Víðir - 12.01.1935, Blaðsíða 1

YI. árg.
42. ttol.
Vcstmannaeyjum, 12. janúar 1085
S&mningur
milli Útveg'sbænda-
félags Vestm.eyja og
Sjómannafél. Jötunn.
Gyldir um þessa
árs vertíð.
Undirritaðar nefndir í um-
boði Utvegsbændafélags Vest-
mannaeyja og Sjómannafélags-
ins Jötunn gera raeð sér svo-
feldan samning um ráðningar-
kjör sjó- og beitumanna i Vest-
mannaeyjum.
1. Hlutaskifti haldist óbreytt,
þ. e. þriðjungastaðaskifti,
þannig, að skipshöfn fái
þriðjung af afla bátsins, fritt
á bryggju, fyrir að vinna
öll sjó- og beitumannaverk
er á bátnum vinnast. Auka-
hlutir formanns og véla-
manns takist af óskiftum
afla.
2. Óski hlutamenn að fá hluti
sina úrvigtaða á bryggju, er
útgerðarmanni skylt að sjá
þeim fyrir viðunandi hús-
næði fyrir ekki yfir kr. 2.25
á skippund, þó þvi aðeins
að skipshöfnin fjdgist öll
að með hluti sína
3. Só um sölu á nýjum fiski
að ræða til isunar, ber
hlutamanni sama veið og
útgerðarmanui fyrír hinn
selda fisk.
4. Vilji hlutamenn salta hluti
sína með útgerðarmsnni og
aðstaða leyfir, skal hluta-
maður greiða útgerðarmanni
fyrír salt aðgerð og húsa-
leigu kr. 15,75 á skippund,
en fyllverki útgerðarmaður
hluti hlutamanna ber hluta-
manni að greiða fyrir það
kr. 30,45 á skippund auk
vaxta vátryggingar og tolla.
5. Óski hlutamenn, er salta
fiskinn með útgerðirmi, að
þvo og þurka hluti sína,
skal þeim það heimilt og
ber að reikna fyrir þvott
kr. 2,70 fyrir skippund (þar
í talin að og frátínsla.) fyr-
ir þurkun og keyrslu kr.
6,50 eða samtals kr. 9,20 á
skippund.
5. Kaupi útgerðarmaður bluti
8jóm inna >siuna eða annara,
skai h >nn greiða fyrir þá
sem hér segir:
Línuþorsk oít löngu, óslægð-
an og óskemdan 6,5 aura
fyrir kílo. Neiaþorsk og
löngu I og 2ja nátta úr
djúpi 5 5 aura fyrir kíló.
Netaþorsk einnar nætur und-
an sandi og 3ja nátta, úr
djúpi 5 aura kg. Netaþorsk-
ur 2ja nátta undan sandi 4
aura kilóið.
Eidri netafiskur sem álýst
að geti orðið verslunarvara
3 aura kg. Ufsi 2,5 aura.
kiló.
Greiðsla fari fram eftir sam-
komulagi eða jöfnum hönd-
um og fiskurinn kemur á
land og skal að fullu lokið
11. mai, sé hluturinn ekki
greiddur eins og að framan
greinir, er útgerðarmanni
óheimilt að veðsetja hann
nema með leyfi hlutamanns.
Só fiskurinn illa blóðgaður,
að mati óvilhallra manna,
Mavgir hafa bent á eða þóst
þekkja þá, sern við bátana hafa
íjálað, enda ekki liklegt að um
marga sé að ræða En það er
ógæfa að vera giunaður um slíkt
eða þvílikt og þó betra fyiii þann,
sem saklaus kann að vera grun-
aður, en fyiir hinn, eða hina,
seni sekir eru.
Lögreglan hefir eflaust verið í
öllum sköiðum, hún hefir eflaust
leitað og leitað af öllu afli. En
hvort hún hefir verið eins sprett-
hörð í þessu eins og brennivíns-
málunum og biuggunarmálunum
1933 veit maður ekki. Er.. það
veit maður, að í þeim mólum
gekk hún riokkurskonar berseiks-
gang, svo að flestum bauð ótta af
henni. Engir þorðu að biugga og
allir hættu að seija og mun því,
að minstakosti um tima hafa vei-
ið alger vinnustöðvun eða hvíld.
Þetta kom sér líka fiemur ve!,
eins og næni má geta, t>ví að
befir kaupandi rétt á að
fella hann i verði,
Setji Fiskimálanefnd nýjar
reglur eða takmarkanir ura
veiði eða verkun flskjar,
skal blutamanni skylt að
hlýta þoim eftir sömu regl-
um og útgerðarmanni.
