Víðir - 04.05.1935, Qupperneq 1

VI. árg.
52. tbl,
Vestmannaeyjum, 4. maí 1985
Ennui
atvinnnbætnr.
í sibasta tbl. Víðis er grein með
yfii-Bkriftinni »Atvinnubætur“, eft-
ir Kr. Linnet. Grein sú virðist
vera orð í tíma talað. Það er
ergilegt að hugsa til þess, að hing-
að til Vestmannaeyja skuli ár-
lega vera fluttir garðávextir, mest
kartöflur, fyrir þúsundir, eða öllu
heldur tugi þúsunda króna, og það
alla leið frá útlöndum, Noregi,
Danmörku og Englandi.
Enginn vafi er á því, að hér
mætti rækta kartöflur, sem nægja
myndu öllum íbúum Vestmanna-
eyja, og sennilega meira 6n það,
ef menn aðeins leggja duglega
hönd á plóginn.
Leið sú, er Kr.. Linnet bendir
á, til þess að auka ræktun garð-
ávaxta hér að miklum mun, virð-
ist eftir atvikum vel hugsuð.
Sérstaklega er það athygiisvert,
sé um atvinnuleysi að iæða að
vor eða sumarlagi, að ólíkt er
það mannlegra að taka höndum
saman og vinna að ræktun jarð-
arinnar sjálfum sér til gagns og
börnum sínum til nytja síðar,
heldur en standa vælandí framan
í stjórnarvöldum kaupstaðarins,
biðjandi um eiuhverja atvinnu-
bótavinnu, sem oftast nær er ó-
nauðsynlegri og arðminnj en vinna
sú, sem hér er bent á.
Eftir skrifi Kr. Linnets að dæma,
geta menn búist við að hann
sem umboðsmaður landsins, yrði
mönnum Ihjálplegur með það, að
gefa þeim kost á hinu ákjósan-
legasta landi á svæði því, sem
um ræðir í grein hans.
Það er skemtilegt til þess að
hugsa, að innan fárra ára getur
eyjan okkar veiið alræktuð að
mestu leyti, ef hugur og vilji 1-
búanna hjálpist að, þar sem
skiftast á gróin tún og garðar með
jarðeplum og öðrum garðávöxtum,
sem sannað er að prýðilega geta
þrifist hér,
Heill hverjum þeim, sem með
áhuga vinnur að því að svo megi
verða. —
2 herbergi til leigu fyrir ein-
heypa 14 maí á Lundi.
Utvarpið 1. maí.
Svo var að heyra hinn 1. maí
sl., að Útvarpið væri aðallega
helgað sósíaldemókrötum. Sjálfur
atvinnumálaráðherrann hélt ræðu
og Karlakór alþýðu söng viðeig-
andi söngva.
Það er annars dálítið eftirtekt-
arvert hvað íslendingar eru eftir-
hermugjarnir. Þoir, sérstaklega
þó sósíaldemókratar og kommún-
istar, apa sig eftir miljóna borg-
um heimsins, og slá um sig með
ýmiskonar mannalátum, en þó að
þau séú ekki sem best viðeigandi
altaf, það flnst þeim víst gera
minna til.
Ekki verður betur séð, en að
einmitt þennan dag befði verið öllu
heppilegra, og betur að verki vei-
ið af hálfu Útvarpsins, hefði það
fengið snjallan ræðumann til þess
að telja kjark í þjóðina, á þess-
um krepp'utimum, heldur en að
bjöða hlustendúm upp á það að
heyra, svo að segja einvörðungu,
þetta sósíalistiska hjal, sem aldrei
getur orðið til annars en að lama
kjark og þrótt þeirra» sem annars
viija hlusta á það, og að öðru
loyti taka nokkurt maik á því.
Það ar á flestra vitorði, að hin
kommúnistiska stefna á litlu gengi
að fagna hér á landi, og getur
alls eigi þrifist hér, svo ólík eru
kjör hins vinnandi lýðs hér á
landi og þess verkafólks, sem í
miljónalöndunura býr. En það
mega kommúnistar eiga, að þeir
eru þö altaf hreinlyndari bii krat-
arnir, sem aldrei hafa við að aka
seglum eftir vindi.
Það er talið, að Útvarpið sé,
eða að minsta kosti eigi að vera,
menningaratriði hér á landi eins
og í öðium löndum heimsins, en
þannig má stjórna því að áhrifin
verði neikvæð.
Útvarpið á að vera hlutlaust,
hvort sem þessi eða hinn stjórn-
málaflokkurinn fer með völdin,
Óþrifnaður.
Sú gata hér í bænum, sem fjöl-
fornust er um vertíðina er Strand-
vegurinn.
