Víðir - 08.12.1934, Blaðsíða 3
VIÐIS
sem menn vel geta lagt niður sér
að kostnaðarlausu.
Aðrir kaupstaðir landsins standa
okkur framar, að þessu leyti, og
ættum við sem allra bráðast að
taka okkur fram og verða þeim
jafn snjallir í þessu sem öðru.
Minnumst þess Vestmanna-
eyingar.
Daiði Illinnar.
Ég ætla ekld að telja upp fleiri
dæmi enda, munu allir sjá að það
eru nægileg rök, sem hér eru
leidd fram, til þess að sanna holl-
nustu hreyftnganna, hverrar á
sínu sviði.
fað eina sem steypir eliinni og
iqkar hana úti, fyrst þegar hún
vili korna inu, er því hieyfing.
Það vevður ei talið hér upp
hveijar séu hollastar, en hitt má
með samii segja, að allar eru þær
hollar
Nú kunna suinir að segja, að
þeir megi ekki vera að þessum
göngum. „timaeyÖHlan" sé svo
mikil.
En þetta er misskilningur, því
að um leið og maður gerir þetta
þá heflr maður leng.fc lif sitf um
2Ó ár, ef maður síitur sér ekkert
með áfengi og öðru sliku eitri.
Einnig hafa allir tima til þess
að ganga t svo sem 10—20 mín.
á dag. eða að taka innanhússæf-
ingar í eða á undan hverjum mat-
máls-tíma.
Þeir þyrftu ekki nema 10 mín.
og það er víst, að þeim tima
væri vel varið, og ávextir hans
kæmu skjótt. upp.
íjika þarf ekki mikinn tima tii
þess að fá séí' sjóbað, á hverjum
morgni, er maður kemur upp úr
rúminu. Hér er átt við það, að
fá sér þannig bað, að nudda all-
ann líkamann íneð einhverju, og
hafa það vel bieytt í sjó eða vatni,
ef ei væri sjór við henditia.
Alt þetta er gott, og ég held
að' hver einasti maður, gæti not-
að eitthvað af því, án þess að
missa of mikinri tíma, eða án þess,
að geta sagt, að hann hefði eng-
an tíma (il þess.
Þessar aðferðir er því auðveit
að nota fyrir alla, jafnt kvenfólk
sem kai imenn ,og það er svo sfjálf-
sagt að veita slíku gaum, að það
má segja, að sá sé á villimanns-
stigi, sem athugar það ekki, eða
kemur með mótb.írur, sem ekkert
þýða og falla um sjálft sig.
Nú skulum við taka svohtið
fyrir gagnsemina af þessum „ceie-
moníum" og „tiktúrum", eins og
það er kallað hjá skilnings- og hugs-
unarlausum mönnum.
Eitt allra fyrsta gagnið, sem
kemur i ijós er vaknandi fjör.
Eitt sinn var ung stulka, sem
lá inni og virtist veia dauðveik.
Hún gat ekkert borðað, var ná-
bleik og eins og hún væri að
gefa upp andann.
Alt var geit, sem hægt var að
gera, til þess að hfga hana upp,
en ekkert dugði, íyr en leikmað-
ui einn, tók að sér að lækna.
Hann rak hana upp úr kyrhflnu
og dekrinu, fór með hana í fjall-
göngur, hlaup og ýiniskonar íþrótt-
ir. En þá skiíti svo um, að hun
var búin aÖ fá matarlyst og fullt
fjör eftir nokkra, daga. Af þessu
sést, að hreyflogin er örfun fyrir
sálina, alveg eins og líkamann.
Hreyfinigin kemur manniuum í
gott skap, og fær harm til þess
að kasta frá sér óþarfa áhyggjum,
og öllu sliku, sem aðeins drepur
manninn niður, ef það fær altaf
að raða.
Þnð gerir hann kátann og létt-
lyndann, en það er einmitt eitt af
aðalskiiyrðunum fyrir að ellin nái
eigi yfntökunum of fljótt, og þvi er
nauðsyidegt að halda léttu lund-
inni við, eins lengi og hægt er.
