós, að Haildór moimóni, (hann átti þar heima) kunní ágæta íslensku, að minsta kosti helstu áhersluorðin. Sigað var hundum á hópinn, en ekkert dugði, hver hélt þvi sem náð hafði. Þarna áttu þeir að bíða, sem ekki höfðu reiðt.ýgi, en þau kornu ekki. Hestar að flestu sæmilega útbúnir komu lianda þeim, sem gengu úr sandi og þegar voiu komnír. Þá var aðalhópurinn lagð- ur á stað fyrir nokkru, undir ieiðsögu kunnugra manna. Kúða- fljót er sem kunnugt er, með mestu vatnsföllum þessa lands, en er mjög straumhægt þarna. Bónd- inn í Satidanesi, Hjörleifur að nafni, át.t.i að fylgja, okkur eftir- legukíndunum, yfir fljótið, en hon- urn leiddist fljótt biðin eftir því sem vantaði, og heflr víst ekki venð buinn að gleyma rófumiss- inum, því alt í einu setti hann sig yfir, beint vestur af bænum, og ka.llaði til okkar, að ef við ekki þyiðum að koma á eftir sér, þá mættum við sín vegtta vera eftir. Yið urðum auðvitað að elta mann- inn, þótt í fleiri skift.i væri á sund, en alt fór vel og var það víst, aðaliega hestunum að þakka, því fæstir af okkur munu hafa verið vötnum vanir. Bæirnir Sandar standa á hólina i Kúðafljóti, aðalvatnið rennur a.ustanmegiu. Éarna náðum við félöguin okkar og höfðu þeir feng- ið þar kaffl, og þótti nýnæmi, en ekki þoiðum við að bíða eftir því, þó boðið væri, þvj við vildum ó- gjarnan veiða eftir aftur. Ferðin yflr ytii álana gekk tíðindalaust, og var maður nú kominn inn i Álftaveiið. Nokkrir af okkur gátu með sanni sagt, að blaut var landtakan í Meðallandinu, og lítið skárri viðskilnaðurinn. Haldið var uú áfram og gjörð- ist fátt til tíðinda, nema einhvern- veginn tókst okkur, að afkróa matsveinana, og var öðrum fleigt af baki ofaní bleytu, en hinn fékk litilsháttar olnbogaskot, sem vott þeirrar elsku, sem þeir höfðu verðskuldað. Komið var að Mýrum seint um kvöldið og áð þar um nóttina, og sváfu flestir í hlöðu. Reynt var víst að fá mat handa öllum, en var hoifið frá því, vegna dýrleika að sagt var. Þó var þnð ekki séia Bjarna Einarssyni, né konu hans að kenpa, því þau voiu ekki heima, en kaffi fengu flestir eða allir, og sumir tvisvar eða oftar eftir dugnaði. Ekki man eg með vissu hvenær við komum til Víkur, en mönnum var skift þar niður á bæi, og uiðum við Vestmannaey- ingar og Reykvikingar í Norðui- vík. en Englendingar og fylgdar- menn í Suður vík. Ekki var Þorsteinn bóndi Jóns- son i Norður vík, dulinn þess, að menn mundu allmjög mat þurfa, og kvaðst hann sist iasta það, enda kom það í Ijós, að hann vjrtist kætast því meir, sem meira hvarf ofan í gestina, og það var hreint ekkert smáræði. Eftir að allir höfðu borðað sig metta um kvöldið, var farið út á tún og haldinn reglulegur sam- söngur, og hvatti söngstjörinn menn mjög að draga nú ekki af sér, því söngurinn væri það eina, sem við hefðum til greiðslu fyrir höíðinglega möttöku.

x

Víðir

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Víðir
https://timarit.is/publication/600

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.