Mesti fjöldi þeirra, sem vinna
við útgerðina, gengur þar um
margar ferðir á dag. Þeir taka
ef til vill ekki vel eftir
því hveinig. þar er umhorfs. Þeir
eru otðnir svo vanir því að sjá
til annarar hliðar, eða. kannske
beggja handa, ýmiskonar óþverra,
mest þó fiskúrgang og afbeitu
hauga og láta sér fátt um finn-
ast, enda munu sumir þeirra sek-
ir um óþrifnaðinn.
En þeir, sem sjaldnar fara þar
um, taka betur eftir því.
Nú er það vitanlegt að svo að
segja allir útlendingar, sem hér
koma í land, og þeir eru margir,
fara um þennan veg, og þeir líta
til beggja handa og sjá á hvaða
þrifnáðarstigi við stöndum.
Það hefir verið svo um langan
tfma, að undanförnu, að víð götu-
brúnina að norðanveröu, heflr
mátt sjá stóra afbeituhauga, og
stundum sömu flaugana dögum
saman. Má svo sem nærri geta
hvaða áhrif það heflr á loftslagið
í bænum. Og svo er mjög líklegt,
að slíkur sóðaskapur verki nokk-
uð óþægilegá á ókunnugan þrifn-
aðarmann, sem þar á leið um.
Auðvitað er óþrifnaðurinn við
götuna mest áberandi, en það, af
samskonar óþverra, sem er í hin-
úm ýmsu sundum, er alveg eins
óholt. Það er skiljanlegt, að þeg-
ar komið er sumar, liggur ekki
afbeituhaugur lengi án þess að af
honuin leggi ýlduþef, sem spillir
loftinu í kringum hann, og auð-
vitað berst einnig út um bæinn.
Heilbrigðisfulltrúinn þyrfti að
ganga um þennan veg og gæjast
inn í sundin.
lilli Leiru og
Yatnsleysu.
þess var getið í næst síðasta tbl.
þessa blaðs, að skeð gæti, að
bráðlega yrði sögð ferðasagan frá
viðlegunni, sem þar er talað um,
og til Yatnsjeysu.
Til skýringar skal þess getið,
að Sæmundur Jónsson, sem um
getur í greininni, bjó á Minni-
Vatnsleysu, en á Stóru-Vatnsleysu
bjó Stefán, sem sá er þetta ritar
ekki man hvers son var, aldraður
maður. Talinn góður formaður, en
hættur sjómensku, er saga þessi
gerðist. Sonur Stefáns hét Bjarni,
þá ungur maður og nýlega giftur
dóttur Sæmundar.
Yar Bjarni talinn ágætur for-
maður og vaskleika sjómaður.
Þegar Sæmundi fór að leiðast
norðanhríðin, fór hann heim, en
bað tengdasoninn Bjaina, sem
einnig Já þar við, að sigla skipi
sínu heim, þegar honum sýndist
það fært.
Þetta er nægilegur formáli, þótt
annars gæti hann verið lengri, því
margt getur komið til mála.
Það var snemma morguns, að
barið var hart á hjaliinn.
„Hver er þar? var kallað innan
frá. „Það er Bjarni," var svaiið.
„Langar ykkur ekki til að fara
heim strákar?" „Já“ sögðu allir ein
um rómi og voru fiótir á fætur.
Yindur var af norðri, mikið
norðaust’ægur, allhvass, að minsta
kosti, en um það var «kki fengist,
aliir treystu formanninum.
Skipið var brátt fylt með þorsk-
háusum, ýmiskonar drasli og alls-
konar viðlegudóti.
Satt að segja var skipið fult,
en ekki að sama skapi þungað.
Síðan var ýtt úr vör. Vindur
var beint á móti út fyrir Leiru-
hólma.
Allir settust undir árar ogréru,
hver sem mest, hann mátti, og
loks komst skipið út fyrir hólmann
og á frían sjó. Þá var nú farið
að seglbúa. Fyrst var siglt með
öllu rifuðu, en brátt varð að taka
aðra fokkuna og afturseglið, — svo
var hann hvass,
Sá er þetta ritar var annar
framímaðurinn, en hinn var Guð-
mundur nokkur Sigurðsson, einn
af skipverjum Bjarna, þaulæíður
og ágætur segiamaður. Síðar vaið
hann skipstjóri, nú fyrir skömmu
dáinn.
Það var siður við Faxaflóa, á
þessum tíma, þegar sigldur var
beitivindur, ef að svokallað aðgæslu-
leiði var, að seglaskautum var
ekki fest, heldur haldið í þau.
Kom þá í hlut framímannanna
að passa fokkuskautin. það var
ekki svo litil lyst að hagræða vel
klífirnum, og gat velferð skipsins
verið allmjög háð handtökum þess,
sem trúað var fyrir honum. Meðal
hinna snjöllustu í þeírri grein, var
Guðmundur sá, er að framan getur.
Áfram var haldið, siglt eina