Þetta allt er því vopu, skætt
vopu, gegu ellinni, þvi að það
eina sem getur spornað á móti
henn, er lif, fjorugt lif og nóg
hreyfing, en ekki þessi andstyggi-
legi roluskapur og drumbshattur,
sem fær metin til þass að verða
að úrillum körlum og kerlingum,
sem skamma svo líf og hreyflngu
í staðinn fyrir, að ganga í lið
með æskuiuii, og hqppa og skoppa
og leika 'sér, svo að allar áhyggj-
ur gleymist og maðurinn yngi&t
upp, bæði atidlega og likamlega.
Þetta ættu allir að athuga skjót t,
og enda þótt að sumir séu farn-
ir að eldast, eiga þeir að djoílast
svo rnikið, að svitapollar verði
eftir þá, þvi að afleiðingin verður
altaf sú, að haun hlær og er full-
ur af gleði á eftir, þratt fyrir alla
„ vitleysuna11.
Það er margt sem hœgt er að
báfa, en best held ég yrði, að
reka alla Vestmannaeyinga út, til
þess að „bruna sér* á veturna og
fara í knattspyrnu og^aðrar íþrófct-
ir á sumrin.
Menn telja þetta vitleysislega
talað, en það er þ|ið alls ekki, því
að allir hljóta að sjá hvað viust
með þvi.
Élli kerling verður ájeftir manni
í kapphlaupinu, en þrátt fyrir
vammir og skammir, nær hún alls
ekki í mann.
Ef það vildi nú svo illa til, að
hún kærnist nálægt manni, og
ætlaði að slá mann niður, þá er
nauðsynlegt að taka á rftöti og
gefa keilingunni „einn á liann",
og svo vei, að hún jafni sig ekki
aftur og nái aldrei í mann.
En eins og allir skilja, þá veið-
ur að fara harðaia en sá sém
eltir, ef maður vill 6i láta ná í
sig, og þess vegna er efliust best
að vera altaf drengur og st.úlka,
andlegá og líkamlega, því ef mað-
ur er það, þá má kerlingin gi eikka
allmikið sporið til þess að ná í
ykkui og ondirinn verður sá, að
húu geiir það aldrie, hvað sem
hún arkar hratt áfram.
En mundu eftir því, að ef hún
nær einu sinni í þig, þá dugar
ekki að gefast upp, heldm veiður
að setja vantraust á hana, og
hryggbrjóta þar ofan á og reyria
svo að þjarka kerlingunni ofan af
sér, án þess að ve\ða feiminn, og
svo a meðan liún liggur stökkva
langt, iangt. í burtu, út, í fjör og
hreyfingu, þvi Ellin er það gamal-
dags, að þangað þorir hún aldrei,
en situr aftdr um mann, ef ekki
er altaf haldið áfram.
Þegar þetta er allt gott, er líf-
ið hka oiðið tii annars en leið-
inda, það getur þú séð, el þú
reynir þetta.
Ég veit vel, að mönnum mun
ekki sýnast annað en sá hafi hálf-
gallaða skrúfu, sem heldur þessu
fram.
Það getur vel veiið, en ég ætla
aðeins að biðja þig, að vera ekki
eins, vinur minn, og feta i fót-
spor mín, að þvi að láta ekki
Elli gömlu ná i þig, og lúskra þér
eins og köttur mús.
Hér í Vastm.eyjum vill svo vel
tii, að ágætis leikfimis- og íþrótta-
mönuum er á að skipa. Þó er
það þannig að þeir eru allt of
fáir.
Þeir gömlu, karlar og konur,
þuifa að hreyfa sig lika, bæði
sumar og vetur. A sumrin geta
Þeir iðkað fjillgöngur og allar
fijálsar íþróttir ásamt knattspýrnu
og ýmsum leikjum.
Það sama eða líkt gæti kveti-
fólkið gert,
Á vetrin mæfti aft'ur iðka
leikfimi og aðrar innanhúsaíþrótt-
ir og leiki.
