Alþýðublaðið - 16.07.1923, Síða 3
I
JiLÞV&UHLAdlto
Verkamaðurinn, blað jafnaðar-
manna á Akureyri, er bezta fréttablaðið_
af norðlenzku blöðunum. Flytur góðar
ritgerðir um stjórnmál ög atvinnumál.
Kemur út einu sinni í viku. Kostar
að eins kr. 8,00 um árið. Gerist áskrif-
endur á aigreiðslu Alþýðublaðsins. *
Brýnsla* Heflll & Sög, Njáis-
götu 3, brýnir öll skerandi verkfæri.
Kvenhatarinn er nú seldur í
Tjrrnargötu 5 og Bókaverziuu
ísafoldar.
krónur, og jafnvel þó tekið sé
mat bankanefndariunar, 27 kr,,
verður gengistapið, 2 kr. 50 á
hverju pundi, yfir 70 þúsund
krónur.1)
Um þetta gengistap á enska
iáninu segir baukastjórnin, að
mnnurinn gæti væntanlega tekist at
árlegum tekjum bankans án þess
að telja þurfi hánn til frádráttar
á varasjóði, hlutafé eða öðrum
eigoum baukans.< Mikið ætlar
1) Eftir að þetta er ritað, liefir
steriiugspundið hsekkað upp í 80 kr.
Hjálparstiið hjúkrunarfélags-
Ins >Líknar« er opin:
Mánudaga . . . kL 11—12 f. h.
Þriðjudagá ... — 5—6 e. --
Miðvikudaga . . — 3—4 e. --
Föstudaga ... — 5—6 e. --
Laugardaga . . — 3—4 e. --
Kon u r!
Munið eltip að biðfa
um Smára smjörlikið.
Dæmið sjálfar nm gæðln.
bankastjórnin að græða fram-
vegis! Tugi og jafnvel hundruð
þúsunda á að taka af árlegum
tekjum í þennan gengismun án
þess að skerða eignir bankans.
Takið eftir!
Bíllinn, sem flytur Ölfusmjólkina,
tekur fólk og flutning austur og
austan að. Mjög ódýr flutningur.
Aígreiðsla hjá Hannesi Ólafssyni
kaupmanni, Grettisgötu 1.
Útbreiðið Alþýðublaðið
hvar sem þið eruð og
hvert sem þið fariðl
Muniö,
að Mjólkurfélag Reykjavíkur sendir
yður daglega heim mjólk, rjöma,
skyr og smjör, yður að kostnað-
arlausu. — Pantið í síma 1387.
En með því ástandi, sem verið
hefir og því miður er enn, að
landsmenn í heild sinni eru að
tápa, — er þá forsvaranlegt, að
bankinn taki af landsmönnum
Bdgar Rico Burrougha: Dýr Tarzans*
inu þeir stóðu í hóp og litu aftur, eins og þeir
byggjust við fleiii féiögum sínum.
Jane óskaði, að þeir hóldu áfram, því hún vissi,
að ekki þurfti nema oturlítinn gust til þess að
bera þef hennar að nösum þeirra, og hvað mátti
þá byssa hennar við sliku ofurefli?
Hún leit ýmist á apana eða til skógarins, í sömu
átt og þeir hoifðu, og loksins sá hún það, sem
þeir biðu eftir. þeir voru eltir.
Hún var vís um það, er hún sá liðiegan skrokk
Shítu koma hljóðlega út úr skóginum á sama stað
og aparnir komu augnabliki áður.
Dýrið hljóp hratt yflr rjóðrið tjl apannn. Jane furðaði
s'g á sýnilegu grandvaraleysi þeirra, og ekki varð
húu síður hissa, þegar hún sá hinn stóra köit fara
fast að öpunum, sem virtuat harðánægðir með
nærveru hans, og leggja'st niður mitt á xneðal
þeirra og fara að þvo sér, e:ns og siður er katta,
þegar þeir eru vakandi og ekki í veiðihug.
Ef Jane var hissa á vináttu þess.ara svörnu fjenda,
þá lá við, að hún efaðist um vit sitt, er hún sá
stóran og sterkan svertingja koma út-úr skóginum
og ganga til dýranna,
Fyrst, er hún sá manninn, var hún vís um, að
dýjin muudu rífa hann í sig, og hún hálfreis á
fætur í skýli sínu og lagbi byssuna að kinn til
þess ab gera sitt til þess, að bjarga manninum frá
bráðum bana.
Nú sá hún, að hann viitist heinlínis tala við
dýtin, — gefa þeim skipanir.
Alt í einu fór allur hópurinn í halarófu yfir
rjóðrið og hvarf í skóginn hinum megin.
Hálf-efln og hálf-fegin varp Jane öndinni léttara,
reis á fætur og flýði í öfuga átt vib þessa kynlegu
og hræðilegu fóstbræður; en hálfri enakri mílu bak
við hana lá annar einstakliugur bak við maura-
þúfu, steindoflnn af skelfingu, meðan hib ógurlega
lið fór fram hjá honum örskamt á burtu.
Þegar því Jane kom á bakka árinnar, sem hún
vonaði að komast eftir til sjávar, var Nikolas
Rokoff örskamt, á eftk henni.
Á árbakkanum sá Jane stóran eintrjáning hálf-
dreginn í lánd og bundinn vandlega við trjá-
stofn.
Hún sá, að hér var góður farkostur, kæmi hún
honum að ein8 á flot. Jane leysti fangalínuna og
ýtti af ðllum kröftum á stefni b-itsins, en hvernig
sem hún reyndi, gekk ekkert,; hún hefði eins vel
get.ab ýtt jörðinni af braut sinni.
Hún var að gefast upp, þegar henni datt í hug
að hlaða Bkutinu gijóti og elta hann svo til, unz
báturinn losnaði.
Engir steinar voru. sjáanlegir, en á bakkanum
var rekaviður. Hún tíndi hann og bar í skutinn,
unz hún sér til ánægju sá barkann rísa upp úr
leðjunni og bátinn siga í ána, unz hann tók aítur
niðri.