Samningur þessi gíldir um
þes8a árs vertíð.
Vestmannaeyjum 8. januar 1935
í samninganefnd Utvegsbænda-
félags Vesímannaeyja
Arsæll Sveinsson
Jónas Jónsson
T. Guðjónsson
Eiríkur Ásbjörnsson
Sig. Á. Gunnarsson.
I samninganefnd Sjómanna-
félagsins Jötunn
Kristinn Astgeirsson
Sighvatur Bjarnason
Guðjón Tómasson
Helgi Guð augsson
Vigfús Guðmundsson
hvíld er hverjum manni nauðsyn-
leg, biUggurum ekki síðnr en
öðrum og vínsölum ekki siður en
bvugguium. Allir þurfa hvild og
er þnð jafnan viðurkent, ekki
sist af þeint, sem mest, umhyggju
bera fyrii hiiiurn „vinnandi ]ýð°.
Og ekkert er öruggara t.il þess
að veita nauðsynlega hvíld í þvj.
líkum efnum en ejnmitt fanga-
húsin, þessar „nauðsynlegu"
stofnanir og fjölsóttu nú á tim-
um. —
Liklega man hann eftir þessu,
eins og fleiii, maðurinn. sem var
i varinu. flmm hafði fengið sér
senda 2 pöddur eða 4 af þvj, sem
hann hafði skilið eftir heima af
siðustu. franileiðslu áður en hann
fór 1 verið, og hnfði hann.nú
þetta til þéss að hlýja kioppinn
þegar kalt var í veðri. Petta var
svo algengt, og sjalfsagt í sveit-
inni, að engum þófti það tdtöku-
mál. En hér var öðiu máli að
gegna, eins ,og sjálfsagt vai, en
það varaðist hann ekki. Hann
hafði veiið svo góðsamur og um
leið svo kjánalegur, að hann liafði
geflð eða selt félaga sítium ein-
hvern dropa af þessu, en það varð
til þess að att komst upp og var
þá maðurinn samstundis settur í
steininn, svona til geyroslu eins
og vera bav. Hann mun hafa
játað brot sitt eins og hann átti
að ge; a og var það að visu nokk-
ur bending fyrir lögregluna og
eiginlega sönnun þess að hún væri
á réttri leið. En ekki þótti þetta
nægja og þess vegna slapp mað-
uiinn ekki eins fljött eins og hann
hafði búist við, geymslunni var
hald'ð afiam.* En þótt vistin \æri
þarna óaöflnnanleg, þa vai mað-
uiinn óvanur svona kyisetum og
„kaupst.aðaisvælu“, eins og yflr-
leitt allii, sein i Bveitunum búa,
og þess vegna vivtist hann taka
fóðrinu illa. líkt, og fé sem ekki
er „hÚ9vant“. Fyrir þa Rftk var
bieytt um búst.að, maðunnn var
fluttur á sjúkrahúsið til áfrara-
haldandi geymstu og hressingar.
þet.ta gekk atlt saman vel og
piýðilega eins og við vai búíst og
eftir hæfilegau tima kom maður-
inn út þaðan aflur hraustur og
hvitur á lagðinn eins og lamb af
ljalli.
En tregur mun hann hafa ver-
ið að bovga „legukostnaðinn“ á
spítalanum.
Hinn, seni framleiðstuna hafði
biagðað var einnig settur í stein-
inn um tima og geymdur þar,
svo sem einhverskonar dýrgtipur.
Eu hann þoldi vistina piýðilega,
enda var víst, ekkeit að henni að
finna. En óþægari var hann
í alla staði og verri viðureignar
en hinn, að minnstakosti í byrjun.
Éu þó endaði þetta ptýðilega, því
að maðurinn kom þaðan út aftur
feitur og pat.taralegur eins og
hann át.ti að sér.
Það má segja að þetta haft
atltBaman gengið eins og í sögu.
Einhverjir slæddust þó þarna
inn síðan. En þá komu ýmsir
bæjarbúar til sftgunnar. Þeír hafa
líklega ekki viljað láta framleið-
euduina sitja þarna auðnm bönd-
um um aldui og æfi, og tóku
þeir nú til sinnar raða. Þeir opn-
uðu þessa virðugjegu geýmslu
upp i gátt. Eti þá b'á svo við
að helmíiigui fanganna (þ.e. ann-
ar þeina) var þá kominn á sjúkra-
húsið oi> Jeið vel eftir hætti. En
hiun helmmgurmn, þ. e., sa emí,
Sill af liverju.
Bruggið og baariið.