í þessu þyifti að vera hver ein-
asti heilbiigður maður, frá aldr-
inum 10 — 55 ára.
Þegar svo væri komið er likáms-
memiingin fyrst komin írétthorf,
og búið að fá nóg af „skólabörn-
um, þá fyrst er kominn sá íétti
skilningur í hana, að gamla fólk-
ið eigi að „]ærá“ líká, og i raun
og veru mlklu heldur en þeir
ungu.
Já, þegar þetta mikla menning-
arrnal er komið í slíkt horf, verð-
ur. gaman að lifa, og þá munið
þið sjá að ég hefl rótt fyrir mér,
þar sem ég segi, að- helst eigi
maður altaf að vera krakki. Ég
veit vel að þetta veiður i náinni
frámtið, því að nú er þessi menn-
ing, sem betur fer komin í sam-
félag við andans-menningu, en þar
á hún einmitt að vera, því hún á
hvergi annarsstaðar heima.
Ég rita ekki meira um þetta
að sinni, en óg voua þó að menn
athugi vel, og hópist nú í „Old
Boys“ ennþá einu sinni, og jafnt
kaiiar sem konur, fari að iðka
loikfimi og haldi því svo afiam.
Takmark allia hugsandi iþrótta-
manna ætt.i að vera þetta: Vest-
mannaeyingar fai heilan leikflmis-
flokk af gömlum mönnum og
konum, sem veiði það áhugasöm,
að þau geti sýnt á okkar frægu
Munid
Jólabasarinn
í Steinholti.
þjoðhátíðum, við hlið æskumann-
anna, hveija þá iþrótt, sem er.
Þá fyrst er alt komið í rétt
horf og engin hætt.a verður á að
nokkur Vestm.eyingur falli á kné
fyrir Elli-kerliugu, fyr en hann er
orðinn 70 ára, eða hann verður
ungur maður i sál og líkama í
eiu 40 ár lengur en áður.
Þá mun einnig vera meiri gleði
og hvatleikur yfir öllu, og þar af
leiðandi uppfyllist. eina takmarkið,
sem á að keppa að hér á jörðu,
en það er þetta:
Gera, sér liflð eins létt oe hægt
er, og halda nmfiam alt fjfui, og
gleði æskuaranná aila æfi, vera
altaf synejaridi og leikandi barn.
28. vóvember 1934
Skuggi.
Jónas og
vinnukonan.
„Var ekki gaman að hlusta,"
sagði gróa gamia, þegar húsmóðir
hennar kom heim. Hún hafði sem
sé skroppið út til þess að heyra
Útvarpsféttir. „Hvað ætli það sé
gaman® sagði Ása, (hvo hét hús-
móðirin.) Mig langaði til að hlusta
á ræðuna hans Jónasai mms,
þess vegna fór ég. En aldrei
fraroar skal ég gera mér feið í
ðnnur hús til þess að hlusta á
harm“. „Nú, hvað er að, hvaða
Jónas ertu að tala um, er það
kannske Jónas, sem hvalurinn
gleipti forðum, eða annar verri?“
„Láttu ekki svona, Gróa mín, þú
veist við hvern ég á, Það er hann
Jóuas, sem einu sinni var stór-
bóndi á Hriflu, heldur meira en
hálft ár. Einmitt á þeim árum
þötti ég heldur líðlegur kvenmað-
ur, og það mun hafa reynst satt,
eða svo sagði Jónas. En á þeim
árum kunni hann varla stafi ofið í
iýginni, í samanburði við það, sem
síðar hefir orðið, og ég sjálf heyrði
nú í kvölú“.
„Nú hvað heyrðivðu í kvöld?“
„Ég heyrði hann halda ræðu í
þinginu, ræðu, sem strax var
rekin þversum ofan í hann, og
hann ekki gat ælt, upp aftur,
hvernig sem hann reyndi, og eng-
inn geiði hina minstu iilraun til
að hjálpa honum. Hvernig held-
urðu að lyktin veiði eftir nokkra
mánuði? Nei, nú viidi ég ekki
verða vinnukona haus.