Víðir - 04.05.1935, Blaðsíða 1

TIÍ árg.
Vestmannaeyjum, 4. maí 1935
52. tW.
Ennnm
atTÍnnubætur.
í sibasta tbl. Víðis er grein með
yfiiBkriítinni „Atvinnubætur", eft-
ir Kr. Linnet. Grein sú virðist
vera orð í tíma talað. Það er
ergilegt að hugsa til þess, að hing-
að til Vestmannaeyja skuli ár-
lega vera fluttir garbávextir, mest
kartöflur, fyrir þúsundir, eða öllu
heldur tugi þuaunda króna, og það
alla léiö frá útlöndum, Noregi,
Danmörku og Englandi.
Enginn vafi er á þvi, að hér
mætti rækta kartöflur, sem nægja
myndu öllum íbdum Vestmanna-
eyja, og sennilega meira en það,
ef mena aðeins leggja duglega
hönd á plóginn.
Leið sú, er Kr.. Linnet bendir
á, til þess að auka ræktun garð-
ávaxta hér að miklum mun, virð-
ist eftir atvikum vel hugsuð.
Sérstaklega er það athyglisvert,
sé um atvinnuleysi að iæða að
vor eða sumarlagi, að ólíkt er
það mannlegra að taka höndum
saman og vinna að ræktun jarð-
arinnar sjálfum sér til gagns og
bömum sínum til nytja síðar,
heldur en standa vælandi framan
í stjórnarvöldum kaupstaðarins,
biðjandi um einhverja atvinnu-
bótavinnu, sem oftast nær er ó-
nauðsynlegri og arðminnj en vinna
sú, sem hér er bent á.
Eftir skrifi Kr. Linnets að dæma,
geta menn búist við að hatin
sem umboðsmaður landsins, yrði
mönnum Lbjálplegur með það, að
gefa þeitn kost á hinu ákjósan-
legasta landi á svæði því, sem
um ræðir í grein hans.
Það er skemtilegt til þess að
hugsa, að innan fárra ára getur
eyjan okkar veiið alræktuð að
mestu leyti, ef hugur og vivji í-
búanna hjálpist að, þar sem
skiftást á gróin túh og garðar með
jarðeplum og öðrum garðávöxtum,
Bem sannað er að prýðilega geta
þrifist hér.
H'eill hverjum þeim, sem með
áhuga vinnur að því að svo megi
verða. —
2 herbergi til leigu fyrir ein-
heypa 14 maí á Lundi.
Dtvarpið 1. maí.
Svo var að heyra hinn 1. maí
Bl., að Útvarpið væri aðallega
heigað sósialdemókrötum. Sjálfur
atvinnumálarábherrann hélt ræbu
og Karlakór alþýðu söng viðeig-
andi söngva.
Það er annars dálitið eftirtekt-
arvert hvað íslendingar eru eftir-
hermugjarnir. Þeir, sórstaklega
þó sósíaldemókratar og kommún-
istar, apa sig eftir miljóna borg-
um heimsins, og slá um sig með
ýmiskonar mannalátum, en þó að
þau séú ekki sem best viðeigandi
altaf, það flnst þeim víst gera
minna til.
Ekki verðúr betur séð, en að
einmitt þennan dag befði verið öllu
heppilegra, og betur að verki ver-
ið af hálfu Útvarpsins, hefði það
fengið snjallan ræðumann til þess
að telja kiark í þjóðina, á þess-
um krepp'utímum, heldur en að
bjöða hlustendum upp a það að
heyra, svo að segja einvörðungu,
þetta sósíalistiska hjal, sem aldrei
getur orðiö til annars en ao lama
kjark og þrótt þeirrsi sem annars
vilja hlusta á það, og að öðru
leyti taka nokkurt maik & því.
Það ar á flestra vitorði, að hin
kommúnistiska stefna á litlu gengi
að fagna hér á landi, og getur
alls eigi þrifist hér, svo ólík eru
k"jör hins vinnandi lýðs hér á
landi og þess verkafólks, sem í
miljónalöndunura býr. En það
mega kommúnistar eiga, að þeir
eru þö altaf hreinlyndari en krat-
arnir, sem aldrei hafa við að aka
seglum eftir vindi.
Það er talið, að Útvarpið séit
eða að minsta kosti eigi að vera,
menningaratribi hér á landi eins
og í öðium löndum heimsins, en
þannig má stjórna því ab ahrifln
verði neikvæð.
Útvarpið á að vera hlutlaust,
hvort sem þessi eða hinn stjórn-
málaflokkurinn fer með völdin,
Óþrifnadur.
Sú gata hér í bænum, sem fjöl-
fornust er um vertíðina er Strand-
vegurinn.
Mesti fjöldi þeirra, Nem vinna
við útgerðina, gengur þar um
margar ferðir á dag. Þeir taka
ef til vill ekki vel eftir
'pví hvernig þar er umhorfs. ¦ Þeir
eru orðnir svo vanir því ab sjá
til annarar hlibar, eba kannske
beggja handa, ýmiskonar óþverra,
mest þó flskúrgang og afbeitu
hauga og láta sér fátt um flnn-
ast, enda munu sumir þeirra sek-
ir um óþrifnabinn.
En þeir, sem sjaldnar fara þar
um, taka betur eftir því.
Nú er þab vitanlegt ab svo að
segja allir útlendingar, sem hér
koma í 3and, og þeir eru margir,
fara um þennan veg, og þeir líta
til beggja handa og siá á hvaða
þrifnáðarstigi við stöndum.
Það hefir verið svo um langan
tíma, að undanförnu, að víð götu-
brúnina að noiðanverðu, hefir
mátt sjá stóra afbeituhauga, og
stundum sömu haugana dögum
saman. Má rvo sem nærri geta
hvaða áhrif það hefir á loftslagíð
í bænum. Og svo er mjög líklegt,
að slíkur sóðaskapur verki nokk-
uð óþægilegá á ókunnugan þrifn-
aðarmann, sem þar á leið um.
Auðvitað er óþiifnaðurinn við
götuna mest áberandi, en það, af
samskonar óþverra, sem er í hin-
u'm ýmsu sundum, er alveg eins
óholt. Pab er skiljanlegt, ab þeg-
ar komið er sumar, liggur ekki
afbeituhaugur lengi án þess að af
honum leggi ýlduþef, sem spillir
loftinu i kringum hann, og auð-
vitab berst einnig út um bæinn.
Heilbrigðisfulltrúinn þyrftí að
ganga uni þennari veg og gæjast
inn í sundiri.
lilli Leiru og
su.
þess var getið i næst síðasta tbl.
þessa blaðs, að skeð gæti, að
bráðlega yrði sögð ferðasagan frá
viblegunni, sem þar er talað um,
og til Vatnsjeysu.
Til skýringar skal þess getið,
ab Sæmundur Jónsson, sern um
getur í greininni, bjó á Minni-
Vatnsleysu, en á Stóru-Vatnsleysu
bjó Stefán, sem sá er þetta ritar
ekki man.hvers son var, aldraður
maður. Talinn góður formaður, en
hættur sjómensku, er saga þessi
gerðist. Sonur Stefáhs hétBjarni,
þá ungur maður og nýlega giftur
dóttur Sæmundar.
Var "Bjarni talinn ágætur for-
maður og vaskleika sjómaður.
Þegar Sæmundi fór að leiðast
norbanhríðin, fór hann heim, en
bað tengdasoninn Bjarna, sem
einnig iá þar við, ab sigla Bkipi
sínu heim, þegar honum sýndist
það fært.
Þetta er nægilegur formáli, þött
annars gæti hann verið lengri, því
margt getur komið til mála.
Það var snemma morgunB, að
barið var hart á hjallinn.
„Hver er þar? var kallað innan
frá. BÞað ex Bjarni,H var svarið.
„Langar ykkur ekki til að fara
heim strákar?" „Já" sögðu allir ein
um rómi og voru fiótir á fætur.
Vindur var af norðri, mikið
norðaust'ægur, allhvass, að minsta
kosti, en um það var ekki fengist,
allir treystu formanninum.*
Skipið var brátt fylt meö þorsk-
háusum, ýmiskonar drasli og alls-
konar viðlegudóti.
Satt að segja ¦ var skipið fult,
en ekki að sama skapi þungað.
Siðan var ýtt úr vör. : Vindur
var beint á móti út fyrir Leiru-
hólma.
Allir settust undir árar ogréru,
hver sera mest hann mátti, og
loks komst skipið út fyrirhólmann
og á frían sjó. Þá var nú farið
að seglbúa. Fyrst var siglt með
öllu rituðu, en brátt v&rð að taka
aðra fokkuna og afturseglið, — svo
var haun hvass.
Sá er þetta ritar var annar
framímaðurinn, en hinn var Guö-
mundur nokkur Sigurðsson, einn
af skipverjum Bjarna, þaulæfður
og ágætur seglamaður. Síbar vaið
hann skipstjóri, nú fyrir skömmu
dáinn.
Það var sibur yið Faxaflóa, á
þessum tíma, þegar sigldur var
beitivindur, ef að svokallað aðgæslu-
leiði var, að seglaskautum var
ekki fest, heldur haldið í þau.
Kom þá í hlut framímannanna
að passa fokkuskautin. f>að var
ekki svo litil lyst að hagræða vel
klífirnum, og gat velferð skipsins
verið allmjög háð handtökum þes»,
sem trúað var fyrirhonum. Meðal
hinna snjöllustu í þeirri grein, var
Guðmundur ah, er að framan getur.
Átram var haldib, siglt eiua